استقلال در دیدار مقابل المحرق بحرین در تهران بازی را باخت. در دیداری که کمک داور ویدیویی هم نبود و بازیکنان بنا به عادت خود، وقتی دیدند برنامه‌ای برای گل زنی نیست و کاری از تاکتیک ها برنمی آید، به شکل غریزی خود را به محوطه جریمه رسانده و آنجا از داور تمنای پنالتی داشتند!
اما داور عرب بدون وی ای آر خیلی راحت از همه صحنه‌های مورد اعتراض می‌گذشت و جالب بود که نه هواداران حاضر در ورزشگاه و نه بازیکنان استقلال یا نیمکت نشینان این تیم، خلاف لیگ برتر جرات هیچ اعتراضی به داوری نداشتند! حتی یک بار بازیکنان به داور حمله و نیمکت نشینان لب خط جنجال نکردند تا به تبع آنها هواداران حاضر در ورزشگاه نیز علیه داور شعاری نداده و توهینی نکنند.
این استدلال که در آن اوج هیجان و حساسیت بازی، بازیکن و تماشاگر متوجه قانونی بودن تصمیم داور شدند و به این دلیل اعتراض نکردند، خیلی دور از ذهن است. همینطور ترس تماشاگران از محرومیت استقلال از میزبانی که اتفاقاً بعد از این نتایج، خیلی‌ها ترجیح می‌دهند اصلاً دیگر استقلال در ایران بازی نکند تا آنها برای حضور در ورزشگاه وسوسه نشده و اعصابشان خرد و شبشان خراب نشود!
دلیل این مسئله و این دوگانگی عجیب بین لیگ برتر و مسابقات بین‌المللی هرچه باشد، چیزی از زشتی و قباحت آن کم نمی‌کند. ما اینجا تمام کمبودها و ایرادات خود را گردن داور می‌اندازیم و به او حمله می‌کنیم اما در مقابل داوران خارجی تسلیم محض هستیم.
پس از مسابقه، حتی یک نفر این شکست را گردن تصمیمات داور نینداخت. در فضای مجازی هیچ حمله‌ای به داور نشد و البته که اگر هم می‌شد فایده‌ای نداشت! داور خارجی، فضای مجازی هم ندارد که بخواهند به او حمله کنند! آنها به راحتی قانون را اجرا و ما هم گوش به فرمانشان هستیم اما اگر همین تصمیمات را داوران ایرانی بگیرند، بیچاره‌شان می‌کنیم!
این‌ها دلایل باخت و عقب ماندگی فوتبال ما هستند نه بی‌پولی!
اینجا را بخوانید: شعار، متر سکوها برای درک عمق فاجعه فنی در فوتبال ایران
