برترین‌ها: امروز روز مهمی برای فوتبال ایران در عرصه باشگاهی است؛ با توجه به اهمیت دیدارهایی که قرار است برگزار شود، ممکن است سرنوشت قهرمان این دوره از بازی‌های لیگ برتر مشخص شود. دست بر قضا دو بازی بسیار مهم هم قرار است برگزار شود که هر دو تأثیرگذار و تعیین‌کننده خواهند بود. یکی در تبریز که استقلال صدرنشین با تراکتور مچ‌اندازی می‌کند و دیگری در تهران که سپاهان به مصاف پرسپولیس می‌رود. برگزاری هر دو دیدار در یک روز، چهارشنبه بزرگی را رقم زده و با توجه به حساسیت موجود در جدول رده‌بندی، اهمیت این دیدارها را اگر از دربی بیشتر نکند، دست‌کمی از آن هم ندارد.

روزنامه شرق در یادداشتی در مورد استفاده تلویزیون از این بازی‌ها برای جذب مخاطب نوشت: این دو بازی با توجه به حضور تماشاگرانی که برای گرم‌شدن میدان پا به ورزشگاه می‌گذارند، ویترین مناسبی برای تبلیغ این رشته ورزشی در ایران است. البته که با توجه به رشد فضای مجازی، چنین ویترینی بیش از گذشته در عرصه بین‌المللی معرفی شده ولی فرصت بی‌نظیری بود که بتوان از کنار آن بیشترین بهره را برای معرفی چهره دیگری از ایران برد.

قبل از ادامه مبحث همین ابتدا باید تکلیف را مشخص کرد که چنین روایتی با علم و آگاهی از این موضوع پیاده می‌شود که فوتبال مثل قبلا دغدغه کوچه و بازار نیست. درست در روزهایی که سفره‌ها کوچک‌تر شده‌اند، خیلی نیاز به دلِ خوشی است تا برای بازی‌های لیگ برتر، مثل سابق سرودستی شکسته شود. با علم به این موضوع ولی بازهم می‌شد از این فرصت، استفاده درخوری کرد به شرط آنکه تلویزیون، این مدلی نبود. تلویزیون در چنین روز مهمی برای فوتبال می‌توانست بهتر باشد ولی نیست، ریزش مخاطبش به‌واسطه رانده‌شدن اکثر متخصصان و سپردن امور به دست آنهایی است که آمار نشان داد، صلاحیت چندانی برای تولید محتوای جذاب و البته مخاطب‌پسند ندارند.

غلبه نگاه پولی بر کیفیت هم دیگر مدل تلویزیون است که مخاطب فوتبالی را در چنین روزی آزار می‌دهد؛ پخش آگهی‌های بازرگانی تا یک ثانیه مانده به شروع بازی و زیرنویس‌های ناتمام در طول 90 و چند دقیقه‌ هم نشان می‌دهد که تلویزیون از پخش فوتبال، به دنبال بهره مالی است. افزایش درخور نرخ‌های آگهی در زمان پخش دیدارهای مهم هم مهر تأییدی بر این ماجرا است. این موارد بخشی از تلاش برای انحصارطلبی تلویزیون در چنین رویدادهایی را توجیه می‌کند؛ هرچند تمامی اتفاقات را شامل نمی‌شود. حالا دیگر، سخن‌گفتن از این بحث که‌ ای کاش این نهاد کمی با همین فوتبال که از ثانیه به ثانیه‌اش درآمدزایی می‌کند با روی خوش تا می‌کرد و دستی در جیب می‌کرد تا باشگاه‌های تا بن گرفتار بدهی را نجات دهد، امری آرمان‌گرایانه به نظر می‌رسد. اصولا اما در دنیایی بهتر، در چنین چهارشنبه‌هایی که مردم هم دل و دماغی برای پیگیری بازی‌های فوتبال داشته باشند، فضا برای رقابت آزاد باز است تا هر شبکه تلویزیونی که خدمت و کیفیت بهتری در پخش و تولید محتوا دارد، بتواند میهمان خانه‌های مخاطب شود. هرچند شاید مخاطب هم مجبور شود اندکی پول برای تماشای این زیبایی بپردازد ولی آن‌وقت دیگر خیالش راحت است که نقد و نگاه یک‌طرفه‌ای به او خورانده نمی‌شود و قرار نیست با دیدن لحظه به لحظه برمدارماندگان، با آگهی‌های ریزودرشت، زیرنویس‌ها و تبلیغات عجیب و غریب که به میانه میدان هم کشیده شده و تولید محتوایی که فاقد جذابیت و کیفیت است، لذت تماشای یک بازی فوتبال از او سلب شود.

کاربر مجید با انتشار توئیتی نوشت: بعد از رفتن فردوسی‌پور از تلویزیون، دیگر حتی فوتبال دیدن هم به دل نمی‌نشیند.

رضا هم نظر مشابهی دارد: کاش برگردیم به چند سال قبل که با گزارش‌های عادل و تحلیل‌های حمیدرضا صدر با ذوق و هیجان بازی‌ها را نگاه می‌کردیم.

حامد اما در مورد کیفیت پخش بازی‌ها گلایه دارد: کیفیت تصویر بازی‌ها وقتی در حد آتاری هستش، چرا باید پای تلویزیون بشینیم؟ شما بازی‌های خارجی را با آن کیفیت تصویر و تکنولوژی را با بازی‌های داخلی مقایسه کنی، می‌فهمی کجای کار می‌لنگد.

مهدی اما در مورد گزارشگران تلویزیونی نظر جالبی دارد: چرا باید صدای روی مخ خیابانی و سیانکی و گزارشگران شهرستانی و یا خزئبلات محمدرضا احمدی را تحمل کنیم؟ شما گزارشگران خارجی و عربی را ببینید چقدر هیجان را افزایش می‌دهند.

محمد جومونگ به عنوان یک طرفدار عادل فردوسی‌پور از مجری مشهور فوتبال برترانتقاد کرد: این آقا یک زمانی زیر دست عادل ما بود، حالا هم با اجرای سطح پایین خودش ما را از هرچی فوتبال زده کرد.

میلاد هم اینگونه واکنش نشان داد: تروخدا دیگه جواد خیابانی را به صداوسیما راه ندهند، خسته شدیم از بس هر کانالی میزنیم خیابانی را می‌بینیم.