عصر ایران - پس از رونمایی از مدل «اینیشیال پاریس» در سال ۱۹۹۵، شرکت رنو برنامه‌ریزی برای جانشین مدل «سافران» را تحت عنوان پروژه X73 آغاز کرد. هدف این پروژه، تولید یک سدان پرچم‌دار بود که بتواند نماد لوکس بودن فرانسوی باشد و در بازار، جایگاهی متمایز از رقبای آلمانی پیدا کند. با این حال، تأخیرها و مسائل سیاسی درونی، اولویت‌های پروژه را تغییر داد.
تا سال ۱۹۹۸، که صدمین سالگرد تأسیس رنو بود، این برند از کانسپت «ول ساتیس» رونمایی کرد. این کانسپت محصول یک رقابت طراحی داخلی بود؛ فرصتی بی‌نظیر که شاید تنها یک بار در هر قرن برای طراحان جوان رنو پیش می‌آمد. پاتریک لُکِمان، مدیر وقت طراحی رنو، می‌خواست این خودرو نه تنها جشنی برای یکصد سالگی رنو باشد، بلکه پلی به سوی آینده این شرکت نیز محسوب شود.
در میان ده‌ها طرح اولیه، یک طرح برجسته بود: سیلوئت رادیکال «مونواکس کوپه» با نمای عقب چشمگیر، که هم به مدرنیسم و هم به دوران طلایی بدنه‌سازی لوکس فرانسوی اشاره داشت. کانسپت ول ساتیس که در «تکنوسنتر» تازه تأسیس رنو ساخته شد، جاه‌طلبی این شرکت را به تصویر می‌کشید: جسور، آوانگارد و بدون ترس از به چالش کشیدن سنت‌ها.
با این حال، زمانی که مدل نهایی ول ساتیس سرانجام در سال ۲۰۰۱ به تولید رسید، شباهت کمی به ابعاد ظریف و کم ارتفاع کانسپت اینیشیال داشت. در عوض، بخش تولید اصرار بر استفاده از یک معماری بلند و مرتفع داشت؛ تفسیری جسورانه از خودروی لوکس، که خریداران را گیج کرد. هرچند ول ساتیس تولیدی به دلیل جسارتش مورد تحسین قرار گرفت، اما در نهایت به یک شکست تجاری تبدیل شد.
