محمدرضا تابش نماینده سابق مجلس و فعال سیاسی اصلاح‌طلب در یادداشتی نوشت:

در مسائل مربوط به آمایش سرزمین یک اصل مهم وجود دارد که می‌گوید برای موفقیت پایدار پروژه‌ها باید مشخص شود چه فعالیتی، در کجا و چطور انجام شود. این اصل را می‌توان به تمام شئون سیاستگذاری و حکمرانی کلان و از جمله سیاست خارجی تعمیم داد. از همین منظر ما در حوزه سیاست خارجی دچار دو مشکل مهم بوده و هستیم و آن هم یکی نبود توازن و دیگری هم خلأ اهتمام عملی به همکاری‌های اقتصادی است. قرارداد ایران و چین با همه نقاط قابل نقدی که دارد، یک اتفاق مثبت از منظر این دو موضوع است.

اول اینکه یک قرارداد بلندمدت راهبردی به معنای شفاف شدن و هدفمند شدن کشور در یک عرصه مشخص است که اینجا به روابط با چین مربوط می‌شود

نکته دوم اما پیام سیاسی این قرارداد است. ما با دو مسأله مهم در حوزه روابط خارجی خود مواجه هستیم؛ اول اینکه کشور نیاز به یک منظومه روابط متوازن با شرق و غرب دارد و از سوی دیگر اینکه عموم کشورهای غربی، تحت تأثیر سیاست‌های امریکا از یک همکاری ثمربخش و مسئولانه در این زمینه سر باز می‌زنند. بخش قابل توجهی از اهمیت قرارداد راهبردی با چین، پیام سیاسی آن به غرب درباره ظرفیت بزرگی به نام ایران است. 

اما نکته مهم دیگر درباره این قرارداد، تفسیری است که منتقدان از سیاست خارجی دولت ارائه می‌دهند؛ این قرارداد که مهم‌ترین تجلی سیاست نگاه به شرق است توسط همان دولتی به ثمر نشسته که در ماجرای برجام متهم به نگاه تمام عیار به امریکا و غرب و بی‌توجهی به دیگر ظرفیت‌های عرصه بین‌الملل می‌شد.

45216