عصرایران- در تهران عصر قاجار به دلیل وجود خندق های مختلف در 4 گوشه شهر، در شبانگاه و با تاریک شدن آسمان، فضای داخل این خندق ها بسیار ناامن می شده است. از میان افراد خلاف کاری که ساکن این خندق ها بودند می توان به کفن دزدها و کفن پوش ها اشاره کرد. آن ها برای دوره ای رعب و وحشت فراوانی را در میان مردم تهران حکمفرما کردند. حال در این مجال به روایت از جعفر شهری در کتاب طهران قدیم در این مورد می پردازیم:
از دزدان ساکن خندق ها، دسته ای هم جماعت کفن دزدها بودند که روزها در قبرستان ها گردش می کردند و قبور مرده های تازه را نشان می گذاشتند و شب ها به سراغ آن قبور می رفتند و کفن هایشان را می بردند. وقتی این کار بسیار رایج شد، کفن دزدها بسیار مورد طعن و لعن مردم واقع شدند.
این مساله باعث شد که این کفن دزدان از آن پس روش خود را تغییر دهند و کفن دزد شوند، بدین صورت که شب ها چیز سفیدی مانند کفن به سر تا پا می کشیدند و در گورها و گودال های معابر و قبرستان ها، مانند قبرستان سر قبر آقا که محل عبور و مسیر مردم محلات جنوب شهر، امثال گذر حاج غلامعلی و گذر صابون پزخانه و کوچه سیاه ها و مثل آن بود مخفی شده و وقتی رهگذری نزدیک می شد آن ها بر می خواستند و بی حرکت در برابرش قرار می گرفتند و در همان ترس و هراس وی بود که بر او آویخته جیب و بغلش را خالی می کردند و جامه هایش را به غارت می بردند تا آن جا که این کفن پوشی چنان ولوله و وحشتی در دل مردم شهر افکند که از مغرب به بعد کمتر کسی بیرون از خانه و در کوچه و معبر ظاهر می شد.
در آن حد که حتی ماموران حفاظتی نیز از برخورد و ماموریت مقابله با آن ها سرباز می زده و شانه خالی می کردند چون این باور خرافی میان مردم رایج داشت که این کفن پوشان، مرده های جان بسری هستند که دچار عذاب الهی گشته و گور به گور شده اند. این داستان ادامه داشت تا چند تن از دزدان شب رو که گردن کلفت تر و خطرناک تر از این کفن پوشان بودند با آن ها به مقابله پرداختند و به تدریج غائله این داستان هم برچیده شد.
