پایگاه خبری فوتبالی: استقلال در یک شب سردرگم دیگر نتیحه بازی را این بار به حریف بحرینی واگذار کرد تا موج جدیدی از انتقادات و اعتراضات روانه تیم ساپینتو شود. در کنار تمام حرف و حدیث‌ها، همچنان ضعف‌های دفاعی در تیم استقلال دیده می‌شود و این مساله قبل از انکه به مربی و برنامه‌های کادر فنی مربوط شود، ناشی از عملکرد بد و عدم تمرکز بازیکنان مختلف تیم است در حالیکه از این بازیکنان در فضای مجازی تعریف و تمجید می‌شود. باتوجه به بازی‌های فصل گذشته، کاملا مشخص بود ادامه همکاری با برخی بازیکنان همان ایرادات قبلی را به به فصل جدید خواهد کشاند و این مساله‌ای نیست که بتوان انکارش کرد.
شکنندگی سازمان دفاعی استقلال از میانه زمین این تیم و محل انجام وظیفه هافبک‌های دفاعی شروع می‌شود. روی گل المحرق، پرس هجومی حریف از جایی قوت گرفت که دیدیه اندونگ با یک کنترل بد، در واقع توپ را به مهاجم المحرق سپرد و در ادامه هم چون سرعت لازم را ندارد موفق به پرس متقابل برای بازپس گیری توپ نشد. تکرار همین اتفاق را می‌توان در صحنه‌ای که اندونگ از داور کارت زرد گرفت ، به خوبی مشاهده کرد. پس از اندونگ، رامین رضاییان کمک حال دیگری برای المحرق بود تا با کمی سرعت دادن به حمله بتواند به گل برتری برسد. کاپیتان دیشب استقلال در کنار عملکرد غیرقابل قبولش در فاز هجومی، مانند فصل گذشته توانایی لازم را در فاز دفاعی هم ندارد. در صحنه‌ای که اندونگ توپ را از دست می‌دهد، رضاییان با قرار گرفتن پشت مهاجم دوم المحرق، در واقع فضای خیلی خوبی برای فرار و نفوذ (در یک سوم دفاعی ابی‌ها) به او داده است. کند بودن رضاییان نسبت به این بازیکن باعث شد که پرس دفاعی استقلال ناقص بماند و به این ترتیب او با دریافت توپ بین دو مدافع آبی (فلاح و رضاییان) توانست وارد محوطه جریمه تیم ساپینتو شود.
در ادامه، کند بودن رضاییان و اشتباه او در پرس فضا، باعث شد فلاح به سمتش شیفت شود تا فضای نفوذ را برای بازیکن صاحب توپ تنگ کند اما این اتفاق همان چیزی بود که مهاجمان المحرق می‌خواستند. با این اتفاق یعنی شیفتِ یک مدافع میانی استقلال به کناره محوطه جریمه، تراکم نفرات مقابل دروازه خودی کمتر شد تا مهاحم اول که با توپ‌گیری خودش در میانه زمین، حمله خوبی را طراحی کرده بود به راحتی وارد محوطه جریمه استقلال شود. مساله بعدی عدم تمرکز مدافعان استقلال در پاکسازی محوطه جریمه است. اگر آن‌ها کمی هوشیارتر باشند می‌توانند بسیاری از توپ‌های وارد شده را قطع و دفع کنند اما در لحظه ارسال زمینی توپ، هیچ مزاحمتی از سوی بازیکنان استقلال وجود ندارد. رامین رضاییان و سامان فلاح در این لحظه فقط تماشاگر رسیدن توپ به زننده گل بودند. پیش از رسیدن توپ به مهاجم هدف المحرق، اندونگ که با همان مهاحم وارد محوطه جریمه شده، ناگهان یار خودش را رها کرده و مشخص نیست چرا به سمت توپ می‌دود! در واقع این حفره آخری است که عوامل دفاعی استقلال به مهاجمان حریف تقدیم می‌کنند. در این لحظه هم آگاهی محیطی ضعیف اندونگ باعث شد مهاجم ضربه زننده از پشت او خودش را به توپ برساند. توپی که انتظار می‌رفت پس از ناتوانی فلاح و رضاییان، توسط هافبک گابنی قطع شود اما او نیز در قطع توپ اشتباه کرد تا مهاجم حریف با ضربه‌ای فریبنده آشورماتوف و فرعباسی را تسلیم خودش کند.
در مجموع، به نظر می‌رسد پیش از آنکه به برنامه‌های کادرفنی تیم ایراد گرفت، باید از بازیکنان استقلال پرسید چرا درون زمین مانند کودکانِ بی هدف و بدون آگاهی محیطی حداقلی، فقط به دنبال توپ می‌دوند؟ رعایت جاگیری‌ها و فاصله‌ها البته که به برنامه‌های تمرینی مربوط است اما انجام اصول اولیه حرکات تیمی حداقل کاری است که یک فوتبالیست باید در زمین پیاده کند و شاید لازم باشد شاگردان ساپینتو بیشتر از تمرین فیزیکی، از نظر ذهنی تمرین و تئوری آموزش ببیند.
