مدت‌هاست که مهدی طارمی در تیم ملی آن بازیکن تأثیرگذار سابق نیست و افت او کاملاً به چشم می‌آید. دلایل این اتفاق فقط به خود طارمی برنمی‌گردد و بخش مهمی از آن به شرایط تیم ملی و نحوه بازی تیم قلعه‌نویی مربوط است.

اولین موضوع به خط هافبک تیم ملی برمی‌گردد. هافبک‌های تیم در ماه‌های اخیر نه از نظر آمادگی شرایط خوبی داشته‌اند و نه در خلق موقعیت عملکرد قابل قبولی ارائه داده‌اند. در غیاب آزمون معمولا طارمی در نوک خط حمله قرار می گیرد و وقتی تیم نمی‌تواند توپ را درست به خط حمله برساند، طبیعی است که مهاجم‌ها کمتر در موقعیت گل قرار بگیرند. طارمی هم برای اینکه وارد جریان بازی شود مجبور می‌شود عقب‌تر بیاید و توپ‌گیری کند. همین عقب‌نشینی باعث شده او کمتر در محوطه حضور داشته باشد و توان گلزنی‌اش کاهش پیدا کند. پشت به دروازه بازی کردن هم کاری است که از ناچاری انجام می‌دهد، چون خبری از پاس آخر و موقعیت‌سازی نیست.

از طرف دیگر، سبک بازی طارمی همیشه وقتی به چشم آمده که کنار خودش یک مهاجم مکمل و هماهنگداشته باشد. سال‌ها زوج او با سردار آزمون یکی از بهترین ترکیب‌های هجومی آسیا بود و نتیجه‌اش هم کاملاً مشخص بود؛ گل‌های زیاد، موقعیت‌های فراوان و هماهنگی چشم‌نواز. اما دوری سردار از تیم ملی روی کیفیت طارمی هم تأثیر گذاشته. وقتی طارمی باید هم خودش عقب بیاید و بازی بسازد، هم در محوطه گل بزند، عملاً بخشی از توانش از بین می‌رود. تیم ملی هم هنوز نتوانسته برای او زوج مناسبی پیدا کند تا فشار از رویش برداشته شود.

عامل مهم دیگر به شرایط باشگاهی او مربوط می‌شود. طارمی با وجود اثرگذاری‌اش، در المپیاکوس هنوز به یک بازیکن ثابت تبدیل نشده و زمان بازی زیادی نمی‌گیرد. این موضوع هم باعث شده از ریتم مسابقه دور شود و در فرم ایده‌آلش نباشد؛ چیزی که همیشه در عملکرد بازیکنان تیم ملی به‌وضوح دیده می‌شود.در مجموع، افت طارمی فقط یک دلیل ندارد؛ ترکیبی از نبود هافبک‌های آماده، نبود زوج مناسب در خط حمله و کمبود زمان بازی در باشگاه باعث شده که ستاره فوتبال ایران نتواند مثل گذشته بدرخشد.