به گزارش همشهری‌آنلاین، در یکی از حساس‌ترین و تاریخی‌ترین مقاطع امنیتی کشور، پای صحبت سردار علی‌محمد نائینی، سخنگو و معاون روابط عمومی کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نشستیم تا روایتی دست اول از یکی از کوتاه‌ترین، اما پرپیامدترین نبردهای تاریخ معاصر ایران را بشنویم: «جنگ ۱۲ روزه». این نبرد، تنها یک درگیری نظامی متعارف نبود؛ آزمونی بود که در آن، تمامی مؤلفه‌های قدرت ملی ایران -از توان بازدارندگی نیروهای مسلح تا استحکام بنیان‌های اجتماعی- در معرض آزمایشی دشوار قرار گرفت.
آنچه در ادامه می‌آید، بخشی از این گفتگوی خواندنی و حاوی جزئیات ناگفته از یکی از تعیین‌کننده‌ترین نبردهای تاریخ انقلاب اسلامی است.
جنگ ۱۲ روزه، یک «جنگ فناورانه، موشکی و هوایی» تمام‌عیار بود
این جنگ، ماهیتاً کاملاً متفاوت از جنگ هشت ساله بود. جنگ تحمیلی، یک جنگ زمینی کلاسیک با هدف تصرف سرزمین و اشغال خوزستان بود. اما جنگ ۱۲ روزه، یک «جنگ فناورانه، موشکی و هوایی» تمام‌عیار بود. یک جنگ ترکیبی (Hybrid Warfare) که در آن، عملیات سایبری (چه آفند و چه پدافند)، جنگ رسانه‌ای و جنگ شناختی، مولفه‌هایی بسیار جدی و تعیین‌کننده بودند. اینها پدیده‌های جنگ‌های نوین و نامتقارن هستند. در جنگ‌های گذشته، قدرت تخریب فیزیکی و تلفات انسانی ملاک بود، اما در این جنگ، «فناوری، غافلگیری، زمان، جغرافیای عمل و ابتکار عمل» عوامل اصلی تعیین‌کننده بودند. در این نبرد، ملاک پیروزی، تصرف زمین نبود، بلکه تحمیل اراده و تغییر معادلات قدرت در صحنه نبرد بود که ما در آن کاملاً موفق عمل کردیم و دشمن را به استیصال کشاندیم.
سردار نائینی: رژیم صهیونیستی شرایط آغاز جنگ جدید علیه ایران را ندارد
ما شاهد واکنش خیلی سریع ایران بعد از حمله ابتدایی رژیم صهیونیستی بودیم. چطور توانستیم توان دفاعیمان را حفظ کنیم و بلافاصله پاسخ قاطع بدهیم؟
پاسخ در «آمادگی قبلی» است. از بهمن سال گذشته، جنگ برای ما «قطعی» فرض شده بود. رزمایش‌های اقتدار و برنامه‌ریزی‌های دقیق، همه در راستای بازدارندگی و آمادگی برای همین روز بود. فرماندهان بزرگی مانند شهیدان «باقری»، «رشید» و «سلامی» دائماً در حال ارزیابی و کنترل آمادگی رزمی در همه ابعاد - از سلاح و تجهیزات گرفته تا تاکتیک و فناوری - بودند.
بلافاصله پس از حمله غافلگیرکننده دشمن که با شهادت تعدادی از فرماندهانمان در قرارگاه‌های عملیاتی و ستادها همراه شد، چرخه فرماندهی به سرعت احیا و آرایش کامل نیروهایمان برای پاسخ، در کمتر از یک ساعت انجام شد. برای مثال، یگان‌های عملیاتی هوافضا تنها با ۱۲ ساعت تأخیر (به دلیل انتصابات جدید) و در حالی که صددرصد آماده بودند، عملیات موشکی تاریخی خود را انجام دادند. این آمادگی، حاصل سال‌ها مجاهدت و قدرت‌سازی این فرماندهان بود.
اگر ممکن است، یک بخش ناگفته از نقش رهبری در هدایت این عملیات را برایمان بگویید.
نقش رهبر انقلاب، نقشی «بی‌بدیل و تاریخی» که تنها با نقش انبیا و ائمه اطهار (ع) قابل قیاس است
نقش مقام معظم رهبری، فراتر از یک فرمانده کل قوای معمولی بود؛ نقشی «بی‌بدیل و تاریخی» که تنها با نقش انبیا و ائمه اطهار (ع) قابل قیاس است. ایشان در همان لحظات اولیه حمله سنگین دشمن که برای فروپاشی سیستم طراحی شده بود، با مدیریت شوک ناشی از آن، فرمودند: «این دشمن بیچاره خواهد شد.» این کلام، مانند نوری در تاریکی، اعتماد به نفس و آرامش را به کل سیستم تزریق کرد.
مهم‌تر از مدیریت میدان نبرد، «مدیریت اجتماعی جامعه» توسط ایشان بود. حضور به موقع در رسانه ملی و سخنرانی مستقیم با مردم، جامعه را آرام و متحد نگاه داشت. اما عمیق‌ترین نقش، «به دست گرفتن روایت جنگ» بود. ایشان روایت پیروزی ایران را در مقابل روایت تحریف‌شده دشمن تثبیت کردند. نظرسنجی‌های معتبر جهانی که نشان می‌داد ۶۰ درصد مردم دنیا ایران را پیروز می‌دانند، در حالی که تنها ۱۳ درصد رژیم صهیونیستی را پیروز می‌دانستند، گواه همین موفقیت است.
با توجه به شرایط منطقه، چقدر احتمال تشدید درگیری وجود دارد؟ نیروهای مسلح چه آمادگی‌هایی دارند؟
به نظر بنده، دشمن «حالا حالا شرایط جنگ ندارد»
ما هیچ نگرانی از بابت تهدیدات نداریم. نیروی مسلح، روزبه‌روز در حال قدرت‌سازی و نوآوری است. ما غیر از آمادگی، به چیزی فکر نمی‌کنیم. تمام اجزای نیروی مسلح در حال مجاهدت برای ارائه پاسخی هستند که در تاکتیک، فناوری و روش، کاملاً نوآورانه و فراتر از جنگ ۱۲ روزه باشد.
به نظر بنده، دشمن «حالا حالا شرایط جنگ ندارد». اصلی‌ترین مانع برای دشمن، همین توانایی‌های روزافزون و قابلیت‌های جدید نیروهای مسلح ماست که اجازه هیچ تصمیم جدیدی به او نمی‌دهد. آنچه درباره جنگ جدید مطرح می‌شود، بیشتر جنبه «عملیات روانی» دارد تا میدان واقعی. اما اگر دشمن دست به حماقت دیگری بزند، پاسخی به مراتب قاطع‌تر و پشیمان‌کننده‌تر دریافت خواهد کرد. ما حتی برای جنگ پیچیده‌تر نیز آماده‌ایم.
