11 آوریل 1986، دنباله‌دار هالی در مدار کنونی خود، با فاصله 63 میلیون کیلومتر، در نزدیک‌ترین حالت خود به زمین قرار داشت.
بسیاری از رصدگران قبل از این نزدیکی ناامید شدند زیرا دنباله‌دار معروف به سختی با چشم غیرمسلح قابل مشاهده بود.
برخی از سال‌ها برای رصد بهتر از سایرین هستند. مانند سال 1066 که ستاره دنباله‌دار آنقدر درخشان بود که میلیون‌ها اروپایی را به وحشت انداخت.
دنباله‌دار هالی تا سال 2061 که در مدار 76 ساله خود بازگردد دوباره از زمین دیدن خواهد کرد. نزدیک‌ترین فاصله‌ی شناخته‌شده این دنباله‌دار به زمین در 10 آوریل 837 پس از میلاد، حدود 3 میلیون مایل بود.
هنگامی که گزارش رسمی نشان داد که نزدیک‌ترین نزدیکی دنباله‌دار به زمین چه زمانی است، تمام ستاره‌شناسان برای استفاده از این موقعیت آماده شدند. اما حتی با چشم غیرمسلح، هالی در آسمان صاف عصر می‌درخشید.
با عبور دنباله‌دار، صدها ستاره‌شناس در سراسر جهان تلسکوپ‌های خود را روی گلوله برفی کوچک کثیف تنظیم کردند. این تلاش، شامل ستاره‌شناسان از 47 کشور بود که در رصدخانه‌ای در شیلی گرد هم آمدند.
آنها به‌دنبال تعیین ترکیب شیمیایی این دنباله‌دار و مواردی مانند چرخش هسته بودند که اعتقاد بر این است هر دو روز یک‌بار انجام می شود.
اطلاعات هالی از این جهت مهم است که اعتقاد بر این است دنباله‌دارها دست‌نخورده‌ترین بقایای شکل‌گیری منظومه شمسی را تشکیل می‌دهند. این تلاش جهانی همچنین شامل پنج فضاپیما بود. دو فضاپیما از اتحاد جماهیر شوروی، دو فضاپیما از ژاپن و یکی از اروپا.
این تلاش‌ها باهم، کوه‌هایی از داده‌ها را به‌دست آوردند که درک آنها سال‌ها طول می‌کشد.
