عصر ایران - برخی خودروها برای رقابت متولد می‌شوند و برخی دیگر برای ایجاد هیجان. بیل توماس چیتا هر دو این موارد بود؛ پاسخی جدی به شلبی کبرا که گویی در تب و خیال طراحی شده است.
این خودرو که در سال ۱۹۶۳ توسط بیل توماس، تیونر و سازنده خودروهای مسابقه‌ای در آناهایم کالیفرنیا خلق شد، با هدف تبدیل شدن به نماد کارخانه‌ای شورولت طراحی شده بود، اما بدون دخالت رسمی این شرکت. در آن زمان، جنرال موتورز خود را از مسابقات رسمی منع کرده بود، اما به صورت غیرمستقیم، قطعات کوروت، از جمله موتور V8 Small Block و سیستم تعلیق عقب مستقل را در اختیار توماس قرار می‌داد.
ساختار چیتا حتی با استانداردهای دهه ۶۰ میلادی نیز بسیار افراطی بود. موتور آن چنان در عقب قرار گرفته بود که گیربکس عملاً میان زانوهای راننده جای داشت. این چینش باعث توزیع وزن تقریباً کامل و کابینی شد که بیشتر شبیه به لوله پرتاب موشک بود. با قدرت‌هایی تا ۵۲۰ اسب بخار از موتورهای V8 ۳۲۷ اینچ مکعبی تیون شده و وزن خالص کمتر از ۶۸۰ کیلوگرم (کمتر از ۱۵۰۰ پوند)، عملکرد آن حیرت‌انگیز بود. مدل‌های اولیه می‌توانستند در مسیرهای مستقیم طولانی به سرعت بالای ۳۰۰ کیلومتر در ساعت دست یابند و به این ترتیب هم‌پای سریع‌ترین خودروهای آن دوران در پیست بودند.
با این حال، چیتا خودرویی شکننده نیز بود. تجمع گرما در کابین بسیار تنگ، انعطاف‌پذیری شاسی لوله‌ای و توسعه محدود، مانع از رسیدن آن به پتانسیل کاملش شد. به زودی قوانین همولوگیشن (استانداردسازی) فدراسیون بین‌المللی اتومبیلرانی (FIA) تغییر کرد و نیاز به تولید ۱۰۰ دستگاه را الزامی ساخت که این امر بسیار فراتر از توان کارگاه کوچک توماس بود. پیش از آنکه این پروژه در سال ۱۹۶۶ متوقف شود، تنها حدود ۲۳ دستگاه چیتا شامل مدل‌های کوپه و رودستر تکمیل شد.
چیتا هرگز به «قاتل کبرا» که قرار بود باشد، تبدیل نشد، اما یکی از افراطی‌ترین خودروهای اسپرت آمریکایی دهه ۱۹۶۰ باقی مانده است. این خودرو با کابین حبابی کوچک، دماغه فوق‌العاده کشیده و موتور V8 آتشین خود، یادآوری است بر این موضوع که گاهی اوقات، جسورانه‌ترین ایده‌ها ماندگارترین تأثیر را بر جای می‌گذارند.
