بریتانیا در سپتامبر 1955 با دستور ملکه الیزابت دوم صخرهٔ کوچک و دورافتادهٔ «راکال» در اقیانوس اطلس شمالی را به خاک خود ضمیمه کرد. سه تفنگدار دریایی سلطنتی به همراه دانشمند جیمز فیشر پرچم بریتانیا را بر صخره نشانده و مالکیت رسمی کشورشان بر آن را اعلام کردند.
به گزارش العربیه فارسی، این صخرهٔ 25 متری که در 260 مایلی غرب جزایر هبرید اسکاتلند قرار دارد، تقریباً هیچ سطح مسطحی ندارد، و به‌عنوان «یکی از منزوی‌ترین نقاط جهان» توصیف شده است. هدف نخست از این اقدام نه منابع طبیعی، بلکه امنیت در دوران جنگ سرد بود. لندن نگران بود شوروی بتواند از راکال به‌عنوان پایگاه شنود برای آزمایش‌های موشکی در هبرید استفاده کند.
راکال که بقایای یک آتشفشان فرسوده است، بعدها اهمیت علمی نیز یافت، زیرا سنگ‌های آن به کشف مادهٔ معدنی تازه‌ای به نام «بازیریت» منجر شدند. با گذشت زمان، انگیزه‌های اقتصادی جای دغدغه‌های امنیتی را گرفت. از دههٔ 1970 منابع غنی ماهیگیری و احتمال وجود ذخایر نفتی در بستر دریا رقابت را میان بریتانیا، ایرلند، ایسلند، و دانمارک شعله‌ور کرد.
پارلمان بریتانیا در 1972 رسماً راکال را بخشی از اسکاتلند اعلام کرد، اما دیگر کشورها این ادعا را نپذیرفتند. تصویب کنوانسیون سازمان ملل درباره حقوق دریاها در 1982 ضربه‌ای جدی به ادعای بریتانیا زد. این قانون مقرر می‌کرد صخره‌های غیرمسکونی مبنای ادعای منابع اقتصادی قرار نمی‌گیرند.
با این حال، صخره همچنان الهام‌بخش ماجراجویان و فعالان ماند. در 1985 تام مک‌کلین، سرباز سابق نیروهای ویژه، برای اثبات قابلیت سکونت صخره 40 روز در جعبه‌ای چوبی روی آن زندگی کرد. در 1997 فعالان صلح سبز، در اعتراض به اعطای مجوزهای معدنی راکال را پایتخت «کشور موجستان» اعلام کردند. آنها رکورد مک‌کلین را با 42 روز اقامت شکستند.
راکال امروزه نه سکونتگاه است و نه ارزش اقتصادی دارد، اما همچنان بر سر آب‌های پیرامونی آن میان کشورها مناقشه وجود دارد. این صخرهٔ خشن و بی‌رحم که لرد کنت آن را «یأس‌آورترین مکان جهان» خوانده، همچنان هم موضوعی برای نزاع‌های ژئوپلیتیک است و هم مقصدی وسوسه‌انگیز برای ماجراجویانی که می‌خواهند در برابر طبیعت بی‌رحم آن دوام بیاورند.
