روزنامه اطلاعات نوشت: طبق گزارش مرکز آمار، در سال ۱۴۰۱، در مقطع ابتدایی بیش از ۱۷۵هزار دانش‌آموز، در مقطع متوسطه‌ی اول حدود ۱۹۸هزار دانش‌آموز و در مقطع متوسطه‌ی دوم نیز حدود ۵۵۷هزار دانش‌آموز ترکِ‌تحصیل کرده‌اند.
این رقم امروز به ترک‌تحصیل بیش از یک‌میلیون دانش‌آموز و کمبود ۳۳۵ هزار معلم بالغ شده است، که نشانه‌ای نگران‌کننده از وقوع یک بحران آموزشی است.
ترکِ‌تحصیل در این مقاطع سنی، بیانگر چه واقعیاتی «علی‌الارض» است؟
آیا می‌توان فرضیات ذیل را به عنوان علل این واقعه برشمرد؟
۱- بی‌انگیزگی در تحصیل و روشن‌نبودن آینده‌ی پس از آن؛ به‌گونه‌ای که تحصیل را از امری «معنی‌دار» به کنشی بی‌سرانجام جلوه داده‌است؛
۲️ -فقر در محیط خانواده؛ به‌گونه‌ای که ادامه‌ی تحصیل مدرسه‌ای از توان سبد خانوار بیرون افتاده‌است؛
۳-سخت‌گیری‌های درون مدرسه؛ به‌گونه‌ای که شوق حضور در این فضا را از دانش‌آموزانِ طالبِ شادی در سنین کودکی و نوجوانی ستانده‌است؛
۴- زرق‌وبرق‌های مادّیِ افرادِ نه‌چندان تحصیل‌کرده که رهزن فکری دانش‌آموز شده و وی را از آینده‌نگریِ تحصیلی به حال‌بینیِ موقتی دچار کرده است؛
۵- فراهم‌نبودن سخت‌افزارهای آموزشی و دشواری‌های حضور در مدرسه، اعمّ از سقف بالای سر و حداقل‌های امکانات رفاهی که در مقایسه‌های میان مدارسِ برخوردار و غیربرخوردار، دانش‌آموزان ضعیف را وامی‌دارد تا عطای مدرسه را به لقایش ببخشند.
تا زمانی که اراده‌ای برای حلّ و فصل یک‌باره و دور از فرافکنی‌ها به میدان نیاید و ترجیع‌بندِ «یک‌شبه نمی‌توان مشکلات را حل کرد»، از تکرار نیفتد، باید سال‌به‌سال شاهد افزایش آمار نگران‌کننده‌ی فوق باشیم.
روزی نیست که در خیابان و کوی و برزنی، از کنار مسجد و حسینیّه و مرکز فرهنگیِ دربسته و بی‌تحرّک و البته مجلل و مجهزی عبور نکنم و غصه‌ی آن را نخورم که چرا این مکان‌های «نیمه‌بهره‌بردار»، مدرسه نیستند؟ ...یا چرا این بودجه‌ها در اولویت تجهیز مدارس به کار گرفته نمی‌شوند؟ کاش غصه‌ها کارساز می‌شدند!
