ترکیب پرچمداران امسال شیائومی با الگوی نام‌گذاری اپل هماهنگ شده تا مستقیماً با سری iPhone 17 رقابت کند. در همین راستا از «۱۵» مستقیم به «۱۷» رسید. در این نسل، نسخه‌ی «Pro Max» هم معرفی شده که تا حدی می‌توان آن را جانشین معنوی Xiaomi 15 Pro دانست؛ با این تفاوت که حالا کمی بزرگ‌تر است.

نکته‌ای که باید در نظر داشته باشید این است که ما نسخه‌ با رام Xiaomi 17 Pro Max را بررسی می‌کنیم. مدل جهانی هنوز معرفی نشده، بنابراین ممکن است در صورت عرضه‌ بین‌المللی، برخی ویژگی‌های سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری تفاوت داشته باشند. 

ویدیوی بررسی گوشی شیائومی ۱۷ پرومکس

شیائومی ۱۷ پرومکس را فروشگاه آراد سیستم در اختیار دیجیاتو برای تست و بررسی قرار داده است. شما می‌توانید جدیدترین مدل‌ها از برندهای مختلف را از این فروشگاه به‌صورت نقد و اقساط تهیه کنید.

Xiaomi 17 Pro Max فعلاً در صدر این خانواده قرار می‌گیرد، تا زمانی که Xiaomi 17 Ultra از راه برسد. این گوشی حول یک نمایشگر 6.9 اینچی LTPO OLED ساخته شده است. این اندازه نسبت به نمایشگر 6.73 اینچی Xiaomi 15 Pro در سال گذشته اندکی افزایش یافته است.

با این حال، ستاره‌ اصلی پنل جلویی نیست؛ پنل پشتی است. بله، شیائومی در سری پرچمدار خود دست به کاری جسورانه زده و یک نمایشگر ثانویه روی قاب پشتی قرار داده است. این نمایشگر نیز LTPO OLED با همان نرخ نوسازی و ویژگی‌های رده‌بالا است، اما با قطر 2.9 اینچ. همین تصمیم، 17 Pro Max را از سایر پرچمداران متمایز می‌کند و به این بخش جان تازه‌ای می‌بخشد. البته نمایشگر ثانویه چیز بی‌سابقه‌ای نیست؛ ویژگی‌ای است آشنا که مدتی به فراموشی سپرده شده بود.

خود شیائومی هم پیش‌تر گوشی دارای نمایشگر ثانویه در سبد محصولاتش داشته یعنی Xiaomi 11 Ultra. با این تفاوت که آن نمایشگر کوچک‌تر و به‌مراتب کم‌کاربردتر بود؛ درحالی‌که 17 Pro Max طراحی پخته‌تری دارد و مجموعه‌ای از قابلیت‌های جذاب را ارائه می‌کند که نمایشگر پشت را بسیار کاربردی‌تر می‌سازد.

یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته، تراشه‌ جدید Snapdragon 8 Elite Gen 5 است. به لطف این چیپست، سری Xiaomi 17 در زمان معرفی، نخستین گوشی‌های جهان بودند که از تازه‌ترین و قدرتمندترین سیلیکون کوالکام بهره می‌بردند. طبق معمول، این تراشه علاوه بر بهبود عملکرد، کارایی انرژی بهتری را هم وعده می‌دهد.

در بخش دوربین نیز یک به‌روزرسانی کوچک دیده می‌شود. دوربین اصلی دیافراگم کوچک‌تری دارد، اما به حسگر بزرگ‌تر و جدیدتر Light Fusion 950L مجهز شده است. دوربین تله‌فوتوی 5 برابری هم به لطف چیدمان جدید، حسگر بزرگ‌تری را جایگزین کرده است.

شاید چشمگیرترین تغییر در سخت‌افزار دوربین، دوربین سلفی باشد. اکنون این دوربین یک لنز 50 مگاپیکسلی با فوکوس خودکار است، یعنی همان به‌روزرسانی‌ای که مدت‌ها انتظارش می‌رفت.

در نهایت  باتری ارتقای چشمگیری داشته و حالا ظرفیتی شگفت‌انگیز معادل 7,500 میلی‌آمپرساعت را ارائه می‌کند. با این حال، چون این دستگاه نسخه‌ چینی است، نمی‌دانیم مدل بین‌المللی نیز همین‌قدر دست و دل‌باز خواهد بود یا نه.

با این اوصاف، از اینکه در بخش شارژ هیچ عقب‌گردی رخ نداده تحت تأثیر قرار گرفتیم؛ زیرا باتری‌های بزرگ‌تر معمولاً برای پروتکل‌های شارژ سریع چالش ایجاد می‌کنند. 17 Pro Max از شارژ سریع سیمی 100 واتی و شارژ بی‌سیم 50 واتی پشتیبانی می‌کند؛ هر دو از استاندارد اختصاصی HyperCharge شیائومی.

از دیگر افزوده‌های قابل توجه می‌توان به پشتیبانی از UWB و ارائه‌ پیش‌فرض 512 گیگابایت حافظه‌ داخلی UFS 4.1 اشاره کرد.

جعبه‌گشایی Xiaomi 17 Pro Max

از آنجا که نسخه‌ چینی را بررسی می‌کنیم، محتویات جعبه نسبتاً دست و دل‌بازانه است. علاوه بر کابل معمول USB-A به USB-C برای شارژ و انتقال داده، آداپتور شارژ 100 واتی HyperCharge شیائومی نیز داخل جعبه قرار دارد. یک قاب سیلیکونی شفاف محافظ هم دریافت می‌کنید.
با این حال، اگر این گوشی وارد بازار اروپا شود، به احتمال زیاد شارژر از جعبه حذف خواهد شد.

طراحی و کیفیت ساخت
به‌جز برآمدگی دوربینی که میزبان نمایشگر ثانویه است، گوشی از همان ساختار استاندارد «شیشه در دو طرف و فریم فلزی در میانه» استفاده می‌کند. نکته‌ قابل توجه اینکه نمایشگر جلویی با Dragon Glass 3 ساخت شیائومی محافظت می‌شود که با عنوان مقاومت بسیار بالا بازاریابی شده است. در واقع، صفحه‌ محصول چینی این گوشی اشاره می‌کند که این ماده یک کامپوزیت تقویت‌شده با سرامیک است.
درباره‌ی شیشه‌ پشت یا نوع آلومینیوم فریم اشاره‌ای نشده، اما از منظر تجربه‌ کاربری، دستگاه در دست محکم و پریمیوم حس می‌شود. با کمی جست‌وجو مشخص شد که پنل پشتی از فایبرگلاس ساخته شده یعنی دقیقا مشابه با گوشی Xiaomi 15 Ultra. فریم جانبی تخت است و با فرمی نرم به شیشه‌ جلو و پشت می‌رسد.

از آن‌جا که پنل پشتی و فریم، هر دو پرداختی مات دارند، گوشی ذاتاً کمی لیز است؛ بااین‌حال خوشحالیم که شیشه‌ مات پشت در بیشتر مواقع در برابر لک و اثر انگشت تمیز می‌ماند. دست‌کم در رنگ سفیدی که من در دیجیاتو بررسی کردم، چربی نوک انگشت‌ها چندان به چشم نمی‌آید.

علاوه بر رنگ سفید، Xiaomi 17 Pro Max در رنگ‌های مشکی، بنفش و سبز نیز عرضه می‌شود.

این دستگاه دارای گواهی IP68 برای مقاوت در برابر آب و گردوغبار است؛ هرچند شیائومی وعده می‌دهد که می‌توانید این گوشی را تا ۳۰ دقیقه در عمق ۶ متری غوطه‌ور کنید. یعنی رقمی که بیش از آن‌چه استاندارد IP68 مشخص کرده است.

حسگر اثرانگشت از نوع فراصوت است و حتی وقتی نمایشگر خاموش باشد کار می‌کند. طبق معمول، سریع و قابل‌اعتماد عمل می‌کند، اما این بار شیائومی از نسل جدید حسگر فراصوتی Goodix استفاده کرده که بنا به گزارش‌ها، با گلس‌های محافظ نیز عملکرد بهتری دارد. این همان نقطه‌ضعف شناخته‌شده در این نوع حسگرهاست.

با توجه به ظرفیت باتری (۷,۵۰۰ میلی‌آمپرساعت) و وجود کویل شارژ بی‌سیم، از باریکی بدنه واقعاً شگفت‌زده شدیم. ضخامت گوشی بدون برآمدگی دوربین ۸ میلی‌متر است.

شیار سیم‌کارت درست کنار درگاه USB-C قرار دارد و دو شیار فیزیکی سیم‌کارت ارائه می‌دهد. در اینجا از eSIM خبری نیست. فرستنده‌ مادون‌قرمز نیز مطابق روال یکی دو نسل اخیر، در پشت گوشی جای گرفته است.

از هر زاویه‌ای که نگاه کنید، Xiaomi 17 Pro Max همچنان گوشی بزرگی است و کار با یک دست چالش‌برانگیز خواهد بود. قطر نمایشگر ۶.۹ اینچ است و وزن دستگاه تقریباً به ۲۲۰ گرم می‌رسد؛ بنابراین کمی سنگین هم هست. با این حال، با توجه به سخت‌افزار اضافی تعبیه‌شده در پشت، این اعداد اصلاً بد به نظر نمی‌رسند.

دو نمایشگر LTPO OLED

همان‌طور که گفتیم، Xiaomi 17 Pro Max دو نمایشگر دارد. یکی در جلو و یکی در پشت. هر دو بر پایه‌ی فناوری یکسان LTPO OLED ساخته شده‌اند و مجموعه ویژگی‌های مشابهی را ارائه می‌کنند. از جمله عمق رنگ ۱۲‌بیتی، PWM با فرکانس ۲۱۶۰ هرتز، نرخ نوسازی ۱۲۰ هرتز و تقریباً تمام استانداردهای HDR موردنیاز یعنی HDR10+، دالبی ویژن و HDR Vivid. همچنین هر دو نمایشگر کاملاً تخت هستند و حاشیه‌های باریکی دارند.
البته این سطح از امکانات برای نمایشگر پشتی بیش‌ازحد به نظر می‌رسد؛ بااین‌حال باید به شیائومی بابت کوتاه نیامدن در کیفیت آن آفرین گفت.

تنها تفاوت میان این دو پنل، اندازه و وضوح است. نمایشگر جلویی ۶.۹ اینچی با وضوح 1200×2608 پیکسل است و نمایشگر پشتی قطری ۲.۹ اینچی با وضوح 596×976 پیکسل دارد.
از نظر کارایی، هیچ‌کدام ناامیدتان نمی‌کنند. هر دو مقدار برای خوانایی راحت زیر نور بیرون و تجربه‌ HDR عالی کافی‌اند.

از آن‌جا که هر دو نمایشگر LTPO هستند، یعنی از 1 تا 120 هرتز تغییر می‌کنند. در تنظیمات دو حالت نرخ نوسازی در اختیار دارید: Default و Custom. حالت پیش‌فرض در واقع خودکار است؛ در حالت Custom می‌توانید سقف نرخ نوسازی را روی ۶۰ یا ۱۲۰ هرتز محدود کنید.

پیشنهاد می‌کنم حالت Default را فعال بگذارید، چون سیستم به‌اندازه‌ی کافی هوشمند است که بسته به سناریوی مصرف، نرخ نوسازی درست را انتخاب کند. وقتی نمایشگر بیکار است، نرخ نوسازی را به ۱ هرتز کاهش می‌دهد و با ورود به هر اپ یا منویی ، آن را به ۱۲۰ هرتز افزایش می‌دهد، ازجمله در Chrome و YouTube.

کم پیش می‌آید که اپ یوتیوب هنگام صرفاً اسکرول‌کردن یا خواندن نظرات با ۱۲۰ هرتز رفرش شود. تنها وقتی پخش ویدئو را شروع می‌کنید، نرخ نوسازی نمایشگر پایین می‌آید تا با نرخ فریم ویدئو هماهنگ شود. ما ویدئوهای 24، 30 و 60 فریم‌برثانیه را آزمایش کردیم و نمایشگر می‌تواند با همه‌ آن‌ها مچ شود.

عمر باتری

Xiaomi 17 Pro Max (حداقل در نسخه‌ی چینی) از یک باتری ۷,۵۰۰ میلی‌آمپرساعتی نیرو می‌گیرد و بر پایه‌ چیپست جدید Snapdragon 8 Elite Gen 5 کار می‌کند. از آن‌جا که این نخستین گوشی ما با این SoC است، از نظر بهره‌وری انرژی کنجکاو بودیم.

بااین‌حال، 17 Pro Max با عمری فوق‌العاده، رقبا را پشت سر می‌گذارد. این عملکرد قطعاً به ظرفیت بالای باتری مربوط است، اما باور داریم چیپست، نمایشگر و نرم‌افزار هم در آن نقش دارند.

سرعت شارژ

Xiaomi 17 Pro Max از شارژ سیمی ۱۰۰ وات (نسخه‌ای اندکی به‌روزشده) و شارژ بی‌سیم ۵۰ وات با شارژرهای اختصاصی شیائومی پشتیبانی می‌کند که باید با شارژرهای PD + PPS تا توان ۱۰۰ وات نیز سازگار باشد.

با وجود جهش چشمگیر ظرفیت باتری، این باتری ۷,۵۰۰ میلی‌آمپرساعتی به‌طور شگفت‌انگیزی سریع شارژ می‌شود و حتی از گوشی‌هایی با باتری‌های کوچک‌تر و نرخ‌های شارژ مشابه مثل Xiaomi 15 Ultra پیشی می‌گیرد. شارژ کامل از صفر تا ۱۰۰٪ حدود ۳۹ دقیقه طول می‌کشد که اندکی هم از رقبا سریع‌تر است.

نرخ شارژ را در طول آزمون اندازه گرفتم. توان در ۱۰ تا ۲۰ درصد ابتدایی حدود ۷۵ وات است، سپس تقریباً در تمام چرخه روی حدود ۵۰ وات پایدار می‌ماند. پس از رسیدن به حدود ۹۰٪، سیستم توان را به ۲۵ وات کاهش می‌دهد تا نشانگر باتری به ۱۰۰٪ برسد.

گوشی را با یک شارژر Power Delivery 100W دارای PPS نیز تست کردم و نتایج مشابهی گرفتم. شارژ کامل در این حالت ۴۸ دقیقه طول کشید. تنها ۹ دقیقه کندتر از شارژر اصلی. در بازه‌ ۳۰ دقیقه‌ای هم اندکی کندتر بود، اما اختلاف ناچیز است.

در مجموع، Xiaomi 17 Pro Max نه‌تنها به شکل باورنکردنی سریع شارژ می‌شود، بلکه نتایج با شارژر USB PD خیال‌مان را راحت می‌کند. حتی اگر شارژر ۱۰۰ واتی HyperCharge شیائومی در دسترس نباشد، با یک آداپتور Power Delivery مناسب تقریباً به همان سرعت شارژ خواهید شد.

منوی باتری چند گزینه‌ شارژ در اختیارتان می‌گذارد تا اگر می‌خواهید سلامت باتری را برای مدت طولانی‌تری حفظ کنید، تنظیمات را تغییر دهید. می‌توانید شارژ سریع سیمی یا بی‌سیم را غیرفعال و روی «Standard» بگذارید، یا حتی چرخه‌ی شارژ را تا ۸۰٪ محدود کنید.

اسپیکرها

Xiaomi 17 Pro Max از مجموعه‌ای از اسپیکرهای استریوی هیبریدی استفاده می‌کند. یک اسپیکر کامل در لبه‌ پایینی و دیگری که در بالا نقش اسپیکر مکالمه را هم ایفا می‌کند. طبیعی است که اسپیکر بالایی کمی کم‌صداتر باشد.

از نظر کارایی، 17 Pro Max بلندترین صدای کلاس خود را ندارد، اما در حد متوسط ظاهر می‌شود.

همه می‌دانیم آیفون‌ها معمولاً از بهترین اسپیکرها بهره می‌برند و به‌نظر ما 17 Pro Max به آن سطح بسیار نزدیک است، شاید حتی بهتر. صدا حتی در حجم‌های بالا هم تمیز می‌ماند، باس پررنگ است و به قطعات، بُعد و گرمای لازم را می‌دهد. 

در مقایسه با دیگر پرچمداران اندرویدی، از نظر کیفیت صدا، هیچ‌کدام به Xiaomi 17 Pro Max نزدیک نمی‌شوند.

HyperOS 3 و اندروید 16

Xiaomi 17 Pro Max و سایر اعضای سری 17 با HyperOS 3.0 مبتنی بر اندروید 16 عرضه می‌شوند. شیائومی برنامه‌ زمان‌بندی انتشار HyperOS جدید را اعلام کرده، اما برای دستگاه‌های خارج از چین هنوز نهایی نیست و در مرحله‌ بتاست. به این ترتیب، 17 Pro Max اولین دستگاهی در دفتر ماست که با HyperOS 3.0 اجرا می‌شود.

شیائومی رسما اعلام نکرده که سری 17 چند ارتقای اساسی سیستم‌عامل دریافت می‌کند (در چین معمولاً این اطلاعات را اعلام نمی‌کنند)، اما اگر خانواده‌ 15 پارسال معیار باشد، احتمالاً ۴ به‌روزرسانی اصلی اندروید و ۶ سال پچ امنیتی در انتظارش است.

نکته‌ دیگر اینکه رام چینی محدودیت‌های خودش را دارد. رای مثال فقط زبان‌های چینی و انگلیسی را پشتیبانی می‌کند و برخی قابلیت‌هایی که به خدمات گوگل نیاز دارند کار نمی‌کنند. برای مثال، فید Google Discover در کار نیست، در Google Maps بخش Location History وجود ندارد، Quick Share بین گوشی‌های اندرویدی فعال نیست، Android Auto در دسترس نیست و فعال‌سازی صوتی Google Assistant هم غیرفعال است.

گذشته از این‌ها، می‌توانید ملزومات را بدون دردسر راه بیندازید. نصب Play Store از طریق اپ GetApps شیائومی ساده است و بعد از آن بقیه‌ برنامه‌های گوگل را می‌توانید دانلود کنید. Google Gemini قابل نصب است و خوب کار می‌کند. حتی با دنبال‌کردن آموزش‌های چندمرحله‌ای آنلاین می‌توانید Circle to Search را فعال کنید. با این همه، در نهایت تجربه‌ «اندروید کامل» نصیبتان نخواهد شد؛ بنابراین میزان رضایت شما نهایتاً به انتظاراتتان بستگی دارد.

نکته‌ای دیگر که باید در نظر داشته باشید این است که واحد بررسی‌شده‌ی Xiaomi 17 Pro Max مختص بازار چین است و با نسخه‌ی چینی HyperOS اجرا می‌شود؛ بنابراین احتمالاً برخی قابلیت‌ها در نسخه‌ی جهانی رام متفاوت خواهند بود یا کلاً حذف می‌شوند.

اگر دو نسخه‌ اخیر HyperOS را استفاده کرده باشید، همه‌چیز برایتان آشنا خواهد بود، چون تغییرات بصری بسیار ظریف و ناچیزند. بااین‌حال، شیائومی می‌گوید تیم توسعه روی بهبود انیمیشن‌ها کار کرده تا تجربه‌ کاربری روان‌تر و سریع‌تری ارائه شود.

بارزترین تغییر مرتبط با رابط کاربری «Super Island» است که الگوی «Dynamic Island» اپل در iOS را تقلید می‌کند. این بخش اطلاعات زمینه‌ای و دسترسی سریع به اپ‌های پس‌زمینه فعال پشتیبانی‌شده را می‌دهد. مثلاً رویدادهای تقویم، تایمر فعال، تماس ورودی یا محتوای در حال پخش در اسپاتیفای را نمایش می‌دهد.

تمِ اصلی HyperOS 3.0 ظاهراً «اتصال‌پذیری» و «هوش مصنوعی» است. در حوزه‌ی AI، تمرکز شیائومی عمدتاً بر دستیار بومی «XiaoAI» است که در چین جایگزین Gemini شده است. سایر قابلیت‌های AI مانند تولید والپیپر، زیرنویس زنده، تبدیل گفتار به متن، مترجم، نگارش متنی، جست‌وجوی هوشمند و... مانند قبل باقی مانده‌اند.

در بخش اتصال‌پذیری، شیائومی دامنه‌ پشتیبانی از قابلیت‌های «Interconnectivity» خود را گسترش داده است. پیش‌تر فقط می‌توانستید با دستگاه‌های شیائومی واردشده با همان حساب کاربری، گذرواژه‌ وای‌فای، فایل، صفحه، تماس‌ها و اعلان‌ها را به اشتراک بگذارید. با HyperOS 3.0 اکنون می‌توان بخشی از این داده‌ها را با دستگاه‌های اندرویدی غیرشیائومی و حتی دستگاه‌های اپل مانند iPad و iPhone هم به اشتراک گذاشت. اتصال با ویندوز و مک نیز ممکن است.
جالب اینکه شیائومی می‌گوید می‌توان مستقیماً از روی iPad، مک یا iPhone اعلان‌ها را خواند و به تماس‌ها پاسخ داد، هرچند من شخصا این مورد را آزمایش نکردم.

نمایشگر دوم شیائومی ۱۷ پرومکس

می‌توان گفت نمایشگر دوم، ویژگی محوری Xiaomi 17 Pro Max است و صرفاً یک ترفند تبلیغاتی نیست. در مواردی کاملاً به‌دردبخور است. مثلا می‌توانید اعلان‌ها، شماره تماس‌گیرنده، تایمرها و اطلاعات زمینه‌ای اپ‌های پشتیبانی‌کننده را بخوانید. بااین‌حال، اپ‌ها باید به‌طور مشخص از این نمایشگر پشتیبانی کنند و در حال حاضر کمی قابلیت‌های آن محدود است.

از آنجا که دستگاه فعلاً مخصوص چین است، بیشتر اپ‌هایی که از نمایشگر دوم پشتیبانی می‌کنند، لوکال چین هستند.  تنها اپ غیرچینی که با نمایشگر دوم کار می‌کند اسپاتیفای است که صفحه‌ی «در حال پخش» را نمایش می‌دهد.

قطعا پس از عرضه‌ جهانی 17 Pro Max، اپ‌های بیشتری از نمایشگر دوم پشتیبانی خواهند کرد.

البته می‌توانید این نمایشگر را با یکی از «حیوانات خانگی» شیائومی که در نسخه‌ی نخست HyperOS معرفی شدند شخصی‌سازی کنید. این کاراکترها بسته به نوع روز و وضعیت آب‌وهوا تغییر می‌کنند.
همچنین می‌توانید والپیپر دلخواهتان را تنظیم کنید یا از صفر طراحی نمایید.

اقدام هوشمندانه‌ دیگر این است که (Always-on Display) به‌محض برگرداندن گوشی روی نمایشگر پشتی خاموش می‌شود تا در مصرف انرژی صرفه‌جویی شود؛ این رفتار برای نمایشگر اصلی هم صدق می‌کند.

شاید بهترین کاربرد نمایشگر دوم، استفاده از آن به‌عنوان نمایش دوربین برای عکس و ویدئوی سلفی باشد. می‌توانید یک اپ دوربین کاملاً کاربردی را روی نمایشگر دوم اجرا کنید. همچنین بین سه دوربین جابه‌جا شوید، تنظیمات تصویربرداری را تغییر دهید، بین حالت‌ها سوییچ کنید و غیره.

عملکرد و سخت‌افزار شیائومی ۱۷ پرومکس

Xiaomi 17 Pro Max از چیپست پرچمدار Snapdragon 8 Elite Gen 5 استفاده می‌کند؛ جانشین چیپ بسیار تحسین‌شده‌ Snapdragon 8 Elite در سال گذشته. در زمان رونمایی، 17 Pro Max نخستین گوشی بود که سیلیکون جدید کوالکام را به‌کار گرفت. این تراشه بهبودهای چشمگیری در عملکرد و بهره‌وری انرژی وعده می‌دهد.

این SoC بر پایه‌ی فرایند ساخت ۳ نانومتری است و از هسته‌های پردازشی Oryon نسل سوم بهره می‌برد که طبق ادعاها ۲۰٪ افزایش عملکرد و ۳۰٪ بهبود بهره‌وری ارائه می‌دهند. پیکربندی پردازنده‌ هشت‌هسته‌ای آن ۲+۶ است. ۲ هسته‌ی قدرتمند Oryon V3 Phoenix L با فرکانس 4.6 گیگاهرتز و ۶ هسته‌ی Oryon V3 Phoenix M با فرکانس 3.62 گیگاهرتز.

GPU دستگاه Adreno 840 است و بهبود ۲۳٪ی در عملکرد و ۲۰٪ی در بهره‌وری انرژی را نوید می‌دهد. همچنین در رهگیری پرتو (Ray Tracing) باید ۲۵٪ بهتر از نسل قبل عمل کند.

از دیگر ویژگی‌های مهم می‌توان به پشتیبانی از Unreal Engine 5 برای بازی در سطح کنسول و یک NPU از نوع Hexagon همراه با Sensing Hub کوالکام اشاره کرد که پردازش‌های هوش مصنوعی را تا ۳۷٪ سریع‌تر و (Agentic AI) را امکان‌پذیر می‌کند.

در بخش حافظه، Xiaomi 17 Pro Max به‌صورت استاندارد با پیکربندی 12/512 گیگابایت عرضه می‌شود و نسخه‌های 16/512 و 16/1 ترابایت نیز در دسترس هستند. تمام پیکربندی‌ها از حافظه‌ی UFS 4.1 استفاده می‌کنند. نسخه‌ی مورد بررسی ما 16/1TB گیگابایت است.

حالا به سراغ بنچمارک‌ها برویم. جالب است که چیپ Snapdragon 8 Elite Gen 5 درون 17 Pro Max تمام پتانسیل خود را نشان نمی‌دهد. درست است که پرچمدار شیائومی به‌راحتی از دیگر گوشی‌های مجهز به Snapdragon 8 Elite پیشی می‌گیرد، اما در مقایسه با دستگاه‌هایی که دقیقاً از همین SoC (SD 8 Elite Gen 5) استفاده می‌کنند، اندکی عقب‌تر به‌نظر می‌رسد. به‌ویژه در سناریوهای ترکیبی و پردازش‌های سنگین GPU.

پایداری عملکرد

پایداری عملکرد 17 Pro Max عالی نیست، هرچند بیشتر پرچمدارها در حفظ عملکرد بالا طی بارهای طولانی مدت مشکل دارند. بااین‌حال، خوشایند نیست که گوشی کمتر از ۱۰ دقیقه پس از شروع تست فشار CPU، به حدود ۵۰٪ از عملکرد نظری CPU سقوط کرد.
تست فشار GPU در مجموع قابل‌قبول بود و گوشی به پایداری حدود ۶۰٪ دست یافت.

چهار دوربین ۵۰ مگاپیکسلی، یک تله‌فوتوی پریسکوپی
Xiaomi 17 Pro Max نسبت به 15 Pro سال گذشته، تغییرات ظریفی را در سیستم دوربین به‌همراه دارد. کلیدواژه «تغییرات» است، چون همه‌چیز الزاماً «ارتقا» نیست.

برای نمونه، دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی دیافراگم کوچک‌تری دارد، اما از حسگر بزرگ‌تر و بهبودیافته‌ Light Fusion 950L استفاده می‌کند و همچنان اپتیک لایکا Summilux را دارد. ماژول تله‌فوتو هم پس از دست‌کاری مهندسان در چیدمان منشور برای جا دادن حسگر بزرگ‌تر، اکنون حسگر بزرگ‌تری به‌کار گرفته است؛ هرچند دیافراگم کمی بسته‌تر شده است.

دوربین اولتراواید دست‌کم روی کاغذ، یک عقب‌گرد به‌حساب می‌آید. میدان دید محدودتر و دیافراگم بسته‌تری دارد، اما همچنان از فوکوس خودکار بهره می‌برد.

شاید چشمگیرترین ارتقای امسال در سیستم دوربین، سلفی باشد. شیائومی بالاخره دوربین سلفی ۳۲ مگاپیکسلی که سال‌ها از آن استفاده می‌کرد را با نمونه‌ای بهتر ۵۰ مگاپیکسلی مجهز به فوکوس خودکار جایگزین کرده است. کمی طنزآمیز است، چون نمایشگر پشتی 17 Pro Max گرفتن سلفی‌های عالی با دوربین‌های عقب را آن‌قدر ساده کرده که احتمالاً دوربین سلفی به‌اندازه‌ی سایر گوشی‌ها به کارتان نیاید.

عکس‌های روز

دوربین اصلی

کیفیت کلی دوربین اصلی در روز خوب و قابل اتکاست. حتی در محیط‌های داخلی هم خروجی تمیز و شارپی دارد، هرچند بعضی سوژه‌های در حال حرکت می‌توانستند شارپ‌تر ثبت شوند. به‌صورت عینی، دوربین اصلی عالی است و می‌تواند با بهترین‌های صنعت رقابت کند. عکس‌ه شارپ و پرجزئیات، بدون نویز و با گستره‌ی دینامیکی وسیع به ثبت می‌رسند.

بااین‌حال، پردازش پس از ثبت، خصلت‌های خاص خودش را دارد که شاید برای برخی خوشایند نباشد. برای مثال، بعضی شات‌ها می‌توانستند کنتراست بیشتری داشته باشند، به‌ویژه در نورهای کمی چالش‌برانگیز. همچنین، با اینکه رنگ‌ها نسبتاً دقیق هستند، تمایل قوی به اشباع بیش‌ازحد رنگ قرمز و گاهی سبز دیده می‌شود.

زوم کراپ 2x

این گوشی برش‌های ۲ برابری خوبی از دوربین اصلی استخراج می‌کند و افت شارپنس بسیار کم است. بعضی سوژه‌های ریز در فاصله‌ی دور مثل نمای ساختمان‌ها و شاخ‌وبرگ ممکن است نرم‌تر دیده شوند که طبیعی است. برش‌های ۲× در فضای داخلی هم همین ویژگی را دارند.

تله‌فوتوی 5x

دوربین تله‌فوتو از نظر پردازش، هم‌سو با دوربین اصلی عمل می‌کند، اما از نظر کیفیت کلی تأثیرگذار نیست. بسیاری از عکس‌هایی که گرفتیم یا تاری داشتند یا نرم بودند که نشان می‌دهد OIS آن‌طور که باید، خوب عمل نمی‌کند.

زوم کراپ 10x

برش‌های ۱۰ برابری از دوربین ۵× کمی نرم‌تر می‌شوند، اما در کل قابل‌قبول به نظر می‌رسند.

اولتراواید

دوربین اولتراواید در معنای کلی، بیش از حد «قابل‌قبول» است. شارپنس و جزئیات بد نیست، دامنه‌ دینامیکی هم وسیع است. شاید حتی بالاتر از میانگین دوربین‌های اولتراواید. بااین‌حال، میدان دید آن به اندازه‌ای که انتظار داشتیم باز نیست؛ FoV برابر با ۱۰۲ درجه و فاصله‌ کانونی ۱۷ میلی‌متر. این مقدار خیلی با دوربین اصلی ۲۳ میلی‌متری فاصله ندارد. همچنین که خود دوربین اصلی هم در سمت عریض‌تر طیف قرار می‌گیرد.

پردازش پس از ثبت با دوربین اصلی هم‌خوان است. قرمزها تقویت می‌شوند و سایر رنگ‌ها محافظه‌کارانه‌تر باقی می‌مانند. کنتراست هم قدری نیاز به تقویت دارد.

عکس‌های سلفی

دوربین سلفی جلویی فوکوس خودکار دارد و تمام سلفی‌هایی که گرفتیم، شارپ بودند. چهره‌ سوژه همیشه خوب نورسنجی می‌شود و جزئیات فراوان است. من خیلی طرفدار نحوه‌ رندر کنتراست، ویژگی‌های چهره و موها نیستیم. البته این تیونینگ سلفی ممکن است با سلیقه‌ی بازار چین تنظیم شده باشد.

عکس‌های نور کم

در ادامه نمونه‌ عکس‌های شیائومی ۲۷ پرومکس در شب را ببینیم.

 دوربین اصلی در شب

عکس‌های نور کم دوربین اصلی به طرز شگفت‌انگیزی خوب هستند. نوردهی دقیق است و سایه‌ها و هایلایت‌ها به‌خوبی شکل گرفته‌اند و عملاً هیچ نویزی دیده نمی‌شود. شاید بخواهیم در برخی شات‌ها کنتراست کمی بالاتر باشد، اما راستش خیلی مهم نیست. حالت شب هم کاملاً خودکار عمل می‌کند.

دوربین اولتراواید در شب

عکس‌هایی که در نور کم با دوربین اولتراواید به ثبت رسیدند خیلی چنگی به دل نمی‌زنند. جزئیات کم‌اند و شارپنس حتی برای دوربین اولتراواید خیلی مطلوب نیست. دمای رنگ هم همانند دو دوربین دیگر درست درنیامده است.

تله‌فوتو 5x در شب

فیلمبرداری:
گوشی از ضبط ویدئوی ۸K با ۳۰ فریم‌برثانیه با دوربین اصلی پشتیبانی می‌کند، در حالی که بقیه‌ دوربین‌ها به ۴K@60fps محدودند. EIS برای همه‌ی دوربین‌ها و عملاً در تمام حالت‌های فیلم‌برداری در دسترس است. علاوه بر این، 17 Pro Max قابلیت‌های پیشرفته‌ای برای فیلم‌برداری ارائه می‌دهد، از جمله HDR10+، دالبی ویژن ۱۰‌بیتی و LOG ده‌بیتی، در صورتی که بخواهید اصلاح رنگ را خودتان انجام دهید.

عملکرد دوربین اصلی در روز و شب کاملاً قابل قبول است. هر دو ویدئو جزئیات عالی، شارپنس خوب، دامنه‌ی دینامیکی بسیار عالی و تقریباً بدون نویز حتی در ویدئوی نور کم ارائه می‌دهند. 

ویدئوهای 2x در نور روز و نور کم، برای سلیقه‌ ما کمی بیش‌ازحد نرم‌اند و نسخه‌ی نور کم حتی پر‌نویزتر از انتظار است. 

ویدئوی زوم 5x قابل قبول به نظر می‌رسد. تثبیت خوب است، اما کنتراست کلیپ‌ها کمتر از انتظار است و معمولاً اندکی نرم‌اند. بااین‌همه، از خروجی نور کم آن راضی هستیم. فوکوس خودکار بهترین نیست، اما دامنه‌ی دینامیکی عالی است.

ویدئوی اولتراواید روز در مجموع خوب است (در حد استاندارد امروز اولتراوایدها)، با شارپنس و کنتراست کافی. دامنه‌ دینامیکی از دوربین اصلی محدودتر است که طبیعی است. اما ویدئوی اولتراواید نور کم اصلا خوب نیست. زیرا دامنه‌ی دینامیکی محدود است، نویز بالاست و خروجی به‌وضوح بیش‌ازحد نرم است.

جمع‌بندی

گوشی شیائومی 17 Pro Max یک پرچمدار همه‌فن‌حریف است، بی‌آن‌که نقطه‌ضعف‌های جدی داشته باشد. تازه‌ترین و بهترین چیپست را دارد، نمایشگری رده‌بالا، کیفیت ساخت عالی، باتری عظیم، شارژ بسیار سریع، اسپیکرهای شگفت‌انگیز و سخت‌افزار دوربین قابل قبول. نمایشگر دوم هم امتیاز خوشایندی است که Pro Max را متمایز می‌کند و مهم‌تر از آن، تجربه‌ سلفی با دوربین‌های اصلی را بسیار منعطف‌تر می‌سازد.
با این‌همه، اگر به‌دنبال یک «گوشیِ دوربین‌محورِ فوق‌العاده» هستید، توصیه‌ 17 Pro Max دشوار می‌شود. دوربین‌ها برای کاربر عادی خوب‌اند، اما در حال حاضر رقبایی با سخت‌افزار توانمندتر وجود دارند و دوربین تله‌فوتو نقطه‌ی ضعف است. متأسفانه همین بخش دوربین است که مانع از کسب امتیاز عالی برای 17 Pro Max می‌شود.

مزایا

• طراحی متقارن و چشم‌نواز، کیفیت ساخت عالی
• نمایشگر LTPO OLED، آن هم دو عدد.
• نمایشگر دوم صرفاً یک ترفند نیست.
• عمر باتری
• شارژشدن بسیار سریع حتی با شارژر PD شخص‌ثالث.
• بلندگوهای بسیار خوش‌صدا

معایب

• فعلاً مخصوص بازار چین.
• گوشی در بهره‌گیری کامل از پتانسیل Snapdragon 8 Elite Gen 5 کمی ناتوان است.