پیمان طالبی در اعتماد نوشت: از بین شما که دارید این یادداشت را می‌خوانید، کسی خبر دارد که آخرش ماجرای موسیقی رپ در کشور ما به کجا رسید؟ بعد از شل‌کن سفت‌کن‌های بسیار، در اسفند ۱۳۹۸ خبر آمد که یکی از خوانندگان موسیقی رپ مجوز گرفته و ناگهان از ۲ afm به «زارعی» تبدیل شده است. خبر این اتفاق موجی از امیدواری را در میان خوانندگان اینگونه موسیقایی برانگیخت و احتمالا عده‌ای پیش خودشان گفتند: «خب دیگر، پس ما هم می‌توانیم مجوز بگیریم و برویم روی استیج.»
اما واقعیت این است که بعد از گذشت بیش از ۶ سال از آن روز، برای موسیقی رپ در کشور ما اتفاق خاصی نیفتاده است.
گاه‌گاهی در سریال‌ها و فیلم‌های تلویزیونی دیده می‌شود به اندازه دو، سه دقیقه و در حد یک قطعه، موسیقی رپ مجاز می‌شود و بعد دوباره به فضای زیرزمین برمی‌گردد. این استاندارد چندگانه و من‌درآوردی که اصلا معلوم نیست در کجا و چه شرایطی و برای چه کسانی مجاز و غیرمجاز است، سبب شده که دنبال‌کنندگان این سبک موسیقی در یک بلاتکلیفی دنباله‌دار روزگار بگذرانند.
بماند که در روزگار کنونی و با گسترش شبکه‌های اجتماعی اساسا معنا و مفهوم موسیقی مجاز و غیرمجاز رنگ باخته و علاقه‌مندان هر نوع موسیقی، به سادگی می‌توانند هرچه دل‌شان می‌خواهد را در اینترنت بشنوند. اما کماکان باید گفت این استاندارد عجیب و غریب و بی‌حاصل چگونه و تا کجا می‌تواند ادعای مدیریت فضای موسیقی در کشور را داشته باشد.
تجربه امیر تتلو که به واقع برای بررسی آن به یک پژوهش جامعه‌شناختی جامع‌الابعاد نیاز است، نشان داد که نادیده انگاشتن بخش عظیم و مهمی از جامعه به نام «تین‌ایجرها» در درازمدت سبب می‌شود که شکاف بزرگی بین مدیران و بدنه جامعه شکل بگیرد. مضاف بر اینکه در روزگار دسترسی آزاد اطلاعات، ممنوع کردن یک نوع داده، مصداق بارز خود را فریب دادن است.
از طرفی خواننده یا موزیسینی که با مهر محرومیت از فعالیت رسمی مواجه شود، در فضای غیررسمی هر کاری ازش برمی‌آید و این است درسی که ساختارهای فرهنگی و نظارتی باید از ماجرای تتلو بگیرند. موسیقی رپ را آزاد کنید. اصلا هر نوع موسیقی‌ای را آزاد کنید. دوران این ممنوعیت‌ها گذشته است.
