عصر ایران - در مراسمی رسمی و بازمانده از تاریخ، دیوید بکهام، فوتبالیست سرشناس بریتانیایی، از چارلز سوم، پادشاه بریتانیا لقب "شوالیه" گرفت. به همین مناسبت در گزارش حاضر به واشناسی این موضوع می پردازیم.
لقب شوالیه عنوانی تشریفاتی و افتخاری است که از سوی پادشاه یا ملکه بریتانیا به افرادی اعطا می‌شود که در عرصه‌های گوناگون، از هنر و علم گرفته تا ورزش و فعالیت‌های انسان‌دوستانه، دستاوردی چشمگیر و تأثیرگذار داشته باشند. این عنوان جنبه موروثی ندارد و صرفاً به شخص دارنده تعلق می‌گیرد. ( این لقب، با لقب شوالیه که توسط فرانسه اعطا می شود متفاوت است و در این مطلب صرفاً به بریتانیا پرداخته می شود.)
ریشه واژه «شوالیه» به قرون وسطی بازمی‌گردد؛ شوالیه‌ها جنگجویانی بودند که با سوگند وفاداری، از پادشاه و سرزمین خود دفاع می‌کردند. آنها بین مردم خود بسیار محترم بودند.
بریتانیا که حتی در دوران مدرنیته، کوشیده است سنت های تاریخی خود را حفظ کند در قرن بیست و یکم نیز افرادی را به عنوان شوالیه انتخاب می کند، اما نه جنگجویان زره بر تن که افرادی را که منشأ خدمات ارزنده به جامعه بریتانیا هستند به این عنوان ملقب می کند.
در میان چهره‌های سرشناس بریتانیایی که شوالیه شده اند نام‌های متعددی به چشم می‌خورد: از بازیگران بزرگی چون آنتونی هاپکینز و روآن اتکینسون (مستر بین معروف) گرفته تا دانشمندانی چون تیم برنرز-لی، خالق شبکه جهانی وب و یان ویلمت، دانشمند پیشگام در شبیه‌سازی گوسفند دالی و فوتبالیست هایی همچون الکس فرگوسن.
هر چند عنوان شوالیه برای شهروندان بریتانیایی ابداع شده ولی در مواردی، شهروندان خارجی هم می توانند عنوان افتخاری "شوالیه" را داشته باشند؛ بیل گیتس، بنیان‌گذار مایکروسافت، آنجلینا جولی، بازیگر معروف سینما و پله اسطوره فوتبال برزیل از افراد خارجی شاخصی هستند که این لقب را گرفته اند.
مراسم اعطای لقب معمولاً در کاخ باکینگهام لندن برگزار می‌شود؛ مردانی که لقب شوالیه می گیرند، "Sir" و زنانی که این لقب را دریافت می کنند، "Dame" نامیده می شوند.
البته تنها شهروندان بریتانیا یا کشورهای مشترک‌المنافع می‌توانند از پیشوند Sir یا Dame استفاده کنند. خارجی ها در صورت دریافت این نشان، فقط می‌توانند عنوان "شوالیه افتخاری" ( Honorary Knight) داشته باشند و حق استفاده از این پیشوند را ندارند.
در تاریخ این نشان افتخاری، مواردی نیز وجود داشته که برخی افراد از پذیرش یا حفظ آن خودداری کرده‌اند. از مشهورترین این نمونه‌ها می‌توان به جان لنون، خواننده گروه بیتلز اشاره کرد که در سال ۱۹۶۹ لقب شوالیه خود را در اعتراض به سیاست‌های بریتانیا در جنگ ویتنام و بحران نیجریه نپذیرفت.
برخلاف تصور عام، عنوان شوالیه حقوق، پاداش مالی یا امتیاز قانونی خاصی به همراه ندارد. در واقع دارندگان لقب، به رسم تشکر و قدردانی ملی تقدیر می‌شوند، نه برای بهره‌مندی مادی.
اما به شکل غیررسمی، بسیاری از آنها در نتیجهٔ همین اعتبار، به فرصت‌های مالی، همکاری‌های فرهنگی و قراردادهای ارزشمند دست می‌یابند. حتی دانشگاه‌ها و مؤسسات پژوهشی شوالیه‌ها را به عنوان استاد یا سخنران افتخاری دعوت می‌کنند و مبالغ خوبی هم به آنها پرداخت می کنند.
شوالیه ها به مراسم رسمی و حکومتی، مانند مراسم سال نو و ضیافت های کاخ باکینگهام دعوت می شوند و با شبکه گسترده تری از افراد ذی نفوذ مرتبط می شوند. در واقع، لقب شوالیه جایگاه اجتماعی صاحبانش را ارتقا می دهد و آنها را به افرادی معتبر در کشورشان تبدیل می کند.
هر شهروند بریتانیایی حق دارد کسی را برای دریافت لقب شوالیه یا سایر افتخارات ملی پیشنهاد کند. برای این کار، فرمی در وبسایت رسمی دولت بریتانیا وجود دارد که باید پر شود.
پیشنهادها در کمیته های تخصصی خاصی (کمیتهٔ علم و فناوری، کمیتهٔ آموزش، کمیتهٔ هنر و رسانه، کمیتهٔ خدمات عمومی، کمیتهٔ ورزش و...) در دفتر نخست‌وزیر بررسی می شوند.
نشان رسمی «شوالیه» 
پس از تأیید کمیته‌ها، فهرست نهایی به نخست‌وزیر بریتانیا ارسال می‌شود. نخست‌وزیر فهرست را بازبینی کرده و آن را برای امضای نهایی نزد پادشاه یا ملکه می‌فرستد. اگر پادشاه یا ملکه پیشنهاد را تایید کند، امضا می کند و نام فرد در یکی از فهرست رسمی منتشر می شود: فهرست افتخارات سال نو و فهرست افتخارات روز تولد پادشاه.
سرانجام دریافت‌کننده نشان در مراسمی باشکوه در کاخ باکینگهام، قلعه ویندسور یا کاخ هولیرود در اسکاتلند شرکت می‌کند. در این مراسم، فرد در برابر پادشاه یا ملکه زانو می زند و پادشاه یا با لمس شمشیر بر شانه های فرد، لقب شوالیه را رسماً اعطا می‌کند.
دیوید بکهام، اسطوره فوتبال بریتانیاست که در دوران بازیگری اش توانست عناوین متعدد قهرمانی را کسب کند. او در تیم ملی انگلستان ۱۱۵ بازی انجام داد (که یکی از رکوردهاست) و در مقاطعی کاپیتان تیم نیز بود. اما تنها فعالیت های ورزشی اش او را به لقب شوالیه نرساند. او از سال ۲۰۰۵ به‌عنوان سفیر حسن‌نیتِ UNICEF فعالیت می‌کند و در امور مربوط به کودکان در سراسر جهان مشارکت دارد. 
همچنین بکهام در کارزارهایی برای ریشه‌کنی مالاریا مشارکت داشته و از بنیان‌گذاران خیریه‌ای بوده که در این زمینه فعال است. همچنین فعالیت های عام المنفعه زیادی در حوزه حمایت از محیط زیست، حمایت از جوانان و ... داشته است و از این رو، در اعلامیه رسمی مرتبط با عنوان شوالیه برای بکهام آمده است که این افتخار به‌خاطر «خدمات برجسته به ورزش و خیریه» به او اعطا شده است.
نام بکهام برای اعطای شوالیه از حدود سال ۲۰۱۱ در فهرست نامزدها قرار داشت، اما اداره مالیاتی بریتانیا نام او را در لیست «پرچم قرمز» (red flag) وارد کرده بود؛ به این معنی که اتهاماتی درباره عملکرد مالیاتی او وجود داشت که باید رفع می‌شدند که خود این موضوع سال ها طول کشید.
همچنین در سال‌های گذشته، ایمیل‌هایی از بکهام منتشر شد که در آنها به کم‌لطفی کمیته اعطای افتخارات اعتراض کرده بود یا اصطلاحاتی به کار برده بود که تصویر عمومی‌اش را مخدوش کرد. سرانجام پس از سال ها انتظار و تلاش، نام او در فهرست افتخارات تولد سلطنتی (King Charles III) سال ۲۰۲۵ منتشر شد و پادشاه شمشیرش را بر شانه های او زد.
دیوید رابرت جوزف بکهام، متولد ۲ مه ۱۹۷۵، بازیکن پیشین فوتبال انگلستان و مدیر عامل کنونی باشگاه اینتر میامی است. او همچنین مالک ۱۰ درصد از سهام باشگاه سالفورد سیتی می‌باشد. بکهام در طول دوران حرفه‌ای خود، عمدتاً در پست هافبک برای منچستر یونایتد، رئال مادرید، لس آنجلس گلکسی، آ.ث. میلان، پاری سن ژرمن و تیم ملی انگلستان به میدان رفت.
او فوتبال حرفه‌ای را از ۱۷ سالگی در منچستر یونایتد آغاز کرد و در این باشگاه موفق شد ۶ بار قهرمانی لیگ جزیره، ۲ بار جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا در سال ۱۹۹۹ را کسب کند. در سال ۲۰۰۳ با انتقال به رئال مادرید، پس از چهار فصل قهرمانی لالیگا را در کارنامه خود ثبت کرد. بکهام سپس با قراردادی ۵ ساله به لس آنجلس گلکسی پیوست و برای دو نیم‌فصل به‌صورت قرضی در آ.ث. میلان بازی کرد. او همچنین برای مدتی کوتاه در پاری سن ژرمن حضور داشت و در سال ۲۰۱۳ با ۱۹ عنوان قهرمانی رسمی از فوتبال خداحافظی کرد. بکهام نخستین بازیکن انگلیسی است که در لیگ‌های انگلستان، اسپانیا، آمریکا و فرانسه به قهرمانی دست یافته است.
در عرصه ملی، بکهام از سال ۱۹۹۶ وارد تیم ملی انگلستان شد و در مجموع ۱۱۵ بازی انجام داد. او شش سال کاپیتان تیم ملی بود و در سه جام جهانی (۱۹۹۸، ۲۰۰۲ و ۲۰۰۶) و دو جام ملت‌های اروپا (۲۰۰۰ و ۲۰۰۴) حضور داشت. توانایی‌های فنی او در پاس‌دهی، ضربات آزاد و شوت‌های دقیق، او را به یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ فوتبال تبدیل کرده است. بکهام دو بار از سوی فیفا به عنوان دومین بازیکن سال جهان و یک بار نامزد توپ طلای اروپا شد و در سال ۲۰۰۴ در فهرست فیفا ۱۰۰ به عنوان یکی از بهترین بازیکنان جهان قرار گرفت.
بکهام پس از بازنشستگی، علاوه بر فعالیت در فوتبال به عرصه تجارت نیز وارد شد و با تأسیس باشگاه اینتر میامی ، سهمی ۲۶ درصدی از این باشگاه را در اختیار دارد. ارزش این باشگاه تا سال ۲۰۲۵ به بیش از یک میلیارد دلار رسید. همچنین برند شخصی بکهام در زمینه پوشاک، عطر، لوازم خانگی و مکمل‌های غذایی فعالیت می‌کند و با واگذاری بخشی از حقوق آن به شرکت‌های مدیریت چهره، سرمایه قابل توجهی کسب کرده است.
وی از سال ۱۹۹۹ با ویکتوریا آدامز، خواننده گروه اسپایس گرلز، ازدواج کرده و دارای چهار فرزند است. خانواده بکهام به‌ویژه در شبکه‌های اجتماعی و فعالیت‌های تجاری فعال هستند و این زوج یکی از ثروتمندترین و تأثیرگذارترین خانواده‌های ورزش و مد جهان به‌شمار می‌روند. ارزش دارایی های بکهام حدود 600 میلیون دلار برآورد شده است.
دیوید بکهام و همسرش
دیوید بکهام همچنین در امور خیریه و بشردوستانه حضور فعالی دارد؛ او از سال ۲۰۰۵ به عنوان سفیر حسن‌نیت یونیسف فعالیت می‌کند و کارزارهای متعددی برای حمایت از کودکان آسیب‌پذیر راه‌اندازی کرده است. به دلیل همین فعالیت‌ها، تایم او را در فهرست «۱۰۰ رهبر تأثیرگذار در امور خیریه» قرار داده است و جوایزی نیز در این حوزه دریافت کرده است.
