احمد زید آبادی
عصر ایران *- در سال 1982 هنگامی که آریل شارون وزیر دفاع اسرائیل به قصد بیرون راندن چریک‌های سازمان الفتح از جنوب لبنان، ارتش اسرائیل را وارد خاک آن کشور کرد و بیروت را به محاصره در آورد، یاسر عرفات رهبر الفتح به درماندگی کامل رسید.
آتش توپ‌ها و تانک‌ها و جنگنده‌های اسرائیلی بر سر چریک‌های فلسطینی بی‌امان بود. امکان تاب‌آوری در زیر آتش بی‌رحمانه و هولناک در یک لحظه به صفر رسید و راه پیش و پس باقی نماند.
عرفات به ناچار تن به مصالحه داد و با تضمین میانجی‌گران بین‌المللی تصمیم به انتقال نیروهایش از لبنان به تونس در شمال آفریقا گرفت.
گویا معمر قذافی رهبر وقت لیبی که حامی الفتح بود، از این تصمیم برآشفته بود. او با عرفات تماس گرفته و با لحنی خشمگین و آمرانه از او خواسته بود که مقاومت کند!
عرفات هم در پاسخ به او گفته بود؛ به جای داد و فریاد یک لحظه خودت را از طرابلس به بیروت برسان تا ببینم چطور اینجا در مقابل این آتش بی‌امان مقاومت می‌کنی تا ما هم همان کار را بکنیم!
سلاح، مرگبار است و از کشتن و ویران کردن حیایی ندارد. مقاومت در مقابل قدرت مرگبار سلاح هم حد و حدودی دارد و برای قوی‌ترین و بااراده‌ترین نیروهای جهان هم بی‌نهایت نیست. هر انسان و گروه و جامعه‌ای در برابر هر نوع شدائدی بیش از توانش تکلیفی ندارد. بی‌دلیل در کتاب نیامده است:
لَا يُكَلِّفُ‌اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا [خداوند هیچ کس را جز به اندازه توانش تکلیف نمی‌کند- بقره 286]
وَلَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا [و ما هیچ کس را جز به اندازه توانش تکلیف نمی‌کنیم- مومنون 62]
*نگاه متفاوت
