به گزارش­ سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما روزنامه رأی الیوم نوشت: رئیس جمهور ترکیه باید گام های عملی برای دفاع از مردم غزه بردارد و ناوگان دریایی کشورش را برای تأمین امنیت کشتی های حامل مواد غذایی، به نوار غزه اعزام کند.

عبدالباری عطوان سردبیر روزنامه رأی الیوم در یادداشتی که در وبگاه این روزنامه منتشر شد، ابتدا این سئوال را مطرح کرد که چرا ما رئیس جمهور اردوغان را سرزنش می کنیم و از او می خواهیم که اقدامات عملی برای حمایت از برادران گرسنه اش که در نوار غزه محاصره شده اند، انجام دهد؟ سپس در پاسخ به این سئوال نوشت: این روزها، رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه، هم در داخل ترکیه و هم در محافل برخی از مقامات حزب حاکم این کشور، مورد انتقاد شدید قرار دارد.

انتقادهای احزاب مخالف هم که جای خود دارد. از اینرو، محبوبیت او در میان جهان عرب و کشورهای اسلامی با کاهش مواجه است. علت آن، کوتاهی وی در برداشتن «گام‌های عملی» برای مقابله با جنگ نسل ‌کشی و پاک ‌سازی نژادی است که رژیم اشغالگر اسرائیل در نوار غزه راه انداخته است. این در حالی است که کشورهایی با مساحت کوچک اما اخلاقی بسیار بزرگ، مانند کشور برادر یمن، گام های عملی برداشته اند.

درست است که اردوغان اظهاراتی تند علیه بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل بیان کر و او را هیتلر جدید، توصیف کرد اما منتقدان او، از جمله خود ما، او را به علت قطع نکردن روابط دیپلماتیک با تل آویو و ادامه همکاری تجاری دوجانبه به همان شکلی که بود و بدون هیچ کاهشی، سرزنش می کنیم.

منتقدان رئیس جمهور اردوغان در ترکیه این روز‌ها در مورد حضور ناوگان دریایی عظیم شامل ۶۹ کشتی در اندازه‌های مختلف صحبت می‌کنند که متعلق به فرزندان مقامات برجسته نزدیک به او در حزب حاکم عدالت و توسعه است که حمل و نقل و ایمن سازی کالا‌ها و محصولات غذایی و سوخت برای رژیم اشغالگر را انجام می‌دهد. این کشتی‌ها امنیت معادل ۵۶ درصد نیاز بازار اسرائیل از سبزیجات و میوه‌های تازه و خشک و حدود ۷ درصد نیاز اسرائیل به نفت را تأمین می‌کنند. این فرایندی است که سود کلانی برای این افراد و برای خزانه داری ترکیه به همراه دارد که در قالب گرفتن هزینه و مالیات، صورت می‌گیرد. بنابراین، این اقدام ترکیه با میراث اعتقادی اسلامی و ارزش‌های اخلاقی انسانی این کشور در تضاد است.

به گفته منابعی که به تازگی از آنکارا وارد بیروت شده اند، رجب طیب اردوغان از این صادرات آگاه است و در برابر فشارهای زیاد برخی از مقامات ارشد حزبش که مخالف آنها هستند و از او خواسته اند که این کار را انجام ندهد، مقاومت کرده است، زیرا در حال حاضر ، منافع اقتصادی ترکیه را بالاتر از همه ملاحظات قرار می دهد، چرا که لیر ترکیه فشار فزاینده ای را تجربه کرده است که منجر به از دست دادن درصد زیادی از ارزش خود در ماه های اخیر شده است.

شاید رئیس جمهور اردوغان با حامیان خود بحث کند که یک پل زمینی وجود دارد که کالا و غذا را به رژیم اشغالگر منتقل می کند که از ابوظبی شروع می شود، از عربستان سعودی و اردن می گذرد و محموله های خود را در بندر حیفا تخلیه می کند. افزون بر آن، شش دولت روابط خود را با رژیم اشغالگر عادی سازی کرده اند (مصر، اردن، امارات، بحرین، مغرب و تشکیلات خودگردان فلسطین) و روابط خود را با رژیم اشغالگر قطع نکردند و سفارتخانه های خود را در آنجا نبستند، پس چرا ترکیه را مقصر بدانیم و سرزنش کنیم؟

این پاسخ ترکیه حقیقت دارد، اما ترکیه و اردوغان رئیس جمهور آن را از اتهام خیانت به مردم فلسطین، رها کردن بی ‌گناهان بی‌ دفاع نوار غزه و برنداشتن گام های عملی برای دفاع از آنها، و از مقاومت، مبرا نمی‌ کند. مقاومتی که جنبش ‌ها و حماس که رهبری آن را بر عهده دارد روابط راهبردی و نزدیک با آنکارا دارند. بنابراین الگوی ترکیه نباید کشورهایی باشند که روابط خود را با رژیم صهیونیستی عادی ‌سازی کردند، بلکه باید کشورهایی باشند که دشواری ها را تحمل و در برابر عادی ‌سازی روابط ، مقاومت کردند، و در مقابل این رژیم اشغالگر ایستادند و بهای سنگینی پرداخت کردند، مانند سوریه، لبنان، الجزایر، یمن، تونس، عراق، و غیره.

البته ترکیه مانند بحرین یا امارات یا حتی مصر نیست، زیرا وارث یک امپراتوری اسلامی است که حدود ۶۰۰ سال بر منطقه حکومت کرد و نیرو‌های خود را به بهانه حمایت از مظلوم و توقف جنگ و آزار و اذیت و تحقق عدالت، به سوریه اعزام کرد؛ بنابراین سکوت آن در قتل عام، پاکسازی قومی و تجاوز نظامیان صهیونیست به زنان آزاده در نوار غزه، همه ادعا‌های قبلی را از بین می‌برد و بی اعتبار بودن آنها را آشکار می‌کند.

ترکیه ارتش قوی و ناوگان عظیمی دارد و رئیس جمهور اردوغان حداقل می توانست این ناوگان عظیم را برای محافظت از کشتی های مملو از مواد غذایی و دارو برای مردم گرسنه محاصره شده غزه بفرستد، هرچند یکی از مهمترین وظایف اخلاقی و دینی این ارتش و کشتی ‌ها و هواپیماهایش مداخله در جنگ و محافظت و دفاع از کودکان و زنان فلسطینی است نه اینکه تنها آنها را از گرسنگی نجات ‌دهد که این حداقل هم صوت نگرفت.

رئیس‌جمهور ترکیه هنگامی که در مجمع داووس با شیمون پرز نخست‌ وزیر اسرائیل روبرو شد و نژادپرستی و بربریت وی را افشا کرد و از مردم فلسطین در نوار غزه در برابر تجاوزات اسرائیل در آن زمان - که بسیار کمتر از الان بود - دفاع کرد، از محبوبیت صدها میلیون عرب و مسلمان برخوردار و وارد قلب آنها شد. اما محبوبیت او کم کم از قلب آنها خارج شد و به دلیل مواضع او، دولت و ارتش غول پیکرش، که تنها تماشاگر جنایتهاست، با اینکه تقریبا شش ماه از شروع آن می گذرد؛ محبوبیت خود را در میان کشوهای عربی و اسلامی از دست داد.

رئیس جمهور اردوغان هنوز فرصت دارد تا آبرو و جایگاه خود را با مقابله عملی و با تمام ابزارهای موجود، با توقف صادرات ترکیه به تل آویو، بستن سفارت ترکیه در آنجا و سفارت اسرائیل در آنکارا، و تهدید به استفاده از زور، یا حتی استفاده از زور برای نجات دو میلیون مسلمان (عثمانی ‌های سابق) از نابودی حفظ کند. فقط اندکی عمر باقی مانده است، ای رئیس جمهور اردوغان پس بشتاب!.

آیا رئیس جمهور اردوغان این کار را انجام خواهد داد، به خصوص که او در آستانه انتخابات شهرداری است که ممکن است در تاریخ سیاسی او به طور مثبت یا منفی تعیین کننده باشد،؟ ما امیدواریم.