نصب پابند الکترونیک نمی‌تواند مانعی برای بروز عمل مجرمانه باشد به این معنا که هر مجرمی که پابند الکترونیک به پا دارد، بعد از رهایی از زندان هم می‌تواند به چرخه سرقت بازگردد و تا زمانی که بازداشت نشده در این چرخه باقی بماند.

 

برداشتن محدویت تردد برای این دسته از مجرمان فرصت ارتکاب دوباره عمل مجرمانه را بالاتر هم می‌برد. مثلاً بسیاری از سارقانی که در تهران مشغول کارند اهل شهرستان هستند. اگر محدودیت تردد برای سارقان وجود داشته باشد، اعضایی از این باند‌ها که پابند به پا دارند، نمی‌توانند در این سرقت‌ها حاضر شوند این یعنی فرصت ارتکاب جرم از آن‌ها گرفته می‌شود.

 

این موضوع در مورد پایتخت که دارای مناطق بسیاری است هم صدق می‌کند. مثلاً مجرمی که اجازه تردد در منطقه ۷ تهران را داشته باشد، امکان ارتکاب جرم او کاهش پیدا می‌کند و تسلط پلیس هم بر او بیشتر می‌شود. او نگاه قانون را روی رفتار خودش بیشتر از زمانی احساس خواهد کرد که بخواهد بدون محدودیت تردد کند. 

 

موضوع دیگر کنترل دشوار مجرمان با برداشتن محدویت تردد است. روشن است کنترل کردن مجرمان در یک محدوده جغرافیایی آسان‌تر از کنترل آن‌ها بدون محدودیت تردد است، در واقع با تردد یک مجرم از شهر یا استانی به شهر یا استان دیگر بار اضافه‌ای از یک شهر یا استان به شهر یا استان دیگر منتقل می‌شود، خصوصاً شهر‌هایی که امکان بروز اعمال مجرمانه در آن‌ها وجود داشته باشد. 

 

به نظر می‌رسد این طرح یک معضل دیگری را با خود حمل می‌کند؛ مشمولان این طرح مجرمانی هستند که دارای سوابق متعددی باشند. روشن است سارقان سابقه‌دار نسبت به سارقانی که برای اولین بار پایشان به زندان باز شده، خطر بیشتری دارند. در چنین وضعیتی بهتر بود ساختار قانونی این امتیاز را در اختیار سارقانی قرار می‌داد که برای اولین بار مرتکب سرقت شده اند. بسیاری از افرادی که برای اولین بار مرتکب سرقت می‌شوند در زندان به عضویت باند‌های سرقت درمی آیند و در کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی که در زندان‌ها برقرار است، شرکت می‌کنند. اولین تجربه زندان بیش از اینکه مایه تنبه مجرم شود فرصت‌های ارتکاب جرم بیشتری را برایش فراهم می‌کند، از همین رو آزاد کردن آن‌ها با پابند الکترونیک هم خطر کمتری را برای جامعه به همراه دارد و هم فرصت‌های اعمال مجرمانه بیشتری را از آن‌ها سلب می‌کند. 

 

موضوع دیگر اینکه در اجرای این طرح بیش از هر چیز تلاش برای کاهش جمعیت کیفری مورد توجه قرار گرفته است. فردی که مرتکب جرم می‌شود باید دور از جامعه و در زندان نگه داشته شود. تردیدی وجود ندارد جامعه از زندانی بودن مجرم خطرناک بیشتر از آزاد بودنش با پابند الکترونیک احساس امنیت می‌کند، آن هم مجرمی که وقتی پایش را از زندان بیرون می‌گذارد، می‌تواند بدون داشتن محدودیت تردد کند.