امروز، بیست‌ودوم مهرماه، ناصر تقوایی، فیلمسازی که نامش به تاریخ سینمای نوین ایران پیوند خورده است، چشم از جهان فروبست. سینمای تقوایی، پنجره‌ای گشوده بر فرهنگ‌های غنی و کمتر شناخته‌شده ایران بود. او با نگاه مردم‌نگارانه‌اش، در «ناخدا خورشید»، ما را به عمق خلیج‌فارس برد؛ به جهانی پر از جزئیات خاص و رنگین که هم روحی بومی داشت و هم جلوه‌ای جهانی. فیلم‌هایش تنها روایت‌گر قصه نیستند؛ بلکه اسنادی ماندگارند از زمانه و مردمانی که روح و صورت ایران‌زمین را می‌سازند.
در آن سکانس از «ای ایران»، نگاه‌های خیره و معصوم دانش‌آموزان به نقطه‌ای نامعلوم در پِی نواختن «استاد»، گویی نشان از ناخودآگاهِ جمعی ایرانیان بود که در لحظات ناب و خالص هنری، به یکدیگر پیوند خورده و به درکی مشترک و بی‌کلام از سرنوشت خود می‌رسند.
