براساس مطالعات انجام شده در دولت چهاردهم، بیش از ۲۰میلیون نفر در محلات هدف بازآفرینی شهری ساکن هستند؛ ساکنان این محلات عمدتا در خانه‌هایی فاقد کیفیت و ایمنی در مقابل حوادثی نظیر زلزله زندگی می‌کنند. از کل این جمعیت، ۱۱میلیون نفر از آنها در بافت‌های فرسوده عمدتا فاقد ایمنی کافی در برابر زلزله و ۶.۳میلیون نفر در سکونتگاه‌های غیررسمی اغلب در نقاط حاشیه‌ای و بدون سند مالکیت رسمی و ۲.۷میلیون نفر در بافت‌های تاریخی با ارزش فرهنگی که در معرض فرسودگی کالبدی و گسست اجتماعی است سکونت دارند. به این ترتیب باید اذعان کرد که ۱۲ تا ۲۲ درصد جمعیت کشور در خانه و محلاتی که از ایمنی کافی در مقابل زمین‌لرزه برخوردار نیستند، زندگی می‌کنند.
به گزارش پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی دو چالش اساسی در بافت‌های ناکارآمد وجود دارد که شامل سکونت در پهنه‌های با خطرپذیری بالا (زلزله، رانش زمین، سیلاب) و بحران ۱۰۰ محله حاد از نظر دفع آب‌های سطحی و فاضلاب می‌شود. در جلسه پنجاه و هفتم ستاد ملی پایدار شهری، ساماندهی ۱۰۰ نقطه هدف بازآفرینی شهری در طول برنامه هفتم توسعه طرح و مورد تاکید قرار گرفت. برای رفع این مشکلات، پیشنهاد شده است تا در مدت ۱۰ سال ۷۰ هزار‌میلیارد تومان و در دو سال به صورت فوری ۱۰ هزار‌میلیارد تومان برای بهداشت محیط این بافت‌ها هزینه شود.
تعیین و تکلیف مطالبات شهرداریها برای تخفیف عوارض صدور پروانه در بافت فرسوده از مهم‌ترین مصوبات جلسه ستاد ملی پایداری شهری بود. این موضوع در بودجه سنواتی دولت تعیین شده اما اجرا نشده است. در این شرایط اجرای این مصوبه می‌تواند راهکاری مناسب برای جلب همکاری شهرداریها باشد. این اعتمادسازی همراه با تخصیص بودجه و مصوبه می‌تواند به ساماندهی بافت‌های هدف بازآفرینی شهری منجر شود و این موضوع را سرعت بدهد.
بازآفرینی شهری پایدار یک فرآیند اقتصادی-اجتماعی-کالبدی و نه صرفا ساخت‌وساز است. محلات هدف بازآفرینی نیاز به افزایش کیفیت زندگی، سرانه خدمات و کرامت انسانی دارند. تحق این اهداف می‌تواند بر زندگی ۲۰میلیون شهروند کشور اثر مستقیم بر جای بگذارد.
