قرار بود در مراسم بزرگداشت اکبر زنجانپور، ژاله علو بازیگر مطرح سینما و تلویزیون، حضور داشته باشد و از او هم تقدیر شود اما علو در پیامی صوتی ضمن عذرخواهی از حاضران گفت که به دلیل کسالت، نتوانسته در کنار دوستان و همکارانش حضور داشته باشد. او عنوان کرد که در رادیو نمایش‌های بسیاری را کارگردانی کرده و افزود: برایم افتخاری است که توانستم کارهایی انجام دهم که بعد از گذر سال‌ها هنوز به‌خوبی از آنها یاد می‌شود. او در پایان شعری از سروده‌های خودش را خواند.سپس محمد رحمانیان، دیگر عضو هیات‌مدیره انجمن کارگردانان، متن تقدیرنامه ژاله علو را خواند و ایرج راد به نمایندگی از علو تقدیرنامه او را دریافت کرد. او همچنین بخش کوتاهی از نمایش‌نامه «روزهای رادیو» را که اشاره‌ای به ژاله علو و رقیه چهره آزاد داشت، اجرا کرد.
در این حین، هایده حائری، مدرس تئاتر و دیگر هنرمند حاضر در برنامه، از جایگاه تماشاگران گفت: من اعتراض دارم.حائری از مردم کشورمان قدردانی کرد که به هنرمندان کشورشان احترام می‌گذارند و در مراسم تقدیر از آنان شرکت می‌کنند. او گفت: الان احساس کردم جای یک خانم در مراسم تقدیر از خانم علو خالی است. ایشان دوست خیلی صمیمی دو تن از عمه‌های من بودند؛ خانم‌ها طوسی و عذرا حائری. حیف است که تقدیرنامه خانم علو را دو تن از آقایان دریافت کنند.حائری بعد از این سخنان طنزآمیز که با خنده‌های تماشاگران همراه شد، به دعوت رحمانیان که در دانشکده هنرهای زیبا دانشجویش بوده، روی صحنه رفت و تقدیرنامه علو را دریافت کرد.رحمانیان نیز در سخنانی از حائری به عنوان یکی از استادان خوب خود یاد کرد که به‌نوعی، منشأ ساخت فیلم «هامون» شده، چون با اجرای اثری از او، داریوش مهرجویی خسرو شکیبایی را برای بازی در «هامون» انتخاب کرده است.
در بخش بعدی، بخش‌هایی از فیلم زندگی‌نامه تئاتری اکبر زنجانپور در گفت‌وگو با محمد رحمانیان پخش شد. سپس محمود دولت‌آبادی روی صحنه رفت و با تشریح خاطراتی از مهدی فتحی (بازیگر فقید تئاتر) که دوست مشترک خودش و زنجانپور بوده، گفت: ما در آن دوران قدم می‌زدیم و فکر می‌کردیم کسانی که کار هنر نمی‌کنند، چه می‌کنند.او ادامه داد: زنجانپور در کنار دیگر دوستان ما سعی کرده هنر بورزد، ولی همیشه موانع اجازه نداده این فعالیت چه در ایشان و چه در دیگر دوستان، ادامه پیدا کند. این داستان‌نویس باسابقه که پیشینه تئاتری دارد، خاطراتی از دوران مشکلات خودش در تئاتر در سال ۵۳بیان کرد و افزود: بعد از آن سال، دیگر روی صحنه نرفتم ولی سال ۵۶ پیشنهاد تشکیل سندیکای تئاتر را دادم و در تئاترهای لاله‌زار به نشان تقدیر از هنرمندان گذشته خود برنامه‌ای تدارک دیدیم اما متاسفانه دیگر آن تئاترها باقی نماند.دولت‌آبادی خطاب به حاضران در برنامه افزود: وقتی مهدی فتحی کسل و بی‌حوصله می‌شد، برای خودش نقشی می‌ساخت و آن را اجرا می‌کرد. یعنی لازم نیست حتما چیزی بشود، همین که هستید و سرپا هستید، همین که چنین شب‌هایی برگزار می‌شود، یعنی شدن.
سپس رحمانیان بار دیگر روی صحنه رفت و با یادآوری خاطراتی از زنجانپور گفت: اولین مواجهه من با آقای زنجانپور به عنوان کارگردان، اجرای درخشان ایشان از نمایش‌نامه «همه پسران من» کار آرتور میلر بود که سبب شد راه خودم را به عنوان کارگردان پیدا کنم. صحنه‌های درخشان این نمایش از یک کلاس درس آموزنده‌تر بود و هنوز تک‌تک صحنه‌های آن را به یاد دارم و بزرگ‌ترین تاثیری است که یک اثر هنری و یک کارگردان بر من گذاشته است. رحمانیان از اجرای نمایش «مروارید» نوشته زنده‌یاد عزت‌الله مهرآوران و کار زنجانپور به عنوان دیگر نمایش درخشانی یاد کرد که همچنان تاثیرش بر او باقی مانده و آرزو کرد که سایه زنجانپور همچنان بر سرمان باقی بماند.
در ادامه، نوید محمدزاده به عنوان نماینده‌ای از نسل جوان در سخنانی درباره زنجانپور گفت: خجالت می‌کشم درباره ایشان صحبت کنم. او خطاب به زنجانپور ادامه داد: استاد خیلی دوست‌تان دارم. چندی پیش فرصتی شد تا در کنار شما متنی را دورخوانی کنیم. امیدوارم قسمت باشد روی صحنه کنارتان بازی کنم و نفس شما را حس کنم و لذت ببرم و یاد بگیرم. سلامت باشید و سرحال.
در بخش بعدی، استاد پرویز ممنون، دیگر هنرمند پیشکسوت تئاتر که استاد زنجانپور بوده و در وین زندگی می‌کند و شب پیش از مراسم به ایران رسیده بود، در سخنانی گفت: هنوز گیج راه هستم ولی خوشحالم که در بزرگداشت اکبر شرکت می‌کنم.او ادامه داد: شما از زمان استادی او گفتید و من چند خاطره از زمان دانشجویی‌اش می‌گویم. اولین بار که برای مدیریت دانشکده دعوت شدم، نمایشی از بهمن فرسی روی صحنه بود و اکبر نقش اصلی آن را بازی می‌کرد . فرسی قبل از کارگاه نمایش، کارهای تجربی و غیرمتعارف اجرا می‌کرد. با دیدن بازی اکبر حیرت‌زده شدم و اگر سال قبل بازی محمدعلی کشاورز را ندیده بودم، با دیدن او روی صحنه، ضعف می‌کردم. پرویز ممنون از زنجانپور در کنار زنده‌یادان آذر فخر و کیهان رهگذار به عنوان یکی از چند دانشجوی محبوب خود یاد کرد و افزود: هرچند اکبر سنش به دانشجویان نزدیک بود، هرگز سراغ شعار نمی‌رفت و در کار خود همیشه جدی بود. او همیشه محترم بود مثل انتظامی. آنان سر کلاس بسیاری از استادان می‌رفتند چون معتقد بودند از هر استادی چیزی یاد می‌گیرند.
در بخش پایانی، اکبر زنجانپور در میان تشویق حاضران روی صحنه رفت و در شرایطی که همه به احترام او ایستاده بودند، گفت: امشب آن‌قدر از من تعریف شد که گیج شدم ولی این سخنان مسوولیت آدم را زیاد می‌کند که تماشاگر و هنر را جدی بگیریم. امشب از حوصله و محبت شما هم شرمنده‌ام و هم به خودم می‌بالم و اینها مسوولیت مرا بیشتر می‌کند.
