در شروع این فصل لشکری از بازیکنان اهل ازبکستان به سمت تیم‌های مختلف لیگ برتری سرازیر شدند. کشوری که در سال‌های اخیر بیشترین بازی را با تیم ملی کشورمان داشته و برای اولین بار پس از تیم ما به جام جهانی ۲۰۲۶ آمریکا رسید.
ازبک‌ها به واسطه بازی‌های رودرروی فراوان، شناخت خوبی از فوتبال ایران داشتند. در زمستان ۱۴۰۲ دو ستاره این کشور یعنی جلال الدین ماشاریپوف -کاپیتان تیم ملی ازبکستان- و اوستون اورونوف پدیده این تیم، به دو تیم بزرگ استقلال و پرسپولیس ایران پیوستند.
عملکرد آنها در همان نیم فصل نخست آنقدر مطلوب بود که فولاد هم به سراغ آرتور یوسوپوف رفت و حتی غیر ملی پوشانی اهل ازبکستان نیز سر از لیگ برتر ما درآوردند. آن هم با وجود نمونه‌هایی چون شیرزاد تمیروف که قبلاً امتحان خوبی در فوتبال ما پس نداده بودند، مثل عزیزبک آمانوف !
در حقیقت فقط سرور جپاروف در میان بازیکنان ازبک، تنها نمونه‌ای بود که از روز اول تا آخر حضورش در استقلال یک کیفیت قابل قبول و مطلوب را از خود ارائه داد. بازیکنی که دو بار توپ طلای آسیا را برده قطعاً به اعتبار حرفه‌ای خود بیش از هر چیز فکر می‌کند.
اما این دو فصل به شکلی عجیب، نه فقط تعداد بازیکنان ازبک در لیگ ما زیاد شد بلکه بازیکنانی اهل سایر کشورها که در لیگ این کشور بازی می‌کردند نیز به لیگ برتر ما آمدند. جوئل کوجو ملی پوش قرقیزستانی اهل غنا یکی از آنها بود که فاصله ۵ تا ۱۰ برابری دستمزد بازیکنان شاغل در لیگ ازبکستان با لیگ برتر ایران را افشا کرد!
این یعنی انتقال بازیکنان ازبک به لیگ ما پورسانت دلاری بسیار خوبی برای واسطه‌ها دارد و وقتی به عملکرد فصل قبل اورونوف و ماشاریپوف نگاه کنیم، آن وقت این حجم بازیکن ازبک وارداتی باعث نگرانی است.
استقلال در ابتدای این فصل که هیچ مشکل مالی نداشت، برای سر و سامان دادن به خط دفاعی خود سراغ عارف آغاسی -گران‌ترین مدافع وقت کشور- و رستم آشورماتوف -بازیکن تیم ملی ازبکستان- رفت. مدافعی که ساپینتو امید بسیاری داشت تا رهبری خط دفاع تیمش را به او بسپارد.
اما آشورماتوف در همان اردوی ترکیه و قبل از شروع فصل مصدوم شد، مثل اورونوف و ماشاریپوف تا این سوال به ذهن فوتبال دوستان برسد، چرا و چگونه بازیکنان ازبک در فوتبال ایران یا مثل یوسوپوف نیمکت نشین لک شده و یا مثل ستاره‌های قرمز و آبی، مدام به بهانه مصدومیت بیرون از لیست هستند؟
حتی اگر نخواهیم شایعات مربوط به زندگی غیرحرفه‌ای و شبانه این بازیکنان خارجی در تهران را باور کنیم، در بهترین و خوشبینانه‌ترین حالت ازبک‌ها اینجا را بیمارستان می بینند، درمان و استراحت و پول از ما و بازی برای ازبکستان و بعد هم شکایت و غرامت مثل آمانوف!
موضوع وقتی دردناک می‌شود که می‌بینیم بعد از رفتن از فوتبال ایران، تمیروف در هنگ کنگ و آمانوف سر از دسته‌های پایین‌تر جمهوری‌های همسایه در می‌آورد. یعنی سطح واقعی این بازیکنان همین است؟ پس چطور در فوتبال ایران مثل یک ستاره بزرگ، چند صد هزار دلار می‌گرفتند؟
اصلاً پول به کنار، چرا در روزهایی که استقلال و پرسپولیس اینقدر مشکل و بیش از همیشه به ماشاری‌پف و اورونوف نیاز دارند، خبری از آنها نیست؟ پارسال و امسال روی هم، این بازیکنان چند بازی برای تیمشان بازی کردند؟ چه حاصلی داشتند؟
بیشتر بخوانید: لیست تیم ملی فوتبال ازبکستان اعلام شد/ ستاره‌های استقلال و پرسپولیس دعوت شدند؟
