به گزارش خبرگزاری صدا و سیما ، محققان دانشگاه مک‌گیل دریافتند در حالیکه تغییر دما و بارندگی تأثیر کمی بر جریان ژنی کروکودیل‌ها در طول سه میلیون سال گذشته داشته است، اما تغییرات سطح دریا‌ها در طول عصر یخبندان تأثیر متفاوتی بر این امر داشته است.
دکتر «خوزه آویلا-سروانتس» (José Avila-Cervantes) از محققان این مطالعه گفت: تمساح آمریکایی در تغییرات دما و بارندگی متحمل تغییرات زیادی شده است، اما حدود ۲۰ هزار سال پیش (زمانی که بیشتر آب جهان یخ زده بود و صفحات یخی وسیعی را تشکیل داده بود) سطح دریا‌ها بیش از ۱۰۰ متر کاهش یافت. این امر یک مانع جغرافیایی ایجاد کرد که جریان ژنی کروکودیل‌ها را در پاناما از هم جدا کرد.
بنا بر اعلام « تی ان » محققان دریافتند که گرچه کروکودیل‌ها شناگران خوبی هستند، اما نمی‌توانند مسافت‌های طولانی را در خشکی طی کنند. در نتیجه، جمعیت کروکودیل‌های نواحی کارائیب و اقیانوس آرام از یکدیگر جدا و در نتیجه دچار جهش‌های ژنتیکی متفاوتی شدند.
محققان این مطالعه میزان تحمل جمعیت‌های زنده تمساح‌های آمریکایی (Crocodylus acutus) نسبت به آب و هوا را با داده‌های دیرین اقلیم‌شناسی این نواحی را در طول سه میلیون سال گذشته (بازه زمانی تغییرات شدید آب و هوایی در طول عصر یخبندان) مقایسه کردند.
دیرین‌اقلیم‌شناسی یا آب و هواشناسی دیرینه (Paleoclimatology)، مطالعه شرایط آب و هوایی گذشته کره زمین است. در واقع، هرگونه پژوهشی که اطلاعاتی درباره شرایط آب و هوایی کره زمین پیش از احداث ایستگاه‌های هواشناسی فراهم کند، در زمره پژوهش‌های دیرین‌اقلیم‌شناسی قرار می‌گیرد.
این یکی از اولین مطالعاتی است که در آن محققان اثرات عصر یخبندان را در یک گونه گرمسیری می‌یابند. «هانس لارسون» (Hans Larsson) استاد زیست‌شناسی در موزه ردپات دانشگاه مک‌گیل گفت: کشف اثرات آخرین عصر یخبندان هنوز در ژنوم کروکودیل‌های آمریکایی اقیانوس آرام و کارائیب امروزی مشخص است.
کشف اینکه این حیوانات به راحتی نوسانات آب و هوایی عصر یخبندان را تحمل کرده‌اند، نشان دهنده انعطاف‌پذیری آن‌ها در طول زمان زمین‌شناسی است.
به نظر می‌رسد فقط انسان‌ها در دهه‌های اخیر با شکار و توسعه زمین واقعاً روی کروکودیل‌ها تأثیر گذاشته‌اند. این یافته‌ها بینش جدیدی را در مورد اینکه چگونه محرک‌های محیطی بر تکامل ژنتیکی تأثیر می‌گذارند، ارائه می‌دهد.
