روزهای آخر اسفند بود، کم‌کم دست فروش‌ها در خیابان بساط‌هایشان را پهن می‌کردند. گندم و سبزه و سنبل، و تشت‌های آبی که ماهی‌های قرمز امواج ریزی را در آن‌ها به وجود می‌آوردند. برای جشن پایان سال شرکت آماده شده بودم و در حالی که ماه پیراهن سفیدش را به تن کرده بود، به دفتر رسیدم. 

تقریبا همه بودند، موسیقی در فضا جریان داشت و بچه‌ها در گروه‌های چند نفره مشغول معاشرت و چشیدن خوراکی‌ها بودند. یکی از یکی جوان‌تر، فکر کنم اگر میانگین می‌گرفتیم با ارفاق می‌شد گفت که ۲۵ سال. یک سال تمام زحمت کشیده بودند، دیجیاتویی‌ها که هر روز برای حکم‌رانی بهتر در فضای دیجیتال قلم زدند و ویجیاتویی‌ها که چنان از کاربرانشان دل برده بودند که گوگل را هم مجبور کردند لوح نقره‌ای یوتوب را برایشان ارسال کند. 

سوی چراغ‌ها کمتر شد و ریتم موسیقی سریع‌تر. تاثیر آهنگ را بر روی حرکات موزون دست و پا می‌شد دید. صدای خنده فضا را پر کرده بود و من از دور به تماشا نشسته بودم. از شاد بودنشان خوشحال بودم، اما می‌دانستم در پس آن چهره‌های خندان، دغدغه‌های بسیاری نهفته است. از کلافگی به خاطر تلاطم بازار خودرو گرفته، تا پول پیش اجاره خانه و چک کردن‌های دائمی قیمت دلار برای خرید یک گجت ساده. 

یاد جوانی خودم می‌افتم، آن زمان هم رسیدن به یک سری از آرزوها تا این حد سخت بود؟ موسیقی در حال پخش عوض می‌شود و این‌بار نوای بندر طنین انداز می‌شود. دست‌ها جوری بالا و پایین می‌رود که انگار واقعا کنار خلیج فارس جمع شده‌ایم. آیا آنقدر که من به توانایی‌هایشان باور دارم، خودشان نیز قدرت تغییر را در خود می‌بینند؟ به نظر که مصمم می‌آیند.

به نسل‌های قبلی فکر می‌کنم. احتمالا آن‌ها هم بهترین خودشان را گذاشته بودند، اما خروجی کار هرچه که بوده ما را به وضعیت امروز رسانده. و حالا من خود را بدهکار نسل بعدی می‌بینم. ناتوان در ایجاد تغییری که بتواند مسیر را برای آن‌ها هموار کند. مسیری که در آن مهاجرت گزینه‌ای از سر اجبار نباشد، مسیری که خواسته‌ها در آن از جنس آرزو نباشند. 

باز هم موسیقی در حال پخش عوض می‌شود، این یکی خواننده را دیگر اصلا نمیشناسم. هر چه که هست، جمعیت را به بالا و پایین پریدن وا میدارد. نه! الان وقت سرخورده بودن نیست، این حجم از انرژی و خلاقیت، راه خودش را قطعا پیدا می‌کند. شاید تنها کافیست تا فضایی را خلق کنیم که نسل بعدی در آن فرصت آزمایش کردن، چشیدن شکست، یاد گرفتن و در نهایت موفق شدن را تمرین کند. مطمئن هستم که تغییر را خودشان رقم خواهند زد.

با آن‌ها انگار همیشه بوی بهار می‌آید … سال نو مبارک.