عصر ایران -  کانسپت رنو تالیسمان متعلق به سال ۲۰۰۱، مصداق بارز مفهوم «ساده‌سازی پیچیدگی‌ها» (Simplexité) است. این پروژه که در داخل شرکت با کد Z12 شناخته می‌شد، تحت رهبری پاتریک لِکِمَن، جاه‌طلبی رنو برای تلفیق ظرافت، کاربری آسان و فناوری پیشرفته را هدایت می‌کرد.

تالیسمان در سپتامبر ۲۰۰۱ در نمایشگاه فرانکفورت رونمایی شد. این یک کوپه ۲+۲ با درب‌های گالوینگ بود که به دلیل طول ۲۴۵۰ میلی‌متری درب‌ها، ستون B در آن حذف شده بود. ظاهر این خودرو ترکیبی از منحنی‌های عضلانی و سطوح تمیز بود.

نیروی آن توسط یک موتور V8 ۴.۵ لیتری ۳۲ سوپاپه تامین می‌شد که حدود ۲۶۹ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. این موتور به یک گیربکس ۶ سرعته اتوماتیک متصل بود و نیروی تولیدی را به چرخ‌های عقب منتقل می‌کرد. حداکثر سرعت آن به صورت الکترونیکی در حدود ۲۵۰ کیلومتر بر ساعت محدود شده بود.

در کابین؛ تالیسمان، فلسفه «طراحی لمسی» را به پیش برد: طراحی به گونه‌ای بود که هر سطح و هر کنترل‌کننده، عملکرد خود را به صورت بصری و شهودی به کاربر القا می‌کرد. این یکی از اولین کانسپت‌های رنو بود که فضای داخلی به اندازه نمای خارجی، ستاره و نقطه عطف طراحی محسوب می‌شد.

تالیسمان تنها یک گوهر طراحی نبود، بلکه سایه‌های طولانی‌تری در پی داشت: عناصر جانبی آن، مگان ۲ کوپه را تحت تأثیر قرار دادند و سرنخ‌های طراحی آن - مانند دریچه‌های جانبی کنار لوگو - در زبان تولیدی بعدی رنو بازتولید شدند.

تالیسمان فراتر از یک کانسپت بود؛ یک اعلامیه درباره جهت‌گیری طراحی رنو بود که: «فناوری نباید غالب باشد، بلکه باید در خدمت باشد.» در حالی که کانسپت اخیر «Concept C» آئودی ممکن است فلسفه مشابهی را تکرار کند، تالیسمان این کار را دو دهه زودتر انجام داده بود.

نگرانی فلیک: لامین یامال مصدوم شد و شاید ال‌کلاسیکو را از دست بدهد