خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها-محمدرضا بهرامی*: مقام معظم رهبری ۲۳ اردیبهشت سال ۹۱ در دیدار جمعی از مداحان سراسر کشور فرمودند: حجاب مایه تشخص و آزادی و مصونیت زن است؛ برخلاف تبلیغات ابلهانه و ظاهربینانه‌ی مادیگرایان، مایه‌ی اسارت و محدودیت زن نیست.

مسلماً زن بدون حجاب نمی‌تواند آزادی، کرامت و آرامش خود را پاس بدارد و حضور وی مفید و سازنده نخواهد بود. بنابراین لازم است به بحث حجاب توجه ویژه ای شود.

برخی افراد مطرح می‌کنند که باید اجازه داد مردم خودشان حجاب را انتخاب کنند، از آنها این پرسش را داریم که آیا این حرف را درباره همه گناهان اجتماعی می‌توان گفت؛ مثل آنکه بگویند فروش مشروبات الکلی آزاد شود و هر کس خواست بخورد یا نخورد؛ آیا به نظر شما این حرف درست است؟

نظام اسلامی با فردی که در خانه خود حجاب ندارد، کاری ندارد، اما کاری که در خیابان و در ملأ عام انجام می‌شود در واقع کار و تعلیم عمومی است و برای نظام برآمده از اسلام، تکلیف ایجاد می‌کند و مانع انجام این حرام علنی می‌شود؛ براستی اسلام انسان را شناخته است که حکم حجاب را داده؛ «انسان‌» مال خدا است و «وی» آفریننده ما است.

با توجه به فرمایشات و رهنمودهای مقام معظم رهبری، عفاف و حجاب علاوه بر آنکه حکم و دستور الهی است یکی از عوامل اقتدار ملّی نیز است که دشمن مورد هدف قرار داده است؛ بنابراین ما با توجه به اهمیت موضوع عفاف و حجاب، باید با توجه به موارد گفته شده در رفتار با افراد کم محجبه که از نظر مقام معظم رهبری ایراد آن‌ها در ظاهر و کما پای اهداف و آرمان‌های اسلام و نظام جمهوری اسلامی ایران هستند مشی و رفتار درست و مناسب داشت و با زبان خوش و لین حرف زد، نه با ایجاد نفرت و خشونت.

به مساله حجاب نمی‌شود سلیقه‌ای، سیاسی و احساسی برخورد کرد بلکه مسئولان باید کار و قوانین را به نحوی پیش ببرند که اهداف اسلام تأمین شود نه اهداف دشمنان پیش رود.

این روزها دست‌هایی به طور نامحسوس و به شکل‌های گروهکی در تلاشند، تا با ترویج بی حیایی و کشف حجاب، جوانان را به بی هویتی و مردم را به بی‌اعتنایی و سردی روابط خانوادگی بکشانند و همان خطی را دنبال کنند که دشمن نتوانسته با آن‌همه هزینه تبلیغاتی به نتیجه برساند که ان‌شاءالله این کارشان نادانسته باشد.

در چنین شرایط حساس و مهم، آن قسمتی که به عهده دولت است بعضاً در انجام آن غفلت‌ها و کوتاهی‌هایی مشاهده می‌شود؛ البته این به آن معنا نیست که برخورد با بی حجابی یا شل حجابی فقط وظیفه دولت و انتظامی است؛ این باور خلاف موازین دین است.

با گذر چند دهه از انقلاب اسلامی هنوز سازوکار و جزئیاتی در رابطه با این مسائل مشخص نشده است وخلا قانونی فراوانی در این زمینه وجود دارد. البته در بعضی موارد هم قانون وجود دارد؛ اما اجرا نمی‌شود و تجربه هم نشان داده است که تنها با بخشنامه و قانون روی کاغذ، مشکل منکرات از جمله کشف حجاب درجامعه حل نمی‌شود و بایستی اراده جمعی و کافی ازسوی مردم و مسئولان دراین خصوص وجود داشته باشد.

بعضاً شنیده می‌شود که می‌گویند دیگر ایجاد و اجرای قوانین فایده‌ای ندارد. آب از سر گذشته است و دیگر جواب نمی‌دهد. این را بگذاریم کنار نگاه امام راحل که می‌فرماید: در امر به معروف و نهی از منکر (قوانین) لازم نیست که صد در صد به نتیجه برسیم. حتی اگر یک در صد اثر داشت واجب است. یا مقام معظم رهبری در این باره می‌فرمایند: بعضی می‌گویند که باید احتمال تأثیر وجود داشته باشد من می گویم احتمال اثر همه جا قطعی است مگر درنزد حکومت‌های قلدر، قدرتمندان وسلاطین…، برای مردم حرف اثر دارد. این نوع نگاه، بی نظیر است.

در این مقوله نادیده گرفتن تکثر اجتماعی و چندگانگی نظام‌های ارزشی یک آسیب به شمار می‌آید که بعضاً مورد غفلت قرار می‌گیرد؛ در جامعه مدرن دیگر نمی‌توان از همه بخش‌های جامعه، طبقات و اجتماعات و خرده فرهنگ‌ها انتظار داشت که به سلطه یک نظام معنایی و یک نظام ارزشی تن در دهند؛ سبک‌های زندگی در جامعه مدرن متنوع است و هر سبک زندگی با الگوهای رفتاری و هنجارهای اجتماعی خاصی تناظر دارد و ایران معاصر از این مسئله مستثنی نیست. هرچند الگوهای ما سبک زندگی اسلامی است اما نیاز هست به عنوان یک اصل بیشتر به آن پرداخته شود و نسبت به ترویج و فرهنگ سازی آن اقدام گردد.

دولتی ساختن دین و این مسائل ازآسیب های دیگر است اینکه دولت نیروهایی را برای اجرای این اصل و نظارت همه جانبه استخدام کند و به آنها حقوق بدهد در حالی که این کار می‌بایست قلبا و به خاطر دین انجام شود چراکه مقصود و منظور مادی، محرک آنها برای اجرای این اصل می‌شود و اینها به بهانه‌های گوناگون در سطح شهر به حرکت در می آیند و نقش محتسب را ایفا می‌کنند؛ محتسبانی که معلوم نیست کی و کجا سر می رسند اما هر لحظه ممکن است حاضر شوند و آمرانه رفتار کنند. اینکه هر از چند گاهی در سطح شهرها مانور دهند و نمایش قدرت اجرا کنند و کار آنها تذکر لسانی نباشد؛ شاید با این نوع برخوردها به تعبیر برخی کارشناسان موجبات دین گریزی شود و انتشار اتمسفر بی اعتمادی در فضای کنش صورت گیرد.

معمولاً ما انتظار داریم کسانی که در گرداب منکرات غوطه ور شده اند یک دفعه آنها را از گرداب در آوریم و یک مسلمان ایده آل بسازیم؛ در حالی که تربیت امری تدریجی است و فضائل و رذائل هیچکدام یک مرتبه در جان انسان‌ها به وجود نمی آیند. در حقیقت می‌توان گفت که از علل نزول تدریجی قرآن توجه به این نکته مهم است، چرا که قرآن کتاب تربیتی است و برای هدایت انسان‌ها به سوی کمال مطلوب نازل شده است.

یکی از امتیازات مکاتب الهی تشویق به خوبی‌ها و ارزش هاست. پیامبر مکرم اسلام (ص) از عامل تشویق در جهت پیشبرد اهداف استفاده‌های زیادی می‌کرد. برای کسانی که دو رکعت نماز برای خدا می‌خواندند جایزه تعیین می‌کرد. پست‌های حساس سیاسی، فرهنگی و نظامی را به افراد لایقی می‌سپرد و به این ترتیب، امت را به نیکی و پاکی دعوت می‌کرد. برای نمونه اسامه بن زید هجده ساله را به عنوان فرمانده لشکر منصوب کرد و.....

*نویسنده و پژوهشگر گلستانی