عصر ایران - «سیتروئن دی‌اس» سال ۱۹۵۵ و با مدل DS19 (اشاره به موتور ۱.۹ لیتری) در نمایشگاه خودرو پاریس رونمایی شد. استقبال از این خودرو بی‌سابقه بود؛ به طوری که در روز اول ۱۲,۰۰۰ سفارش و تا پایان هفته ۸۰,۰۰۰ سفارش ثبت شد.

این خودرو که بسیاری آن را «خودروی قرن» نامیده‌اند، حاصل نبوغ آندره لفور، مهندس ارشد شرکت بود. ویژگی شاخص دی‌اس، سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک آن (توسعه یافته توسط پل ماژس) بود که بدون قربانی کردن عملکرد، بهترین سطح راحتی ممکن را فراهم می‌کرد.

همچنین، طراحی بدنه آیرودینامیک و روان آن (با ضریب درگ ۰.۳۴) که توسط فلامینیو برتونی و پیر فرانچیزه خلق شده بود، پایداری فوق‌العاده‌ای در خط مستقیم و هنگام عبور با سرعت بالا از پیچ‌ها ایجاد می‌کرد. حتی در صورت ترکیدن لاستیک، دی‌اس برای مدت زمان معقولی همچنان قابل کنترل باقی می‌ماند.

یکی از نمونه‌های توجه دقیق تیم طراحی به جزئیات، شیشه عقب آن است که به گونه‌ای طراحی شده بود تا هنگام بارندگی نیاز به برف‌پاک‌کن عقب نداشته بااشد حداقل زمانی که خودرو در حال حرکت بود). به دلیل صرف زمان زیاد برای تکمیل این شاهکار، طراحان مجبور شدند موقتاً از طراحی یک موتور کاملاً جدید صرف‌نظر کرده و از همان موتور چهار سیلندر قدیمی اما کارآمد «تراکشن آوانت» استفاده کنند. بعدها موتورهای مدرن‌تری مانند واحد ۲۱۷۵ سی‌سی عرضه شد که مدل DS21 را پدید آورد.

در سال ۱۹۶۷ نمای جلوی «الهه» دستخوش تحول اساسی شد؛ در این تغییر، چراغ‌های جلو در پشت صفحات شیشه‌ای پنهان شدند، اما نکته مهم‌تر این بود که چراغ‌های داخلی با فرمان چرخیده و مسیر را روشن می‌کردند. علاوه بر نسخه سدان، مدل‌های کروک نیز از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۳ تولید شدند که هنری چاپ‌رون، بدنه ساز پاریسی، مسئولیت ساخت بیشتر ۱۳۶۵ دستگاه از آن‌ها را بر عهده داشت. در نهایت، تولید این خودرو در سال ۱۹۷۵ و پس از خروج بیش از ۱.۳۳ میلیون دستگاه از کارخانه «کِی دو ژاول» در پاریس، متوقف شد.

اولتیماتوم بارسلونا به لامین یامال؛ تمرکز کامل روی ریکاوری و ترک حواشی مجازی