ایران ورزشی: زمانی که اسماعیل کارتال از پرسپولیس جدا شد، حرف و حدیث‌های بسیاری درخصوص تصمیم او مطرح شد. اما او هیچوقت پاسخ روشنی نداد و فقط برای قرمزهای پایتخت آرزوی موفقیت کرد. از مشکلی که فرزندش در ترکیه داشت تا جذب بازیکنانی که دلخواه او نبودند و البته مواردی دیگر که در همان روزها درباره‌اش به دفعات صحبت شد.

اما همیشه این سؤال وجود داشت که چطور این مربی در زمان حضورش در ترکیه پیگیر برگزاری اردو، مذاکره با بازیکنان خارجی و بازی‌های تدارکاتی بود به یکباره چنین تصمیمی گرفت. اما وقتی شنیدیم که او قبل از ترک ایران حتی سیمکارتش را هم تحویل داده باید مطمئن می‌شدیم که او قصد بازگشت ندارد. اما چرا؟

همان روزها یک موضوعی مطرح می‌شد که کارتال از برخی حواشی اطراف تیم رضایت ندارد. با اینکه او همیشه نظر مثبتی نسبت به رضا درویش مدیرعامل باشگاه داشت اما از آنجا که خود را یک مربی حرفه‌ای می‌دانست از یکسری رفتارها ناراحت بود. او در همان روزهای آخر حضورش در تهران که زمزمه مذاکره با تیم فنرباغچه ترکیه شدت گرفته بود مدعی شد که: «اگر در پرسپولیس می‌ماندم آماتور می‌شدم.»

همین یک جمله کوتاه نشان می‌دهد که او نمی‌خواست پا روی اصولش بگذارد. شاید یک روز خودش در این باره بیشتر صحبت کند و به یکسری ابهامات پاسخ دهد. شاید این اتفاق به‌دلیل جذب بعضی از بازیکنانی بود که او آنها را نمی‌خواست. البته بعدها متقاعدش کردند که جذب آنها به‌عنوان بازیکن امید و زیر ۲۳سال سهمیه بزرگسالان را پر نمی‌کند.

حالا وحید هاشمیان روی نیمکت پرسپولیس نشسته است. کسی که در همان دوران بازیگری‌اش حتی در باشگاه پاس تهران نشان ‌داد که با خیلی از همبازیان دوران خودش فرق دارد. تفاوتش نه‌فقط در کیفیت بازی بلکه در نوع زندگی حرفه‌ای‌اش بود. امروز هیچ‌کس نمی‌تواند حرفه‌ای بودن او را منکر شود. یک مربی کاملاً متشخص و جنتلمن. خیلی‌ها بر این باورند که این مدل رفتار در فوتبال ما جواب نمی‌دهد. درست است که پرسپولیس خوب بازی نمی‌کند اما اگر مهاجمانش تعدادی از همان اندک‌فرصت‌هایی را که از دست داده‌اند را به گل تبدیل می‌کردند، امروز این هم انتقاد و فشار علیه هاشمیان وجود نداشت.