به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، رضا ناهیدی، دبیر علمی کنگره بین‌المللی جامعه و انجمن علمی دندانسازی ایران در گفت‌وگو با رکنا با ابراز نگرانی از وضعیت بهداشت دهان و دندان در کشور گفت: میزان پوسیدگی دندان در میان ایرانیان بالاست و متأسفانه این موضوع ارتباط مستقیمی با سطح تحصیلات یا موقعیت اجتماعی افراد ندارد. به اعتقاد او، نبود فرهنگ‌سازی جدی در این زمینه باعث شده است حتی در میان پزشکان و دندانپزشکان نیز افرادی با دندان‌های پوسیده یا از دست‌رفته وجود داشته باشند. ناهیدی پوسیدگی را نخستین مرحله از چرخه معیوب از دست رفتن دندان دانست؛ چرخه‌ای که در ادامه به کشیدن دندان، نیاز به ایمپلنت و مشکلات بعدی ختم می‌شود.
او در ادامه توضیح داد: «در مقایسه با برخی کشورها شاید شرایط ما کمی بهتر باشد؛ اما همچنان وضعیت مطلوبی نداریم. در سال‌های گذشته اقداماتی مانند فلورایدتراپی و آموزش والدین انجام می‌شد؛ امروز می‌بینیم بسیاری از پدر و مادرها حتی پیش از رویش نخستین دندان کودکشان، به دنبال دندانپزشک اطفال هستند. این موضوع امیدبخش است که نسل آینده، اگر شرایط اقتصادی و اجتماعی اجازه دهد، وضعیت بهتری در حوزه سلامت دهان و دندان خواهد داشت.»
ناهیدی با تأکید بر اینکه خمیردندان‌ها به طور طبیعی خاصیت سایندگی دارند، هشدار داد: «خمیردندان‌های سفیدکننده، میزان سایندگی بالاتری دارند و مصرف مداوم آنها می‌تواند به سایش مینای دندان و ایجاد حساسیت منجر شود؛ بنابراین استفاده از خمیردندان سفیدکننده استاندارد نباید بیش از دو یا سه بار در هفته باشد.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به هزینه‌های سنگین خدمات دندانپزشکی گفت: «دندانپزشکی بخش بزرگی از بودجه ماهانه خانواده‌ها را می‌بلعد. به همین دلیل بسیاری از خانواده‌ها در شرایط اقتصادی سخت، درمان‌های اساسی مثل عصب‌کشی یا روکش را کنار گذاشته و به کشیدن دندان روی می‌آورند. این روند نگران‌کننده است و در صورت تداوم شرایط تورمی، شاهد افزایش چشمگیر از دست رفتن دندان‌ها خواهیم بود.»
به گفته دبیر علمی کنگره دندانسازی ایران، اختلاف فاحش میان تعرفه‌های رسمی و هزینه‌های واقعی خدمات دندانپزشکی نیز از دیگر چالش‌هاست. او افزود: «وقتی یک کارمند با حقوق ۲۰ تا ۳۰ میلیون تومان باید دستمزد یک‌ماهه‌اش را برای یک درمان ساده یا چند روکش هزینه کند، طبیعی است که کیفیت خدمات کاهش یابد یا افراد به درمان‌های سطحی بسنده کنند.»
ناهیدی با اشاره به فشار اجتماعی برای داشتن ظاهری آراسته خاطرنشان کرد: «امروز بسیاری از بیماران تنها برای ترمیم دندان‌های جلویی، که نقش ویترین لبخند را دارند، به دندانپزشک مراجعه می‌کنند؛ در حالی که دندان‌های عقبی‌شان سال‌هاست آسیب‌دیده و درمان نشده است. من بیمارانی دارم که سال‌ها نخندیده‌اند یا هنگام خندیدن دستشان را جلوی دهانشان گرفته‌اند. این واقعیت تلخ است، اما باید گفت بی‌دندانی یک نوع معلولیت محسوب می‌شود؛ همان‌گونه که نبود انگشت یا گوش نقص جدی است. متأسفانه در فرهنگ عمومی ما به این موضوع به اندازه کافی پرداخته نشده، در حالی که نداشتن دندان می‌تواند به طور مستقیم بر اعتمادبه‌نفس افراد تأثیر بگذارد.»
