به گزارش بهداشت نیوز، بچه‌ها در هر مرحله از رشد، با ترس‌هایی متفاوت روبه‌رو می‌شوند که بخشی طبیعی از فرآیند رشد عاطفی و روانی آن‌هاست. برای مثال، کودکان نوپا ممکن است از صداهای بلند یا جدایی از والدین بترسند، در حالی که بچه‌های پیش‌دبستانی بیشتر از تاریکی، هیولاهای خیالی یا خواب تنها وحشت دارند. در سنین دبستان، ترس از شکست، طرد شدن توسط دوستان یا تنبیه شدن بیشتر دیده می‌شود. شناخت این ترس‌ها به والدین کمک می‌کند تا بهتر با فرزندان‌شان همدلی کنند و با واکنش‌های درست، به آن‌ها احساس امنیت بدهند.

۳ سالگی

ترس از صداهای بلند

کودک: وقتی مامان‌بابا داد می‌زنن، می‌ترسم اتفاق بدی بیفته.

کودک نمی‌تواند تفاوت بین خشم و خطر را تشخیص دهند و احساس ناامنی می‌کند.

سن ۴ سالگی

ترس از قطع ارتباط

کودک: وقتی عصبانی می‌شن، قایم می‌شم؛ می‌ترسم دیگه دوستم نداشته باشن.

کودک نیازمند نظم همراه با امنیت عاطفی است، نه ترس.

۵ سالگی

ترس از دوست داشته نشدن

کودک: اگه اشتباه کنم، نکنه دیگه دوستم نداشته باشن؟ شاید بچه بدی باشم.

هویت کودک با کلمات شما شکل می‌گیرد؛ برچسب نزنید.

۶-۷ سالگی

ترس از سکوت

کودک: وقتی باهام حرف نمی‌زنن، می‌ترسم… سکوتشون از داد زدن هم بدتره.

سکوت والدین برای کودک مساوی با طرد شدن است.

۸-۹ سالگی

ترس از بی عدالتی

کودک: فقط اشتباهامو می‌بینن؛ اجازه نمی‌دن چیزی توضیح بدم.

کودکان عدالت می‌خواهند؛ تنبیه را به گفت‌وگو بدل کنید.

۱۰ - ۱۱ سالگی

 ترس از قضاوت

کودک: فکر می‌کنم باید بی‌نقص باشم تا دوستم داشته باشن، وگرنه قضاوتم می‌کنن.

کودک پیش از نوجوانی از قضاوت می‌ترسد؛ احساس او را تأیید کنید.