به گزارش همشهری آنلاین، فیلمی در همین زمینه در صفحه شخصی یک ناخدا منتشر شد که در این باره نوشته بود: «سال پیش وقتی ناخدا دلفین بودم متوجه شدم ماسه نقره‌ای هنگام و صدف‌هاش داره کم میشه. متوجه شدم که ماسه دیگر شکل نمی‌گیره مگر طی میلیون سال. من از شما خواهش می‌کنم به من کمک کنین دست به دست هم بدیم همه بدونن و اگر کسی هنوز صدف یا ماسه داره به آدرس من بفرسته.»
یک فعال هنرهای تجسمی و محیط‌زیست در جزیره هرمز اما در این باره به همشهری می‌گوید: «بخش زیادی از آنچه رسانه‌ها درباره صدف‌ها و شن‌های نقره‌ای منتشر می‌کنند، اغراق‌آمیز است. برای مثال، سال گذشته موضوع پایان شن‌های نقره‌ای بیشتر جنبه رسانه‌ای داشت. جنوب جزیره به طور طبیعی در معرض فرسایش دائمی است؛ سنگ‌های آهنی کف دریا با برخورد آب تجزیه و ذرات نقره‌ای حاصل از آن به ساحل منتقل می‌شوند. جذر و مد فصلی نیز در این روند تاثیرگذار است.»
احمدعلی کارگران که اهل بندر هرمز است، ادامه می‌دهد: «درباره صدف‌ها هم باید گفت که گردشگران صدف‌ها را با خود می‌برند، اما حفاظت از این منابع باید از سوی نهادهای رسمی اتفاق بیافتد درحالی بیشتر توسط مردم محلی انجام می‌شود. کمپینی هم که سازمان حفاظت از محیط‌زیست برای بازگرداندن صدف‌ها راه‌اندازی کرد، در عمل موفق نبود. هیچ زیرساختی برای پست کردن صدف‌ها وجود نداشت و مردم مانند همین ناخدایی که فیلمش منتشر شده است خودجوش وارد عمل شدند. راهنمایان گردشگری و رانندگان محلی هم با دلسوزی از منابع طبیعی محافظت می‌کنند.»
او تاکید می‌کند: «رسانه‌ای شدن این موضوع می‌تواند آگاهی گردشگران را افزایش دهد، اما نمی‌تواند نجات‌بخش باشد. متاسفانه هیچ منبع رسمی یا قانونی برای حفاظت از مناطق ویژه مانند ژئوپارک‌ها وجود ندارد. جزایری مانند قشم و هرمز نیازمند قوانین خاص هستند، اما تاکنون اقدامی جدی در این زمینه صورت نگرفته است.»
کارگران پیشنهاد می‌دهد که سازمان‌های دولتی با همکاری نهادهای محلی مانند بخشداری و اداره بنادر، مقرراتی هر چند کوچک برای حفاظت از منابع طبیعی جزیره تدوین کنند. او اضافه می‌کند: «در حال حاضر، هیچ اقدام عملیاتی در منطقه انجام نمی‌شود و بیشتر آنچه دیده می‌شود، رسانه‌ای است. مگر آنکه مردم داوطلبانه بخواهند کاری انجام دهند.»
