به گزارش خبرنگار مهر، نمایشگاهی از پوشاک و محصولات فرهنگی الهام‌گرفته از شخصیت‌های محبوب سینما و انیمیشن کودکان و نوجوانان و نیز پوشاک عفیفانه مادر و فرزند توسط کارگروه ساماندهی مد و لباس کشور، در حاشیه اکران فیلم‌های برگزیده جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان برپا شد.
این خبری بود که روز گذشته شنبه دهم آبان، در رسانه‌های مختلف منتشر شد؛ همین خبر بهانه‌ای شد تا سری به این نمایشگاه بزنم و از نزدیک در جریان چند و چون آن قرار بگیرم.
از دور همه‌چیز امیدوارکننده به نظر می‌رسید؛ پوسترهای رنگارنگ و وعده نمایش مدهایی الهام‌گرفته از قهرمانان محبوب کودکی. اما چند قدم که وارد شدم، شور اولیه جای خود را به سردرگمی و ناامیدی داد. این گزارش روایت دقایقی از حضوری است در نمایشگاهی که می‌توانست جذاب و الهام‌بخش باشد، اگر فقط کمی جدی‌تر گرفته می‌شد. نمایشگاهی که قرار بود تلفیقی از خلاقیت، هویت فرهنگی و مد عفیفانه برای خانواده‌ها باشد، در عمل به ویترینی از بی‌نظمی، طراحی‌های تکراری و ایده‌هایی نیمه‌کاره تبدیل شده بود.
در هر گوشه نمایشگاه، برگه‌ای سفید و ساده جلوی هر طرح گذاشته بودند تا به‌اصطلاح «معرفی طراحی» باشد؛ اما این معرفی‌ها بیشتر شبیه یادداشت‌هایی شتاب‌زده و بی‌رمق بود تا توضیحی الهام‌بخش درباره ایده پشت هر اثر.
در مجموع حدود ۲۰ طرح به نمایش گذاشته بودند؛ از این میان تنها چهار طرح به لباس کودک اختصاص داشت که متأسفانه همان‌ها هم در حد انتظار نبود؛ رنگ‌ها بی‌جان، دوخت‌ها بی‌دقت و هویت بصری تقریباً گم‌شده بود.
حتی وضعیت فیزیکی سالن هم نشانی از کم‌توجهی داشت؛ در همان فضای جلوی در ساختمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بعضی از برگه‌های معرفی از جلوی طرح‌ها روی زمین افتاده و زیر پای بازدیدکنندگان لگدمال شده بود. به‌سختی می‌شد فهمید کدام طرح به چه موضوعی مربوط بوده یا الهامش از کدام شخصیت سینمایی گرفته شده است.
اما پرسش مهم‌تر اینجاست؛ چرا اصلاً چنین نمایشگاهی با این سطح از پراکندگی و ضعف، باید در حاشیه جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان برگزار شود؟ وقتی قرار است در کنار فیلم‌هایی مخصوص این گروه سنی، از «مد کودک و نوجوان» حرف زده شود، بدیهی است که انتظار می‌رود نمایشگاه محور اصلی‌اش همین رده سنی باشد. با وجود تنها چهار طرح کودک از میان ۲۰ اثر، چه نسبتی میان این نمایشگاه و فضای کودکانه جشنواره می‌توان پیدا کرد؟
ای کاش این نمایشگاه در قالبی زیباتر، برنامه‌ریزی‌شده‌تر و با طراحی غرفه‌هایی خوش‌سلیقه‌تر برگزار می‌شد؛ غرفه‌هایی که نه تنها از «مد و لباس» سخن بگویند، بلکه از نظم، ذوق، احترام به سلیقه مخاطب و درک درست از معنای مخاطب کودک و نوجوان هم نشانی داشته باشند. آنگاه شاید این نمایشگاه می‌توانست به‌جای حس دل‌سردی، کودکان و والدین را با خود به دنیایی رنگارنگ از خیال، هویت و خلاقیت ببرد.
این نمایشگاه شاید در قامت انتظار مخاطبان ظاهر نشد، اما می‌تواند جرقه مسیری تازه باشد؛ مسیری که در آن طراحان جوان، هنرمندان و نهادهای فرهنگی دست در دست هم، ذوق کودکانه را جدی بگیرند و از دل رنگ‌ها و پارچه‌ها، جهانی سرشار از هویت و خیال را برای کودکان این سرزمین بسازند و در دوره‌های بعد، به‌جای برگه‌های چروکیده معرفی طرح‌ها، نگاه‌های براق و مشتاق کودکان باشد که درباره لباس‌های محبوب‌شان حرف می‌زنند؛ آن وقت شاید این نمایشگاه نه‌فقط محلی برای تماشای لباس‌ها، بلکه جشنواره‌ای از رنگ، ذوق و کودکانه‌ترین رؤیاها شود.
