پرسپولیس در دیداری پر فراز و نشیب، در فینال جام حذفی هم استقلال را شکست داد و به دومین قهرمانی در یک فصلِ فوتبال ایران، دست پیدا کرد. یک فصل رویایی برای یحیی گل محمدی و پرسپولیسی ها که شاید به همین زودی برای هر تیمی در فوتبال ما تکرار نشود.
فینال جام حذفی با حضور تیم های استقلال و پرسپولیس، آینه تمام نمای فوتبال کشور است؛ مسابقه ای که با وجود پخش پیوسته فوتبال اروپا از رسانه های مختلف، با کاستی های بیشمار و بعضا تاسف بار همراه بود.
بازی های استقلال و پرسپولیس نباید به جنگ اعصاب تبدیل شوند. نباید بازیکنان به جان هم بیفتند و به زمین و زمان اعتراض کنند. تماشاگران نباید حرص خود را سر افرادی که اطراف زمین هستند خالی کنند. سرمربی تیم نباید ادای گلادیاتورها را در بیاورد. هر سوت داور نباید ۶۰ معترض داشته باشد اما متاسفانه ملاحظه می کنیم همه این اتفاقات تلخ، به بدترین شکل ممکن رخ می دهد. ما فراموش می کنیم که این یک بازی فوتبال است که برای میلیون ها نفر برگزار و پخش می شود؛ اینجا میدان جنگ نیست و این بازیکنان هم در صف دشمنان نیستند، همه نیروهای خودی هستند...
فوتبال ایران با این رفتارهای آماتورگونه و ابتدایی، متاسفانه الگوی مناسبی را به جوانان ارائه نمی دهد. جام حذفی یا لیگ برتر؛ هیچ تفاوتی ندارند چرا که در هر دو جام خلاصه یک تیم باید برنده شود اما آنچه در فوتبال ما باقی می ماند، ثبت تصاویر عجیب است. اتهامات بی پایه و اساسی که همیشه نثار تیم های مختلف می شود و در نهایت اینکه هر دم از این باغ بری می رسد! تا کی و چه زمانی باید شاهد این همه جنگ اعصاب باشیم و از خود فوتبال و زیبایی های این ورزش غافل شویم؟
