وقتی صدای غرش موتورهایش در آسمان پیچید، لرزشی در دلم نشست که فقط کسی آن را درک می‌کند که روزی  در کاکپیت هواپیما در حال پرواز نشسته باشد. شاید، چون من هنوز درون خودم خلبانم، هرچند قلم را جای یوک گرفته‌ام. اما این روز‌ها دوباره آن حس قدیمی برگشته؛ با پرواز سیمرغ، پرنده‌ای که روی دوش متخصصان ایرانی از خاک برخاست تا یادمان بیاورد هنوز می‌شود در این آسمان پرواز کرد.

 

به گزارش «تابناک»؛ سی‍مرغ تازه‌ترین دستاورد صنایع هوایی وزارت دفاع است؛ هواپیمایی مسافربری سبک‌وزن که قابلیت تبدیل به هواپیمای ترابری و امدادرسانی را نیز دارد. این هواپیما از نظر طراحی شباهت‌هایی با نسخهٔ پیشین ایران-۱۴۰ (نسخهٔ تولید مشترک با اوکراین) دارد، اما تفاوت‌های مهم و برجسته‌ای نیز به همراه دارد. تغییرات در بال، دم، بدنه و اضافه‌شدن رمپ بار عقب برای تخلیه و بارگیری سریع، نشان از طراحیِ مجددی دارد که برای شرایط ایران مناسب‌سازی شده است.

سرعت 460 تا 533 کیلومتری پرنده ایرانی

وقتی بعد از سقوط تلخ پرواز تهران–طبس، هواپیمای ایران-۱۴۰ زمین‌گیر شد، دلم شکست. آن حادثه فقط سقوط یک هواپیما نبود، بلکه افتِ امید در یک صنعت تلقی می‌شد. اما می‌دانستم که بچه‌های صنایع هوایی ایران ساکت نمی‌مانند، چون آنها آسمان را در رگ‌هایشان دارند. حالا، وقتی خبر پرواز سیمرغ را در نمایشگاه هوایی کیش در سال ۱۴۰۳ شنیدم، قلبم آرام گرفت. بالاخره، بعد از سال‌ها سکوت، دوباره پرنده‌ای از خاک وطن برخاست.

 

 

 

 

 

 

من نمی‌دانم تست‌پایلوت این پرنده کیست، اما حرفم این است که «او کسی است که باید پرنده‌ای را در آسمان بالا ببرد و قرار است روزی مردم سیل‌زده یا زلزله‌زده را نجات دهد، یا کودکی را به آغوش مادر نگرانش برساند. شاید روزی وزیری یا پزشکی را به شهری ببرد که باندش خاکی است. پس امید مردم در صدای موتور‌های پرنده تو خلاصه می‌شود. پس مشت‌هایت را گره کن، تراتل را با اقتدار بفشار و یوک پرنده‌ات را با همان عشق تکان بده که یک نقاش عاشق، قلمش را بر بوم می‌کشد. چون تو در حال زنده کردن طنین غرورانگیز آهنی هستی که با اراده ساخته شده، نه با سفارش و قرارداد خارجی.»

از ایران–۱۴۰ تا سیمرغ؛ مسیری دشوار اما سربلند

ساخت چنین هواپیمایی در دل تحریم‌ها یعنی شکستن دیوار ناممکن. در زمانی که حتی واردات ساده‌ترین تراشه‌ها یا تجهیزات پروازی با هزار مانع مواجه است، «سیمرغ» نماد جسارت است. مهندسان ایرانی نه‌تنها مسیر گذشته را تکرار نکردند، بلکه از اشتباهات پروژهٔ ایران-۱۴۰ درس گرفتند و به سمت خودکفایی واقعی رفتند.

 

 

سیمرغ شاید هنوز فاصله‌ای تا مدل‌های غربی مانند ATR-۴۲ یا Dash ۸ داشته باشد، اما هدفش رقابت جهانی نیست. هدفش این است که مردم ایران را در مناطق دورافتاده، بدون وابستگی به خطوط خارجی، جابه‌جا کند. این پرنده با اتکا به مهندسی بومی و اراده‌ای که در چهرهٔ سازندگانش موج می‌زند، قرار است پلی باشد بین زمین و آسمان، بین نیاز و توان؛ و من امیدوارم این تنها آغاز باشد.

 

امیدوارم روزی ایران نه فقط هواپیمای مسافربری توربوپراپ، بلکه هواپیمای جت مسافربری را هم بسازد. همان‌طور که بچه‌های جهاد خودکفایی و صنعت پهپاد‌ها از علاقهٔ مردم الهام گرفتند و پهپاد‌های با موتور جت ساختند، چرا سیمرغ نتواند جرقهٔ یک رؤیای بزرگ‌تر باشد؟ بهرحال امروز ایران با تکیه بر توان مهندسان جوان، قدرت علمی داخلی و بر بلندای دیوار تحریم توانسته اند پرنده ای به نام «سیمرغ» را برای هموطنان شان به پرواز در بیاورند و به جمع 20 کشوری که امروز سازنده هواپیما در دنیا هستند، اضافه شود. امید که این سیمرغ همپای همان پرنده اساطیر ایرانی خوشی و شادکامی را برای مردمان ایران زمین به ارمغان بیاورد.

 

من به این پروژه خوش‌بینم، چون در هر پیچ و مهره‌اش عشق به وطن را می‌بینم. این پرنده فقط یک سازه فلزی نیست، حاصل ایمان است؛ و هر بار که صدای چرخ‌هایش روی باند برخاسته از خاک وطن می‌پیچد، به خودم می‌گویم: «هنوز می‌شود پرواز کرد، اگر بخواهیم.»