در این مراسم حمیدرضا نوربخش، مدیرعامل خانه موسیقی ایران، گفت: یاد می‌کنم از مرد بزرگی که از اواسط دهه ۶۰ و حدود ۲۴سال دوستی نزدیک و تنگاتنگ با ایشان داشتم. پرویز مشکاتیان نیازی به تعریف و توصیف ندارد و بی‌شک یکی از نوابغ ماندگار موسیقی ماست. واسطه آشنایی من با پرویز مشکاتیان، استاد احمد عبادی بود که مشکاتیان را که یک هنرمند جوان و ۳۰ساله بود تکریم می‌کرد و لقب استاد را برای او به کار می‌برد.

وی افزود: بعدها دیدم استاد حسن کسایی که به این راحتی‌ها کسی را استاد خطاب نمی‌کردند، عبارت «استاد مشکاتیان» را به کار برد. این نشانگر چیزی جز نبوغ نیست. زمان، تجربه و سلوکی لازم است که یک هنرمند بتواند این مراحل را طی کند و به چنین جایگاهی برسد. مشکاتیان این مراحل را به‌سرعت طی کرده و جالب است که بیشتر شاهکارهای او متعلق به پیش از ۳۰سالگی‌اش است. اثر مهمی مثل «بیداد» در سال ۶۱ ساخته شده و در سال ۶۴ منتشر شده است. نوربخش درباره بُعد نوازندگی پرویز مشکاتیان توضیح می‌دهد: سنتور سازی است که به سبک رسیدن در آن کار ساده‌ای نیست. اینکه حس‌وحال و نکات فنی را همزمان در حین نواختن سنتور داشته باشید دشوار است. وقتی هنرمند بزرگی مثل فرامرز پایور بنای مستحکمی را گذاشته، اینکه کسی بیاید و شیوه مستحکم و تازه‌ای را آغاز کند اقدام جسورانه‌ای است. مشکاتیان در اوج حس‌وحال و در کمال دانش و ذوق موسیقی ایرانی سنتور را می‌نواخت و جای حرف و سخن باقی نمی‌گذاشت.

میلاد کیایی، آهنگساز و نوازنده سنتور، نیز با اشاره به آشنایی دیرینه با پرویز مشکاتیان گفت: آشنایی من با این هنرمند گرامی و صاحب‌سبک به تابستان سال ۱۳۴۴ بازمی‌گردد که سنتور ۱۱ خرک می‌نواخت و استعداد عجیبی در نوازندگی داشت. زنده‌یاد مشکاتیان در آن زمان آشنایی چندانی با تئوری موسیقی نداشت و خوشبختانه من چون با فرهنگ و هنر در آن زمان ارتباط داشتم، توانستم ایشان را به زنده‌یاد محمد حیدری، نوازنده صاحب‌سبک سنتور، معرفی کنم. او در مدت کوتاهی تئوری موسیقی را آموخت و بعد از آن دیگر خودش به شکل جوششی و کوششی پیشرفت کرد و صاحب‌سبک شد. باقی ماجرا را هم که دیگر در جریان هستید. وی اضافه کرد: می‌خواهم به نام یک هنرمند اشاره کنم که شاید کمتر کسی بداند که چقدر در بقای آثار پرویز مشکاتیان نقش داشته است. علیرضا جواهری کسی بود که آثار ایشان را مکتوب کرد و اگر تلاش او نبود، آثار اجراشده مشکاتیان شاید امروز در دسترس ما قرار نداشت. مایه تاسف است که پرویز مشکاتیان را در میانسالی و ناباورانه از دست دادیم، ولی روحشان همیشه شاد است، چرا که هنرمند هیچ‌گاه نمی‌میرد.