میانگین امتیازگیری تیم‌ها در لیگ بیست‌وپنجم در وضعیت فاجعه‌باری است و از استاندارد فوتبال روز دنیا فاصله بسیار زیادی دارد که مشخص نیست می‌توان تا آخر لیگ این فاصله را کمتر کرد یا نه.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، فوتبال باشگاهی ایران در بخش‌ها و آیتم‌های زیادی قابل مقایسه با فوتبال روز دنیا و حتی سطح اول قاره آسیا نیست. در واقع اختلاف سطح و تفاوت معناداری که میان «این و آن» وجود دارد، ضرب‌المثل «میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است» را تداعی می‌کند.
دیگر کاملاً عیان و مشهود است که فوتبال کشورمان از همتایان خود که قدرت‌های قاره کهن محسوب می‌شوند، حسابی جا مانده و این مهم مورد تأیید هر مسئول و کارشناس و هواداری هم قرار دارد. به گواه بسیاری از کارشناسان اگر گستره جغرافیایی و استعداد‌های ناب و پرشمار ایرانی‌ها در حوزه ورزش و به‌طور خاص، فوتبال وجود نداشت و از چنین فاکتور ارزشمند و اثرگذاری بی‌بهره بودیم، مشخص نبود حالا در چه وضعیتی قرار داشتیم. فوتبالی که در بسیاری شاخص‌ها از جمله زیرساخت، مدیریت و باشگاه‌داری حرفه‌ای، تقریبا هیچ تناسبی با کشورهایی، چون ژاپن، عربستان، قطر و حتی امارات ندارد.
بدیهی است که نقصان‌ها و کمبود‌های بزرگ در این زمینه، مسبب خلاء‌های دیگری هم شده است؛ بنابراین حتی تصور اینکه فوتبال‌مان با انبوهی از مشکلات بزرگ، اما درون مستطیل سبز همه‌چیز منظم و درست و زیبا باشد، تصوری باطل است، چه برسد به اینکه چنین انتظاری میان اهالی فوتبال وجود داشته باشد که شاهد ارائه فوتبالی با کیفیت و مدرن باشیم. در حقیقت تمام اجزای فوتبال، چون حلقه‌هایی به هم متصل هستند و با توجه به تمام کمبود‌هایی که بخشی از آن ذکر شد، خروجی فوتبال‌مان همین چیزی است که هر هفته از ۱۶ تیم حاضر در لیگ برتر می‌بینیم.
در هفته پنجم مسابقات که پرونده آن عصر شنبه با برگزاری دیدار پیکان و چادرملو بسته شد، تنها ۶ بار توپ از خط دروازه‌ها عبور کرد. ۶ گل در ۸ دیدار؛ آماری فاجعه‌بار که به تنهایی گویای کیفیت نازل مجموعه فوتبال باشگاهی‌مان است. نکته حائز اهمیت اینکه کم گل بودن بازی‌ها به سیستم‌های مدرن تدافعی تیم‌ها و کیفیت بالای فردی مدافعان مربوط نمی‌شود و هر هواداری که مسابقات را پیگیری می‌کند، به خوبی می‌داند که در این بخش ضعف‌های مشهودی چه به بخش تیمی و چه فردی وجود دارد. از سویی فوتبال‌مان از فقر بازیساز تمام‌عیار و البته مهاجم ششدانگ و گلزن رنج می‌برد و تعداد انگشت‌شماری مهاجم وجود دارند که همان‌ها هم در سال‌های اخیر میانگین گلزنی بالایی از خود ثبت نکرده‌اند.
در این هفته از مسابقات لیگ‌برتر، ۴ دیدار (نیمی از بازی‌ها) با تساوی بدون گل به پایان رسید و دو بازی هم با برد اقتصادی یک بر صفر، خاتمه یافت. هفته چهارم با مجموع ۱۳ گل به اتمام رسید، هفته سوم ۱۶ گل داشت که سهم زیادی از آن مربوط به بازی تراکتور و آلومینیوم بود که با برتری ۴-۱ تیم اسکوچیچ همراه شد. تاکنون هفته دوم پرگل‌ترین هفته مسابقات بوده که ۲۰ بار توپ از خط دروازه‌ها عبور کرد؛ در این هفته دو بازی پرگل داشتیم که شمس‌آذر و چادرملو (۴ - ۴) و استقلال و ذوب‌آهن (۳ - ۳) بود و بیش از دو سوم گل‌های ثبت شده به این دو دیدار اختصاص داشت. در هفته نخست مسابقات فصل جاری هم تنها ۱۵ گل در ۸ دیدار به ثمر رسید. به اینها می‌توان عملکرد سه نماینده کشورمان در مسابقات آسیایی را هم اضافه کرد. تراکتور، استقلال و سپاهان در هفته نخست لیگ نخبگان و لیگ قهرمانان، در مجموع فقط دو گل زده را ثبت کردند.
نکته مهم دیگر به میانگین امتیازگیری تیم‌ها مربوط می‌شود که به استاندارد فوتبال روز دنیا، حتی نزدیک هم نیست. یعنی فاصله آنقدر معنادار است که نمی‌توان با این میانگین امتیازگیری تیمی را مدعی قهرمانی دانست. در حال حاضر تیم تراکتور با ۸ امتیاز از ۵ بازی در صدر جدول قرار دارد. حتی اگر تیم فجرسپاسی که با سه امتیاز منفی لیگ را آغاز کرد و الان ۶ امتیازی است را درنظر بگیریم، بازهم مجموع ۹ امتیاز از ۵ دیدار (۱۵ امتیاز ممکن)، آمار جالبی برای تیم صدرنشین لیگ نیست و میانگین آن حدود ۱.۶ می‌شود. این در حالی است که براساس آنچه در فوتبال ایران در سال‌های گذشته وجود داشته، میانگین دو امتیاز در هر بازی، برای قهرمانی لازم است.
پر واضح است که عوامل و ارکان زیادی باید دست به دست هم بدهند و هرکدام درست و صحیح کار کنند تا خروجی آن در زمین چمن، شکل و شمایل خوب و استاندارد داشته باشد. این مهم برای استمرار در بهره بردن از فوتبال باکیفیت و رو به توسعه و پیشرفت لازم است، وگرنه هیچ اتفاق خوبی از جمله فوتبال تهاجمی و پرگل توسط دو تیم در یک دیدار، تداوم نخواهد داشت.
