عصر ایران- اکثر ما با مشکلی رو به رو هستیم به اسم وسواس خرید یعنی بیشتر اوقات چیزهایی را می خریم که اصلا نیازی به آن ها نداریم. ولی چاره و درمان چنین معضلی چیست؟ حالا یکی از خوانندگان روزنامه گاردین از تجربه خود در حل این معضل و درمان این مشکل رفتاری نوشته است:
«2 سال پیش روزی در محل کار مشغول بودم که یک پیام دریافت کردم: حقوقم واریز شده بود. مبلغ برای منی که در آن زمان هنوز دانشجو بودم مبلغ قابل قبولی بود، بنابراین من کاری را کردم که همیشه در چنین لحظه ای می کردم: همه اپلیکیشن های خرید آنلاین را روی گوشی خودم باز کردم. ظرف یک ساعت من 90 پوند خرج لباس، وسایل دکوری و پتویی خرج کردم که هیچ گاه ازش استفاده نکردم.
چند روز بعد تر دوباره آنلاین شدم تا یک سشوار بخرم. در حالی که یک دانه سشوار داشتم اما با خودم گفتم خب خریدن یکی دیگه ضرری ندارد.بعد هم دو تا لامپ LED و دو جفت کفشی خریدم که حتی سایز پاهایم هم نبودند. این رفتار جدیدی از من نبود در واقع، من از زمانی که پول تو جیبم بود و امکان خریدن پیدا کرده بودم همین رفتار را از خودم بروز می دادم.
هر وقت احساس استرس و خستگی می کردم یا حوصله ام سر می رفت. آن قدر تو گوشی تلفنم در اینترنت می چرخیدم تا بالاخره یه چیزی برای خریدن پیدا می کردم. بهانه ای هم که داشتم این بود:« خب این فقط 5 پوند است، اما 5 پوند به زودی می شد 10 پوند و بعد هم 20 پوند و به همین ترتیب خریدهایم گران تر می شدند.»
من هیچ وقت کاملا مطمئن نبودم که چرا چنین رفتاری از من سر می زند. شاید علتش این بود که من در خانواده فقیری بزرگ شده بودم و شاید ماه ها می گذشت بدون آن که هیچ چیز جدیدی برای خودمان و خانه نمی توانسیم بخریم. بنابراین هر وقت پولی به دستم می رسید در ناخودآگاه خودم تمایل داشتم تا چیز های جدید و هیجان انگیز بخرم. شاید هم علتش این بود که از نظر مالی مسئولیتی بر گردن من نبود و خیلی ساده و راحت طعمه ی کاپیتالیسم و سرمایه داری شده بودم.
اما بعدا تصمیم گرفتم کار دیگری بکنم. قبل از خریدن هر چیز جدیدی برای مدت 24 ساعت آن را در سبد خرید خودم می گذاشتم و بعد از 24 ساعت تصمیم می گرفتم تا آیا آن را بخرم یا خیر. بهترین بخش این روش و متد این بود که به من فضا و وقت فکر کردن می داد و این کاری بود که من قبلا به هیچ وجه انجام نمی دادم.
برای اولین بار بعد از 18 سالگی من داشتم از خودم می پرسیدم:« آیا واقعا من به این چیز جدید نیاز دارم؟ آیا توانایی مالی خرید آن را دارم؟» بیشتر اوقات جواب این سوالات « خیر» بود. از آن به بعد وقتی اپلیکیشن های خرید خودم را باز می کردم و می دیدم چیزی در سبد خرید مانده آن ها را حذف می کردم و از دوباره گشتن را آغاز می کردم. با این روش من دیگر چیزهایی را که می دانستم نیازی به آن ها ندارم، نمی خریدم. مثلا یک بار می خواستم 3 تا بازی رومیزی بخرم اما بعد از مدتی متوجه شدم من اصلا اهل بازی رومیزی نیستم.
هم چنین باید بگم وقتی می خواستم برای تعطیلات به کرواسی بروم یک دوربین فیلم یک بار مصرف می خواستم بخرم. اما بعدا از چند ساعت یادم افتاد که من یک موبایل دارم که دوربین خیلی خوبی هم دارد بنابراین خرید آن دوربین منتفی شد. در واقع هشیاری و توجه من در مورد خرید کردن افزایش قابل توجهی پیدا کرده بود.
البته گاهی اوقات دوباره آن عادت قدیمی به سراغم می آید اما حالا دیگر خیلی زود متوجه می شوم و جلوی رفتار اشتباه خودم در خرید اقلامی که مورد نیاز نیستند می گیرم. من بعد از مدت ها فکر کردن به این نتیجه رسیدم که فرهنگ مصرف گرایی تمرکز ویژه ای بر روی حس بی حوصلگی و کسل شدگی مصرف کنندگان کرده است و در واقع با تبلیغات به آن ها وعده نوعی احساس رضایت فوری می دهد. اما برای جنگیدن با این تکنیک مصرف گرایی ما مصرف کنندگان باید کنترل بیشتری بر روی امیال درونی خود داشته باشیم.»
