همشهری آنلاین- بهاره خسروی : استاد حسین بهزاد سال ۱۲۷۳ شمسی در تهران متولد شد. پدرش، فضل‌الله‌اصفهانی، قلمدان‌ساز، به خوبی با آبرنگ نقاشی می‌کرد. حسین از هفت سالگی برای حرفه‌آموزی در کارگاه قلمدان‌سازی ملاعلی شروع به کار کرد. اما هنوز به نوجوانی نرسیده بود که پدر و استادش هر دو بر اثر وبا مردند و او از این ماجرا سختی‌های فراوانی را تحمل کرد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
حسین بهزاد بعد از مرگ استادش شاگردی «میرزاحسن پیکرنگار» را کرد و با استعدادی که در یادگیری مینیاتور داشت، به سرعت در همان سن کم به شهرت رسید و بسیاری از سفارش‌های کارگاه استادش را انجام می‌داد.
این هنرمند در کپی کردن آثار مینیاتوری قدیم تبحر ویژه‌ای داشت و در ۱۸ سالگی کارگاه مینیاتوری مستقلی راه‌اندازی کرد که حسابی پرمشتری شد. بهزاد برای مطالعه آثار نقاشی هنرمندان جدید و قدیم اروپایی به کشورهای مختلفی سفر کرد و به واسطه سفرهایش چندین نمایشگاه از آثارش در اروپا و امریکا برپا کرد که حسابی مورد استقبال قرار گرفت.
استاد بهزاد کارمند اداره کل باستان‌شناسی و استاد مینیاتور هنرستان هنرهای زیبا بود. تابلوهای مینیاتور ایوان مدائن، فردوسی و قهرمانان شاهنامه، ابن‌سینا بر بالین بیمار عشق، صاحبان طلای سیاه، حافظ شیراز و... از آثار زیبای به یادگار مانده از این هنرمند است.
استاد بهزاد سال ۱۳۴۷ در گذشت. او وصیت کرده بود تا خانه‌اش وقف آموزش هنر شود؛ خانه‌ای ۱۸۰متری که در سال ۱۳۳۰ در سه طبقه ۶۰ متری حوالی خیابان آزادی امروزی خرید و ۱۷ سال در آن ساکن بود. معماری خانه بهزاد به سبک دوره پهلوی است و هنوز نمای آجری دارد و کتبیه کاشیکاری‌شده سر در ورودی آن به نام استاد بهزاد مزین است.
جای‌جای این خانه سه‌طبقه با هنر گره خورده است. هر اتاق فضا و دکوراسیونی از آثار صنایع‌دستی کشورمان از شهرهای مختلف دارد. پرویز بهزاد، پسر استاد، خانه این هنرمند را اوایل دهه هفتاد با انعقاد قراردادی، به شرط اجرایی شدن وصیت پدرش در مورد کاربری خانه، به سازمان میراث فرهنگی وقت واگذار کرد. در حال حاضر این خانه به هنرمندان و عاشقان هنر و تیم‌های استارتاپ در زمینه هنر و صنایع‌دستی خدمت‌رسانی می‌کند.
