به گزارش خبرنگار مهر، مریم زمانی مدرس و داور بین‌المللی سینما فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۳۷۹ آغاز کرده است. او دوره‌های تخصصی سینمای جوان را گذرانده و تاکنون بیش از ۱۱ فیلم کوتاه داستانی و مستند تولید کرده که در جشنواره‌های معتبر ملی و بین‌المللی حضور داشته‌اند.
فیلم اخیر او با عنوان «نومان» در جشنواره فیلم کوتاه تهران و ۱۴ جشنواره خارجی شرکت کرده و موفق به دریافت سه جایزه بین‌المللی و یک جایزه ملی شده است.
زمانی علاوه بر ریاست انجمن سینمای جوانان بندر انزلی، در حوزه ادبیات داستانی و ترجمه از زبان ترکی استانبولی نیز فعال است.
او سابقه مدیریت اجرایی کارگاه‌های آموزشی در جشنواره‌هایی چون کیش را دارد و در ۲۴ کشور به عنوان داور جشنواره‌های سینمایی حضور داشته است. همچنین نخستین زن مسلمان داور جایزه SIGNIS (انجمن سینمای کاتولیک‌های جهان) بوده که در جشنواره‌های معتبر بین‌المللی از جمله جشنواره فجر نیز حضور داشته‌اند.
روایت یک تجربه آموزشی در دل اصفهان
وی با اشاره به تجربه حضورش در نخستین گردهمایی فیلم‌سازان نوجوان اصفهان گفت: این رویداد برای من یک تجربه منحصر به فرد بود. واقعاً جذابیت‌های خاص خودش را داشت. کار کردن با نوجوانانی که سرشار از انرژی و اشتیاق برای دانستن بودند، برایم بسیار ارزشمند بود. آن شوق اولیه‌شان، آن تلاش و پشتکارشان، چیزی بود که هر روز من را شگفت‌زده می‌کرد.
وی افزود: وقتی با این بچه‌ها کار می‌کردم، با خودم می‌گفتم چرا دائم می‌گویند نسل جدید تنبل است؟ این‌ها چقدر خوب‌اند، چقدر باید بهشان اعتماد کرد، فضا داد، عرصه داد. باور کنید، بیشتر من از آنها یاد می‌گرفتم. برای خودم هم یک مرور و آموزش بود، مثل یک مدرسه، مثل یادآوری روزهای اولیه هنرجویی‌ام.
زمانی با اشاره به تجربیات بین‌المللی خود در حوزه آموزش نوجوانان اظهار کرد: من قبلاً تجربه کار با نوجوانان را در خارج از کشور داشتم. در ایتالیا با نوجوانان ۱۷ تا ۱۸ ساله کارگاه داشتم، در کالج روسیه هم همین‌طور. اما این تجربه در داخل کشور، با این حجم از هیجان و تولید مشترک فیلم در عرض چند روز، حس متفاوتی داشت. اینجا همه چیز زنده‌تر بود، ملموس‌تر، و از نظر احساسی بسیار قوی‌تر.
وی در ادامه با تأکید بر ظرفیت‌های فرهنگی شهر اصفهان گفت: اصفهان همیشه به خاطر ظرفیت‌های فرهنگی‌اش شهری سرآمد بوده. تمام دنیا اصفهان را می‌شناسند. هر توریستی که وارد ایران می‌شود، اولین جایی که می‌خواهد ببیند، اصفهان است. این شهر از ابتدا مهد هنر و فرهنگ بوده. گستردگی بافت فرهنگی، مردم مهربان و خون‌گرمش، همه این‌ها باعث می‌شود که اصفهان بهترین بستر برای چنین رویدادهایی باشد.
وی با اشاره به تجربه بازدید از لوکیشن‌های فیلم‌برداری در سطح شهر افزود: ما برای دیدن لوکیشن‌ها رفتیم داخل کوچه‌ها، در زدیم به دو خانه و هر دو با روی باز استقبال کردند. به محض اینکه فهمیدند برنامه المپیاد فیلم‌سازی بچه‌های اصفهان است، گفتند چشم، بیایید هر کاری دوست دارید انجام دهید. حتی یکی از صاحب‌خانه‌ها گفت حیاط را برایتان می‌شویم تا شنبه که می‌آیید برای فیلم‌برداری. این‌ها ظرفیت‌های پنهان جامعه‌اند. همدلی مردم، شناختشان از سینما و هنر، این‌ها پتانسیل‌هایی هستند که اگر از آنها استفاده کنیم، واقعاً جواب می‌دهند.
این مدرس سینما با تأکید بر اهمیت استمرار چنین رویدادهایی تصریح کرد: من همیشه می‌گویم هر قدم رو به جلویی که به ساخت زیرساخت‌های فرهنگی و هنری کمک کند، ارزشمند است. شما هر پدیده‌ای را بخواهید در یک جامعه مدرن معرفی یا اجرا کنید، نیاز به زیرسازی دارد. سینما، به‌خصوص، هنری است که مخاطب با آن ارتباط مستقیم برقرار می‌کند. بنابراین هر حرکتی در این زمینه باید ادامه پیدا کند. حیف است اگر در همان قدم‌های اول و دوم متوقف شود.
وی ادامه داد: این بچه‌ها همه‌جوره بااستعدادند. هر چیزی که بهشان می‌گویی، سریع آماده می‌کنند. این نشان‌دهنده ارتباط خوب مردم این شهر با هنر است. اصفهان هم شهر پردرآمدی است، فکر نمی‌کنم از نظر بودجه‌ای مشکلی داشته باشد. مدیران شهری دغدغه‌مندند، به فکر هنر و نوجوان‌ها هستند. از صمیم قلب امیدوارم این برنامه ادامه پیدا کند.
ویبا اشاره به تأثیر چنین رویدادهایی بر آینده سینمای ایران گفت: واقعیت این است که شاید همه این بچه‌ها در آینده فیلم‌ساز نشوند. اما اگر فقط یکی یا دو نفرشان با اشتیاق ادامه دهند و وارد بدنه سینمای ایران شوند، همین کافی است برای نوید یک آینده خوب. زیر پوست شهر، زیر این سقف‌ها، در هر شهری استعدادهای درخشانی داریم. به‌خصوص در شهرهایی که از مرکز دورند، شهرستان‌های کوچک، جاهایی که از تهران فاصله دارند.
وی افزود: اگر چنین برنامه‌هایی در همه استانها برگزار شود، این بچه‌ها جذب می‌شوند، شناسایی می‌شوند، امکانات می‌گیرند، تجربه می‌کنند، لذت کار گروهی را می‌چشند و به توانمندی‌های خودشان پی می‌برند. حتی اگر همه‌شان فیلم‌ساز نشوند، دیگر آدم‌های معمولی نخواهند بود. اگر یکی از این دخترها در آینده فقط یک خیاط یا معلم یا دکتر شود، باز هم متفاوت خواهد بود. کسی خواهد بود که کتاب می‌شناسد، فیلم خوب می‌بیند، موسیقی خوب گوش می‌دهد، و نگاه منتقدانه دارد. این یعنی رشد فرهنگی و شخصیتی، که در نهایت به نفع جامعه است.
زمانی با اشاره به ضرورت توسعه این رویدادها در سطح ملی و بین‌المللی گفت: برگزاری چنین برنامه‌ای در شرایط اقتصادی فعلی سخت است، باید این را پذیرفت. اما شاید با یکی دو تغییر جزئی بتوان آن را بزرگ‌تر کرد، تعمیم داد، از سطح استان فراتر برد، ملی یا حتی بین‌المللی کرد. چه اشکالی دارد؟ این برنامه با این نظم و کیفیت برگزار می‌شود، گروه اجرایی بسیار منظم، باحوصله، متین و خوش‌رو هستند. وقتی چنین تیمی داریم، چرا برنامه بین‌المللی نشود؟ می‌توانیم از کشورهای اطراف شروع کنیم، از آسیا، بعد اروپا و دیگر قاره‌ها. نوجوان‌ها می‌توانند با فرهنگ ما آشنا شوند، با سینمای ما، تبادل تجربه کنند و اتفاقات خوبی رقم بخورد.
