خراسان: فوتبال گاهی طوری پیش می‌رود که انگار می‌خواهد به همه ثابت کند عجیب وغیرقابل پیش‌بینی است. راستش وقتی در ۱۹سالگی یاسین سلمانی با پیراهن سپاهان می‌درخشید باورمان شده بود که بعد ازسال‌ها یک پدیده درسطح لیگ‌های اروپایی درآسمان فوتبال ما رویت شده، اما حالا با گذشت ۵ سال ازآن‌روزها حس می‌کنیم یاسین و امثال او فقط به این دلیل به چشم‌مان آمدند که منتظر یک ستاره جدید بودیم. بازیکنانی که ما جدی‌شان گرفتیم. 

صادق محرمی

 وقتی با آن سن و سال کم رامین رضائیان را از ترکیب اصلی پرسپولیس برانکو دور کرد و فرصت بازی در اروپا پیدا کرد مطمئن شدیم قرار است سال‌ها در اروپا بدرخشد؛ اما هرسال که می‌گذشت یک درجه نزول می‌کرد تا این‌که امسال در لیگ ما طی ۹ بازی داخلی و آسیایی تیمش زیر ۳۰دقیقه بازی کرده، یعنی نیمکت‌نشینی محض. 

آرش رضاوند

 از ابتدا هم به‌عنوان ستاره در فوتبال ما مطرح نشد، اما وقتی یک نفر با چند مربی مختلف در ترکیب استقلال بازی می‌کند یعنی چیزی در چنته دارد. فکر می‌کردیم رابطه هواداران استقلال با او بد است تا این‌ که به سپاهان رفت و فهمیدیم حق با استقلالی‌ها بود.

سعید مهری

 چند فصلی است معلوم نیست کجا هست، نه در استقلال به اوج برگشت، نه درپرسپولیس، حضور کوتاهش در اروپا هم عیارش را بیشتر مشخص کرد و حالا هم که هیچ تیمی خواهان او نیست. او فعلاً در انتظار درخشش نیست، همین‌قدر که تیم داشته باشد برایش کافی است. 

فرشاد فرجی

 بازیکنی که قرار هم نبود ستاره شود؛ اما فداکارانه و بدون ادعا بازی می‌کند؛ تنها بازیکن خوب پرسپولیس گاریدو که در دوران کارتال کنارگذاشته شد تا سر از تراکتور درآورد و در ترافیک خط دفاعی آن‌ها سهمش از ۹ بازی صفر باشد. 

مهرداد محمدی

یکی دیگر از نیمکت نشینان سرشناس تراکتور. انگار تراکتور این فصل برای پیچ و مهره کردن بازیکن به نیمکتش تعدادی ستاره خریده که شاخص‌ترین‌شان محمدی است. او در استقلال فرصت استمرار پیدا نکرد چون یا محروم بود یا مصدوم. حالا هم که در تراکتور نیمکت نشین محض است.