14 آوریل 1958، فضاپیمای اسپوتنیک 2 پس از گذشت 162 روز از مأموریت خود روی زمین سقوط کرد. این اولین فضاپیمایی بود که حیوان زنده‌ای را حمل می‌کرد.

سرنشین اسپوتنیک 2 سگ ماده‌ای به‌نام لایکا بود که احتمالاً تنها ساعاتی را در فضاپیما دوام آورده‌ بود.

پس از ساخت و پرتاب فضاپیماهایی که از مدار زمین خارج می‌شدند، دانشمندان درصدد کشف شرایط زندگی در دیگر سیارات منظومه شمسی بودند. از این رو حیوانات مختلفی را برای بررسی شرایط جوی ارسال کردند.

اما عملیات فرستادن یک سگ به فضا به درخواست «نیکیتا خروشچف»، دبیر اول کمیته مرکزی حزب کمونیست در اتحاد جماهیر شوروی کلید خورد.

دانشمندان برای طراحی و ساخت اسپوتنیک 2 فقط چهار هفته وقت داشتند. این فضاپیما بزرگ‌تر و پیچیده‌تر از مدل قبلی خود بود و ابزارهای علمی و کابینی مجهز به دوربین را با خود حمل می‌کرد.

کابین مجهز به سیستم احیای هوا و بالشتک بود و لایکا می‌توانست در آن بنشیند یا دراز بکشد. مجموعه‌ای از الکترودها به او متصل بود و به غذا و آب به شکل ژلاتینه دسترسی داشت.

اما برای طرح‌ریزی عملیات بازگشت لایکا وقت کافی در اختیار دانشمندان نبود. آنها قبل از پرتاب می‌دانستند که این پرواز یک طرفه است، بااین‌حال شوروی موضوع را تا مدت‌ها پنهان نگه داشت.

هدف مأموریت این بود که ثابت کند سرنشین فضاپیما می‌تواند مرحله پرتاب را سلامت پشت سر بگذارد، وارد مدار شود و شرایط بی‌وزنی را تجربه کند.

اسپوتنیک 2 راه را برای سفرهای فضایی انسان هموار ساخت و نخستین اطلاعات در زمینه چگونگی عکس‌العمل ارگانیسم‌های زنده در برابر محیط‌ سفرهای فضایی را به ما داد.