به گزارش رکنا،   هفتم مهر ۱۳۵۹، شعله‌های جنگ ایران و عراق بر آسمان آبادان سایه افکند و پالایشگاه آبادان، قلب تپنده انرژی کشور، هدف بمباران دشمن قرار گرفت. پالایشگاه در آتش می‌سوخت و مردانی با لباس‌های ضخیم و کلاه‌های ایمنی، به جای فرار، دل به شعله‌ها زدند. آن‌ها آتش‌نشانانی بودند که رسالتشان نجات جان‌ها بود. اما هنگامی که در حال مهار حریق بودند، بار دیگر بمباران آغاز شد و بسیاری از آنان در میان شعله‌ها و دود به شهادت رسیدند. این حادثه، نقطه عطفی در تاریخ ایران شد؛ تا آنجا که بیست سال بعد، در سال ۱۳۷۹، روز هفتم مهر به پیشنهاد ستاد هماهنگی امور ایمنی و آتش‌نشانی و با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، به عنوان «روز آتش‌نشانی و ایمنی» نام گرفت؛ روزی برای یادآوری شجاعت مردانی که جان خود را بی‌هیچ چشمداشتی فدای آرامش جامعه می‌کنند.

اما قصه آتش‌نشان‌ها تنها به آن روز محدود نشد. هر بار که آژیر خطر در شهری به صدا درمی‌آید، این قهرمانان خاموش آماده‌اند که بی‌پروا به دل حادثه بزنند. زندگی‌شان پر از چالش است؛ ساعت‌های طولانی کار، مواجهه با صحنه‌های دلخراش، دوری از خانواده و فشار روانی طاقت‌فرسا. اما هیچ‌کدام از این سختی‌ها، آن‌ها را از وظیفه‌شان باز نمی‌دارد. برایشان مهم نیست که خطر تا کجا پیش رفته است؛ مهم این است که جان انسانی دیگر نجات یابد.

یکی از تلخ‌ترین صفحات تاریخ آتش‌نشانی ایران، حادثه پلاسکو بود. صبح ۳۰ دی ۱۳۹۵، آتش‌سوزی در این ساختمان قدیمی در قلب تهران آغاز شد. سه ساعت و نیم، آتش‌نشان‌ها جنگیدند، دود غلیظ را شکافتند، پله‌ها را بالا رفتند و مردم را نجات دادند. اما ناگهان، ساختمان عظیم در برابر چشمان مردم فرو ریخت و ده‌ها آتش‌نشان فداکار، زیر آوار مدفون شدند. پلاسکو، برای همیشه به نماد ایثار و فداکاری آتش‌نشانان ایرانی تبدیل شد؛ روزی که ملت ایران در سوگ فرزندان شجاعش اشک ریخت.

سال‌ها بعد، آبادان بار دیگر طعم تلخ فاجعه را چشید. در ۲ خرداد ۱۴۰۱، برج شماره دو متروپل در مرکز این شهر فروریخت. نه جنگ بود و نه بمباران؛ این‌بار بی‌تدبیری انسانی جان ۴۳ نفر را گرفت و ۳۷ نفر دیگر را مصدوم کرد. در روزهای سخت و غم‌انگیز متروپل، آتش‌نشان‌ها و امدادگران شب و روز در زیر آوار جنگیدند تا جان‌های گرفتار را نجات دهند. آن‌ها بار دیگر نشان دادند که برایشان فرقی ندارد خطر از کجا آمده؛ تنها چیزی که اهمیت دارد، بازگرداندن زندگی به دل‌های ناامید است.

این‌ها تنها چند نمونه از ده‌ها و صدها حادثه‌ای است که هر سال آتش‌نشانان ایرانی با آن روبه‌رو می‌شوند؛ از انفجارهای صنعتی در شهرها گرفته تا آتش‌سوزی‌های گسترده در جنگل‌های شمال و جنوب. قهرمانانی که همیشه نخستین نفراتی هستند که به صحنه می‌رسند، حتی وقتی نمی‌دانند آیا بازگشتی در کار خواهد بود یا نه.

آتش‌نشان‌ها نماد عشق به انسانیت‌اند. هر بار که کودکی از میان شعله‌ها نجات می‌یابد، هر بار که خانواده‌ای دوباره در آغوش هم جمع می‌شوند، پشت آن لحظه، ایثار یک آتش‌نشان ایستاده است.

هفتم مهر، روز آتش‌نشانی، تنها یک تاریخ در تقویم نیست؛ یادآوری است از قصه‌های نانوشته قهرمانانی که در سکوت، در دل آتش می‌سوزند تا زندگی بماند. این روز فرصتی است برای تعظیم در برابر کسانی که لباسشان بوی دود می‌دهد، اما جانشان بوی ایثار.

آتش می‌سوزاند، اما آتش‌نشان‌ها می‌مانند؛ تا امید زنده بماند و زندگی ادامه پیدا کند.