خبرگزاری مهر- گروه استانها: علی خزایی کارشناس فلسفه در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است، نوشت:
در دوران خفقان و دیکتاتوری سخت و سنگین نظام طاغوت، فشار و هجمه‌ای که علیه شأن و دیانت مردم ایجاد شده بود به اوج رسید. اما ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ پس از حضور امام خمینی (ره) در عرصه سیاسی و اجتماعی کشور و دستگیری ایشان، این مردم بودند که وارد صحنه شده و از امام (ره) دفاع کردند.
آن روزها که فصل سنگین کار و برداشت محصول بود، مردم روستاهای ورامین مشغول کشاورزی برداشت گندم بودند؛ اما زمانی که خبر دستگیری امام (ره) به گوش آن‌ها رسید، به سرعت و بدون فکر کردن به عواقب مادی و محرومیت‌های حاصل از آن، که شامل زندانی شدن، ضبط اموال و … بود، به صحنه آمده و از امام (ره) دفاع کردند.
دفاع مردم ورامین از امام (ره) به شکلی بود که مردم از روستاه‌ها در صحن امام‌زاده جعفر (ع) تجمع و کفن‌پوش در مسیر جاده تا سر رودخانه باقرآباد به سمت تهران پیاده با بیل و تجهیزات کشاورزی حرکت کردند.
این یک راهپیمایی عادی نبود؛ زیرا مردم ورامین از شهر و دیار خودشان با وجود نبود بی‌امکانات در سال ۱۳۴۲ برای راهپیمایی به تهران آمدند که آن اتفاق تلخ افتاد و تعداد زیادی از مردم به شهادت رسیده، جانباز یا مفقودالاثر شدند. به همین دلیل در تطبیق تاریخی حرکت مردم ورامین را به میثم تمار تشبیه می‌کنم.
میثم تمار زمانی که ابن زیاد به کوفه آمد و مردم را در مسجد کوفه جمع کرد، با کالاهایش که خرما بود به سمت شهر بازمی‌گشت. زمانی که به شهر رسید دید ابن زیاد بر منبر پیامبر اسلام (ص) نشسته و با تعبیر غلط آیات قرآن، حضرت سیدالشهدا (ع) را خارجی معرفی و ایشان را تخریب می‌کند.
همین جا میثم تمار از سیدالشهدا (ع) دفاع کرد و با صدای بلند گفت: «تفسیری که تو از آیات قرآن داری غلط و ناقص است.»
مناظره‌ای اتفاق افتاد که ابن زیاد در آن شکست خورد. به همین دلیل میثم تمار را مورد شکنجه قرار داده، زبانش را از حلقومش درآورد و سپس او را به شهادت رساند.
زمانی که میثم وارد مسجد شد، توجهی نکرد که بزرگان، شیوخ، کانون‌ها ثروت و قدرت و شیعیان کوفه حضور داشته و سکوت کرده‌اند. او به عواقب کار نگاه نکرد و درجا از ولایت و مسیر حق دفاع کرد.
مردم ورامین هم زمانی که دیدند به ولایت توهین شده، درجا و بدون آنکه به عواقب دنیایی و مادی کار خود توجه کنند، سریع از ولایت دفاع کردند.
من قیام ۱۵ خرداد مردم ورامین و حضور مؤثر آن‌ها در تاریخ‌سازی و تعیین مسیر انقلاب را مانند حرکت میثم تمار می‌دانم؛ مؤثر، تاریخ‌ساز، فداکارانه و شهادت طلبانه.
