اوسمار ویرا پس از ۷۲۹ روز دوباره روی نیمکت پرسپولیس نشست و بازگشتش با یک پیروزی شیرین مقابل استقلال خوزستان همراه بود. نتیجه شاید مهم بود، اما نکته اصلی نوع فوتبال پرسپولیس بود؛ تیمی که بعد از مدت‌ها دوباره فوتبال تهاجمی، با برنامه و پرانرژی را به نمایش گذاشت و همین باعث شد هواداران از ورزشگاه راضی بیرون بروند.
پرسپولیس در دوران هاشمیان تیمی محتاط بود؛ نه موقعیت زیادی خلق می‌کرد و نه در زمان دفاع نظم کاملی داشت. گاهی حتی توپ‌گیری ساده و پرس از جلو وجود نداشت و تیم حریف به‌راحتی به محوطه جریمه نزدیک می‌شد. اما اوسمار برعکس هاشمیان راه ترس را کنار گذاشت. پرسپولیس با شجاعت بیشتری جلو آمد، پرس کرد، در حمله تعداد بیشتری بازیکن داشت و از کناره‌ها و عمق، فرصت ساخت.
شجاعانه بازی کردن تیم، مالکیت بیشتر، پاس‌های سرعتی و حضور مداوم در محوطه جریمه حریف نشان داد اوسمار نه فقط برای بردن آمده، بلکه برای بازی هجومی و چشم‌نواز برنامه دارد.
از طرف دیگر، با حضور اوسمار شور و انگیزه در تیم بیشتر شده است. روی نیمکت، کنار زمین و حتی در شادی گل‌ها، یک انرژی و هیجان تازه دیده می‌شود؛ چیزی که در زمان هاشمیان کمتر وجود داشت.
البته برای قضاوت قطعی باید چند هفته صبر کرد. اما شروع اوسمار امیدبخش بود؛ هواداران بعد از مدت‌ها یک پرسپولیس جسور و تهاجمی دیدند و حالا باور دارند که تیمشان می‌تواند دوباره به روزهای اوج نزدیک شود.
