به گزارش خبرنگار مهر، وقتی اعداد و آمار رسمی به میدان می‌آیند، دیگر جایی برای بهانه‌جویی باقی نمی‌ماند. در حالی که دو فصل پیش ایران از نظر میانگین دستمزد بازیکنان پس از عربستان، امارات و قطر در رتبه چهارم آسیا قرار داشت، امروز همچنان شاهد ادامه روند افزایش بی‌رویه دستمزدها هستیم؛ روندی که به گفته رئیس دپارتمان صدور مجوز حرفه‌ای، اگر کنترل نشود به فاجعه ختم خواهد شد.
این در حالی است که فوتبال ایران همزمان پرتماشاگرترین کشور آسیایی در فصل گذشته بوده، اما سهم باشگاه‌ها از درآمد مسابقات چیزی حدود ۲۰۰ هزار دلار بیشتر نبوده است؛ عددی که وقتی با درآمد شش‌برابری عربستان از همان بخش مقایسه می‌شود، تنها یک حقیقت تلخ را آشکار می‌کند: مشکل اصلی نه فقدان هوادار است و نه بی‌میلی جامعه به فوتبال، بلکه سازوکار بیمار اقتصادی و مدیریتی فوتبال ایران است.
با این وجود، سال‌هاست جریانی مشخص متشکل از ایجنت‌ها، بازیکنان و حتی بخشی از رسانه‌های مجازی زرد، یک منطق معیوب را به خورد افکار عمومی داده‌اند: «پول خرج نمی‌شود، پس نتیجه نمی‌گیریم.» در حالی که تجربه همین سال‌ها نشان داده است پول، همه ماجرا نیست.
امیرمهدی علوی، سخنگوی فدراسیون، شهریورماه به صراحت از جریان‌های دلالی سخن گفت که با بالا بردن قیمت‌های کاذب، چرخه‌ای معیوب ایجاد کرده‌اند؛ چرخه‌ای که مثل زالو خون فوتبال ایران را مکیده و آن را گرفتار رکود و بدهی کرده است.
باید پذیرفت زیرساخت‌های سخت‌افزاری فوتبال ایران نیازمند اصلاحات جدی است؛ از ورزشگاه‌ها تا امکانات تمرینی و استانداردسازی باشگاه‌ها. اما مشکل بزرگ‌تر، همین چرخه دلالیسمی است که عملاً ساختار تصمیم‌گیری را فلج کرده است. وقتی قرارداد بازیکنی متوسط به ارقام نجومی می‌رسد و درآمد باشگاه‌ها تناسبی با هزینه‌های‌شان ندارد، طبیعی است که نه تنها پیشرفتی حاصل نشود، بلکه بحران پشت بحران ایجاد شود.
بهانه‌هایی مثل «ما پول نداریم» یا «کشورهای عربی ثروتمندند» دیگر خریداری ندارد. فوتبال ایران از نبود پول ضربه نخورده، بلکه از سوءمدیریت و دلالی‌های پنهان زمین‌گیر شده است.
