به گزارش اقتصادنیوز به نقل از جماران، محمدجواد ظریف در مصاحبه ای گفت: جایی که نوشته ام یکی از همکارانم می گفت چرا رئیس جمهور را عصبانی می کنید، منظور این بود که چرا این ناملایمات که به وزارت خارجه منتقل می شود  را در جلسه مطرح می کنید و آقای روحانی هم در خارج از جلسه واکنش نشان می دهد. البته این نگرش تعدیل شد چرا که من اولین قربانی حملات بودم، اما آخرین نبودم و به تدریج به همه وزرا حمله های غیرمنصفانه ای شد. اتفاقا در سالهای آخر، من کمتر در دولت شکایت می کردم و هم عادت کرده بودم و هم فکر می کردم کار از کار گذشته است.

آنچه نگرانی من بود و چند بار هم در دوران مذاکرات ژنو و پس از آن نوشته و برای مقام های عالی فرستادم این بود که کاری که صورت می گیرد باعث سلب اعتماد عمومی از کل نظام خواهد شد. زمانی که می گویید وزیر ما منافع ملی را می فروشد باید منتظر باشید که سایرین هم بگویند جمهوری اسلامی کیش و خلیج فارس را به چین و دریای کاسپین را به روسیه داده است. زمانی که تایید می کنید وزیر ما برجام را نخوانده اما امضا کرده، فرد دیگری هم می گوید به همان دلیلی که برجام را نخوانده پس نقشه راه 25 ساله  با چین را هم نخوانده است.

خبر مرتبط

انتقاد رسانه اصولگرا از محمدجواد ظریف

سخنان غیر‌مسئولانه از کسی که یک دیپلمات کارکشته محسوب شده و باید تعهد بیشتری نسبت به سخنان خود داشته باشد، غیرقابل قبول است.

اگر دوستانی که چنین ادعایی می کنند کتاب راز سر به مهر را مطالعه کنند در برخی اسناد منتشر شده مشخص است که این متن ها بر روی کامیپوتر من نوشته شده است، شما یک وزیر خارجه دیگر در جهان پیدا کنید که متن و اسناد را پیش از نهایی شدن بر روی کامپیوتر خود اصلاح کند. آقای کری زمانی که در جلسات حاضر می شد با خود سه متن به همراه داشت اما همه این متن را کارشناس های تیم برای او نوشته بودند. آقای عراقچی در کتاب «راز سر به مهر» گفته که نیمه شب زمانی که مذاکرات تمام می شد متن را می گذاشتیم زیر در اتاق ظریف و صبح که برای صبحانه دور هم جمع میشدیم متن اصلاح شده را به ما تحویل می داد.

زمانی که در داخل می گویند ظریف برجام را نخوانده و دانشجوی دکترای من هم هنوز به من می گوید تو برجام را نخواندی پس نشان می دهد  بحث در سطح عوام نیست و دانشجوی دکتری مطالعات جهان هم چنین فکری می کند، این یعنی شما اعتمادزدایی کامل از نظام و سامانه حاکمیت کردید.

من نگران این مسائل بودم و زمانی که آن را در دولت مطرح می کردم برخی از همکاران بر من خرده می گرفتند. مشکل اصلی این است که از آنجا که بسیاری از مسائل جهانی شده در دولت همه احساس می کنند، اگر زیر بلیت وزارت خارجه بروند یعنی نیمی از کار خود را از دست داده اند. بنابراین خیلی مقاومت  در برابر این وجود دارد. شما دستگاه های محدودی را پیدا می کنید که برای روابط خارجی معتقد به هماهنگی با وزارت خارجه باشند و به همین دلیل در پاره ای از موارد روابط صنفی با خارج شکل می گیرد. ضمن اینکه هیچ وقت وزارت خارجه در دولت جایگاه خوبی نداشت.