کفاشان که در گذشته به نام اُورُسی‌دوز‌ها شهرت داشته اند یکی از مهمترین مشاغل بازار تهران به حساب می‌آیند که حرفه شان نسل به نسل منتقل شده است. بازار کفاش‌ها یکی از مهم‌ترین بخش‌های بازار تهران است که در حکومت صفویان بین سال‌های سال‌های ۹۰۷ تا ۱۱۳۵ ه ش بنا شده است. این صنعت علاوه بر اینکه از نظر اقتصادی اهمیت بالایی دارد، از نظر تاریخی و صنایع دستی نیز اهمیت ویژه‌ای دارد. برای ساخت کفش‌ها از دو روش صنعتی و دستی استفاده می‌شود. در حوزه کفش نیز مانند بسیاری دیگر از حرفه‌ها همچون قالی بافی، محصولات تولید شده با دست کیفیت و خواهان بیشتری دارد. تولید کفش دست دوز، به دلیل استفاده از محلول‌های شستشوی شیمیایی و انواع چسب‌ها یکی از مشاغل سخت و زیان آور است و کارگاه‌ها به دلیل استفاده از مواد شیمیایی و بنزین همواره در معرض اشتعال و آتش سوزی است، کارگران در این شغل ناچار هستند برای پیشگیری از احتراق همیشه نکات ایمنی را رعایت کنند همچنین در بعضی موارد ممکن است سروکار داشتن با این مواد مشکلات تنفسی برای کارگران ایجاد کند. برای تولید هرجفت کفش اقلام و ابزار‌های گوناگونی از قبیل از نخ، میخ، چرم، چسب آهن، قیچی، سمبه، درفش، چرخ خیاطی، چاقو و... به کار می‌رود. تولید کفش از مراحل مختلفی مثل طراحی الگو، کاربُری، پسایی سازی و پیش کاری می‌باشد که توسط افراد مختلف در کارگاه‌ها انجام می‌شود. کارگران روزانه ۱۲ ساعت یا بیشتر در این کارگاه‌ها مشغول تولید کفش‌های دست دوز هستند. فعالان این حرفه آخرین نسل در تولید کفش‌های دست دوز هستند.