سیراف یکی از قدیمی‌ترین و پررونق‌ترین بندر‌های کشور در دوره ساسانی بوده و روابط تجاری زیادی با روم و یونان در اروپا و ماداگاسکار در آفریقا تا کانتون چین در آسیا داشت. این بندر مابین بندر کنگان و بندر عسلویه واقع شده‌است و دارای معماری خاصی است. این بندر بین دریا و کوه قرار گرفته و تنها دارای یک خیابان است. در بعضی جا‌ها فاصله کوه تا دریا به ۳۰ متر هم نمی‌رسد به همین دلیل برخی خانه‌های مردم روی کوه بنا شده‌است. از آثار تاریخی آن می‌شود به قلعه نصوری و آثار باستانی بنای مسجد جامع (که بر روی پی یک عمارت ساسانی ساخته شده)، مسجد امام حسن بصری، عمارت شیخ جبار نصوری، و گور دخمه‌ها و سیستم آبرسانی دوره ساسانی اشاره کرد. سفال‌های بازمانده با نقش‌های گوناگون، پارچه‌ها و زیورآلات، معماری‌های گچی و اتاق‌های آذین شده به آثار هنری و ساختمان‌های دو سه طبقه بخشی از میراث بجا مانده از آن تمدن است. اما زمین لرزه مرگبار هفت روزه سال سیصد و شصت و هفت هجری قمری مدفون شدن کامل این بندر را در پی داشت. سیراف در گذشته از شهر‌های یهودی نشین ایران بوده‌است.