در دهه 60 اگر عروسی برگزار می‌شد، اتفاقی تنها برای داماد و عروس نبود. این مراسم به یک رویداد شورانگیز و فراگیر برای همه محله تبدیل می‌شد. صدای بوق مینی‌بوس‌ها در کوچه‌های کوچک شهر طنین‌انداز می‌شد و همه در انتظار یک شب خاطره‌انگیز بودند.

دعوت‌نامه‌ها و حال و هوای عروسی

دعوت‌نامه‌ها با دست و به شکل سنتی بین همسایه‌ها پخش می‌شدند و خبر از نزدیک بودن جشن عروسی می‌دادند. در آن روزگار خبری از تالارهای مجلل، تزئینات لوکس یا گل‌آرایی‌های پر زرق و برق نبود. اکثر مراسم‌ها در خانه‌ها یا حیاط‌های بزرگ و صمیمی برگزار می‌شدند.

غذاهای سنتی و دکوراسیون ساده

دیگ‌های بزرگ برنج و خورش روی آتش در گوشه‌ای از حیاط دیده می‌شدند، صندلی‌های فلزی رنگ‌و‌رو‌رفته برای مهمان‌ها آماده شده بود و از ضبط‌ صوت‌های دوکاستی، صدای نوارهای شاد به گوش می‌رسید. مشکلات مالی نتوانستند جلوی عشق و شادی مردم در برگزاری جشن‌های زیبا را بگیرند.

ماشین عروس و مینی‌بوس‌های پر از مهمان

عروس معمولا با لباس سفید ساده و داماد با کت‌وشلواری شیک و اتو کشیده کنار هم می‌نشستند و سوار ماشین تزئین‌شدهِ مملو از زیبایی بودند. آن‌ها را دسته‌ای از مینی‌بوس‌های پر از مهمان همراهی می‌کردند که با بوق و خنده، فضایی شاد و دلنشین در کوچه‌ها ایجاد می‌کردند. حرکت ماشین‌ها و شور و نشاط مردم، این لحظات را به خاطر همگان ماندگار می‌کردند.

سادگی؛ کلید خاطره‌انگیزترین روزها

در آن دوران، شادی در سادگی معنا پیدا می‌کرد. عروسی‌های دهه 60 و 70 هرگز تنها یک جشن نبودند. تمامی محله در این لحظات شریک می‌شد و خاطرات خوش دسته‌جمعی رقم می‌خورد. این عروسی‌ها بیانگر زندگی ساده، اما آکنده از محبت بود.