برخی اسکناس‌های کاغذی دلار دیگر تولید نمی‌شوند و بیشتر در دست دلالان، فروشندگان و مجموعه‌داران یافت می‌شوند.
به گزارش ایسنا، اولین اسکناس‌های ۲ دلاری در سال ۱۸۶۲ چاپ شدند. در ابتدا تصویر الکساندر همیلتون روی آنها نقش بسته بود، اما بعدا برای به تصویر کشیدن توماس جفرسون دوباره طراحی شدند. پشت این اسکناس کپی یکی از مشهورترین نقاشی‌های تاریخ آمریکا، یعنی «اعلامیه استقلال» اثر جان ترامبول، قرار دارد.
به استثنای دهه ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶، اسکناس ۲ دلاری از زمان جنگ داخلی چاپ شده و در حالی که اسکناس ۲ دلاری هنوز در گردش است و اداره حکاکی و چاپ آن را به عنوان پول قانونی به رسمیت می‌شناسد، این اسکناس کمیاب‌ترین واحد پولی در آمریکا است. آخرین سری اسکناس‌های ۲ دلاری در سال ۲۰۱۷ چاپ شد. تا سال ۲۰۲۴، حدود ۱.۷ میلیارد از آنها در گردش بودند.
وزارت خزانه‌داری چند نسخه از اسکناس ۵۰۰ دلاری را ضرب کرد که مهر سبز با تصویر رئیس‌جمهور ویلیام مک‌کینلی روی آن قرار داشت. آخرین اسکناس ۵۰۰ دلاری در سال ۱۹۴۵ از چاپخانه خارج شد و ۲۴ سال بعد رسما چاپ آن متوقف شد.
اسکناس ۵۰۰ دلاری همچنان پول رایج قانونی است، اما بیشتر در دست دلالان و مجموعه‌داران یافت می‌شود و ارزش بازار آن بسیار بیشتر از ارزش اسمی آن است. اسکناس‌های ۵۰۰ دلاری در سایت ای‌بی با قیمتی بیش از دو تا شش برابر ارزش اسمی‌شان عرضه می‌شوند.
اولین اسکناس‌های ۱۰۰۰ دلاری اصلی با تصویر الکساندر همیلتون چاپ شدند و سپس تصویر گروور کلیولند، بیست و دومین و بیست و چهارمین رئیس‌جمهور آمریکا، بر روی آنها نقش بست. اسکناس ۱۰۰۰ دلاری، همراه با اسکناس ۵۰۰ دلاری، در سال ۱۹۶۹ از رده خارج شد. و این اسکناس مانند اسکناس ۵۰۰ دلاری، قیمتی بالاتر از ارزش اسمی خود دارد.
دلیل حذف این اسکناس‌ها، البته، تورم است. اسکناس‌های درشت‌تر حذف شده‌اند، زیرا ارزش دلار به تدریج کاهش یافته است. وزارت خزانه‌داری استدلال می‌کند که کوچک نگه داشتن اسکناس‌ها، پولشویی را کاهش می‌دهد.
اسکناس ۵۰۰۰ دلاری اولین بار در سال ۱۹۱۸ با تصویر جیمز مدیسون منتشر شد. تعداد کمی از آمریکایی‌ها تا به حال یکی از این اسکناس‌ها را در دست داشته‌اند. این اسکناس‌ها عمدتا برای تراکنش‌های بین بانکی استفاده می‌شدند.
به دلیل عدم استفاده، فدرال رزرو و وزارت خزانه‌داری در ژوئیه ۱۹۶۹، اعلام کردند که اسکناس‌های بزرگ مانند ۵۰۰، ۱۰۰۰، ۵۰۰۰ و ۱۰۰۰۰ دلار دیگر چاپ نخواهند شد. با این حال، آنها هنوز پول قانونی هستند.
این اسکناس ۱۰۰۰۰۰ دلاری که تصویری از وودرو ویلسون روی آن نقش بسته بود، در واقع یک گواهی طلا بود که هرگز برای استفاده عمومی منتشر یا توزیع نشد. دفتر حکاکی و چاپ، این اسکناس‌ها را در دوران رکود بزرگ اقتصادی در سال ۱۹۳۴، برای انجام تراکنش‌های رسمی بین بانک‌های فدرال رزرو، ایجاد کرد.
در حالی که اسکناس ۱۰۰۰۰۰ دلاری از نظر قانونی نمی‌تواند توسط مجموعه‌داران نگهداری شود، برخی از موسسات مانند موزه امور مالی آمریکا، آنها را برای اهداف آموزشی به نمایش می‌گذارند. موزه اسمیتسونیان و برخی از شعب سیستم فدرال رزرو نیز این اسکناس‌های نادر را در اختیار دارند.
در سال ۲۰۲۵، قانونی برای توقف تولید پنی وضع شد.
ضرابخانه ایالات متحده در طول سال‌ها تولید تعدادی سکه دیگر را متوقف کرده است، زیرا ارزش یا قابلیت استفاده آنها کاهش یافته است. این سکه‌ها عبارتند از:
سکه‌های نیم سنتی (ضرب شده از ۱۷۹۳ تا ۱۸۵۷)
سکه‌های دو سنتی (۱۸۶۴ تا ۱۸۷۳)
سکه‌های سه سنتی (۱۸۵۱ تا ۱۸۸۹)
سکه‌های نیم سنتی (۱۷۹۲ تا ۱۸۷۳) [که بعدا با نیکل جایگزین شدند]
سکه‌های ۲۰ سنتی (۱۸۷۵ تا ۱۸۷۸)
دلار آیزنهاور (۱۹۷۱ تا ۱۹۷۸)
دلار سوزان بی. آنتونی (۱۹۷۹ تا ۱۹۸۱، ۱۹۹۹)
تا سال میلادی گذشته، ۱۹.۲ میلیارد اسکناس ۱۰۰ دلاری در گردش بود که آن را به پرانتشارترین اسکناس و همچنین باارزش‌ترین اسکناس در گردش تبدیل می‌کند. دومین اسکناس رایج، اسکناس یک دلاری با ۱۴.۹ میلیارد قطعه در گردش است. سومین اسکناس رایج، اسکناس ۲۰ دلاری با ۱۱.۱ میلیارد قطعه در گردش است.
با گذشت زمان، دولت آمریکا ممکن است به دلایل مختلف تصمیم به حذف برخی اسکناس‌ها از گردش مالی بگیرد. اسکناس‌ها ممکن است به دلیل اثرات تورم که ارزش اسمی آنها را کاهش می‌دهد، عدم تقاضا یا نیاز به برخی از اسکناس‌ها در بین مصرف‌کنندگان، یا شباهت بیش از حد ظاهر یا ارزش آنها به سایر اسکناس‌های رایج، از چرخه خارج شوند.
